ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကၽြန္ေတာ္

အစုန္..အဆန္
အတက္..အဆင္း
အထြက္..အ၀င္
အသြင္း..အထုတ္နဲ႔
အသက္ရႈသံမ်ားေအာက္က
မီးေတာက္ေနတဲ့ရုပ္၀တၳဳေပါင္းမ်ားစြာ..။

မီးဆုိတာေလာင္တတ္တဲ့အမ်ဳိး
ေလာင္ၿပီဆုိမွေတာ့ေတာက္ၿပီေပါ့..။
အသိမဲ့မီးေတာက္ေတြ..
သတိမဲ့မီးေတာက္ေတြ..။

မသိမႈဆုိတဲ့မႈန္၀ါး၀ါး
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ငါမဟုတ္တဲ့ငါကုိ..ငါထင္တဲ့
လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈေတြႀကီးထြားၾက..။

အာသာရမၼက္ျပင္းျပင္း
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ကုိလုိနီနယ္ေျမေတြ
အၿပိဳင္အဆုိင္ရွာေဖြၾက..
စီးပြားေရးေစ်းကြက္ေတြ
ခ်ဲ႕ထြင္ၾက..။

အာဃာတျပင္းျပင္း
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ႏူးကလီးယားလက္နက္ေတြ
အၿပိဳင္အဆုိင္တပ္ဆင္ၾက
ဘာသာေရးစစ္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၾက..။

သံသရာတစ္ေလွ်ာက္
ေတာက္..ေတာက္လာတဲ့
မီးေတာက္ေတြ...
မီးေတာက္ေတြ...။
အဲ့ဒီ...
မီးေတာက္ေတြၾကား
အုိဇုန္းလႊာဟာပါးသထက္ပါးလုိ႔..
ကမၻာႀကီးဟာျပားသထက္ျပားလုိ႔..။

ေဟာ..
ဟုိမွာ..
မီးေတာက္ေတြၾကားက
သစ္ပင္တစ္ပင္..။
ႏွစ္ေပါင္းအသေခ်ၤရင္းလုိ႔
တစ္ကုိယ္တည္းတူး..
တစ္ကုိယ္တည္းဆြ...
အရုိးေတြေကၽြး..
အေသြးေတြေလာင္းၿပီး
စုိက္ခဲ့တဲသစ္ပင္တစ္ပင္..။

ယခုခ်ိန္ထိ
ေအးလုိ႔...
ၿငိမ္းလုိ႔...
ၿငိမ္လုိ႔..
အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ဆုိတဲ့
သစ္ရြက္ေတြေျခြခ်လုိ႔...။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)