ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကၽြန္ေတာ္

                                              ( ၁ )

                            ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေသာအေျဖကုိတိတိက်က်ေပးႏုိင္သူမွာဤကမၻာတြင္မရွိေတာ့ပါ။
သုိ႔ေသာ္..အေျဖေပးႏုိင္သူတစ္စုံတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါသည္။အေျဖေပးႏုိင္ေသာသူသည္
သံသယႏွင့္ေပးေသာအေျဖတစ္ခုျဖစ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းထုိအေျဖကုိ သံသယမ်ားစြာျဖင့္လက္ခံ
မည္သာျဖစ္ပါသည္။
          ပုစၦာတစ္ပုဒ္၏အေျဖကုိကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ တြက္ခ်က္၍ရႏုိင္သည္။သိပၸံနည္းပညာမ်ားစြာျဖင့္ သုေတသနလုပ္၍ရေကာင္းရႏုိင္သည္။ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည့္ ပုစၦာတစ္ပုဒ္၏အေျဖကုိကြန္ပ်ဴတာျဖင့္
တြက္ခ်က္၍မရ။ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္သည့္ အေမးစကားတစ္ခြန္း၏အေျဖကုိသုေတသနလုပ္၍လည္း
ရႏုိင္မည္မထင္။
          ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ပုစၦာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူႀကီးျပင္းခဲ့သည္။အေမးစကား
တစ္ခြန္းႏွင့္အတူ လူပီပီလူလားေျမာက္ခဲ့သည္။ပုစၦာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အေမးစကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္
အေတြးထဲသုိ႔ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ပုံရိပ္ေတြႏွင့္အတူမဖိတ္ၾကားဘဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မ်ိဴးတြင္ ႏွလုံးလိႈင္းပုတ္ခတ္သံက မ်က္၀န္းအိမ္ကုိလာရုိက္ခတ္သည္။လူမသိ သူမသိ
သုတ္ခဲ့သည့္မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္ နစ္ေနေအာင္ခံစားခဲ့ရသည္။

                                               ( ၂ )                                              
                    ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကနာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔တုိ႔ကုိိသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၀ါးမ်ဳိခဲ့ပါၿပီ။
ဥၾသတြန္သံေတြကုိလည္းအရင္လုိေနရာစိပ္စိပ္မၾကားရေတာ့။ခဏတာခြဲခြာခဲ့ေသာမိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက
လည္း သားသမီးအလာကုိေစာင့္ေသာ မိခင္အုိတစ္ေယာက္လုိကရုဏာရိပ္လႊမ္းေနသည္။
          သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ဘ၀ကစုတ္ခ်က္
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖင့္ေရးဆြဲထားေသာ စပယ္ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ေတာ့အတန္းသူ၊အတန္းသားအားလုံးသတ္မွတ္ထားေသာေနရာတြင္
ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနၾကသည္။ေရွ႕ဆုံးအတန္းကခုံလြတ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အေမသက္ေပးလုိက္သည့္
 ေက်ာင္းအပ္ျဖတ္ပုိင္းမွခုံအမွတ္ႏွင့္တုိက္ၾကည့္သည္။ေသခ်ာၿပီဆုိမွထုိင္လုိက္သည္။
              အတန္းကအပ္က်သံၾကားေလာက္သည္ထိတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ဆရာမအတန္းတြင္းသုိ႔
၀င္လာေသာသေကၤတတစ္ခုျဖစ္ႏုိင္သည္။
                            ၿပံဳး၍အတန္းထဲ၀င္လာေသာ ဆရာမအၿပံဳးက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္
ကြဲကြာခဲ့ေသာဆရာႏွင့္တပည့္ သံေယာဇဥ္ကြာဟမႈကုိျပန္လည္ေစ့စပ္လုိက္သည္။
               “ မဂၤလာပါ..ဆရာမ “ဟု အတန္းသားအားလုံး မတ္တပ္ရပ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
                ဆရာမမ်က္၀န္းအၾကည့္တစ္ခ်က္ကအတန္းသားအားလုံးအေပၚလႊမ္းၿခံဳသြားသည္။
ခဏအၾကာတြင္ဆရာမထံမွခ်ဳိသာေသာအသံထြက္လာသည္။
                “ မဂၤလာပါ..တပည့္တုိ႔။အားလုံးထုိင္ႏုိင္ပါၿပီ “
                 ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးထုိင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆရာမကဆုံးမစကားအနည္းငယ္ေျပာသည္။
ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာအုပ္ဖြင့္၍ နာမည္ေခၚကာတစ္ဦးခ်င္းမိတ္ဆက္သည္။အားလုံးေခၚၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ္နာမည္ေခၚသည္။
               “ ေအာင္ဓဇ “
               “ ရွိပါတယ္..ဆရာမ “
               “ မင္းက..ဒီႏွစ္ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲမွာ ပထမရတယ္္ ။ မနက္ျဖန္တစ္နာရီမွာဆုေပးပြဲ
အခမ္းအနားစမယ္ ။ အုပ္ထိန္းသူမိဘႏွစ္ပါးနဲ႔အတူတက္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒီေန႔ဆရာမကေက်ာင္းသား
မွတ္ပုံတင္ပုံစံစာရြက္ေပးမယ္ ။ အားလုံးျဖည့္ၿပီးရင္အတန္းေခါင္းေဆာင္က ညေနလာအပ္ပါ။
အားလုံးကုိယ့္ပုံစံစာရြက္ကုိယ္ယူၿပီး ျဖည့္ႏုိင္ပါၿပီ “ ဟုေျပာရင္းအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
                ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ရမည့္အသက္၊လိပ္စာ၊အတန္းစသည္တုိ႔ကုိေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕
အဖုအထစ္မရွိျဖည့္လုိက္သည္။အဖုအထစ္ျဖစ္ေနတာက ကြပ္လပ္တစ္ခု။ထုိကြပ္လပ္ကုိ္
ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေရာက္သည္ထိေသေသခ်ာခ်ာေရေရရာရာ မျဖည့္ႏုိင္ေသး။ျဖည့္ႏုိင္ခဲ့သည့္တုိင္
ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ပုံစံစာရြက္ေပၚတြင္သာျပည့္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးအိမ္ကြပ္လပ္ကအေတြးေတြႏွင့္အတူ
ခံစားမႈစုစည္းတည္ရွိရာအရပ္သုိ႔ေခၚေဆာင္သြားသည္။
                    “ ေဟ့..ေအာင္ဓဇ..ျဖည့္ေလ။ဘာေငးေနတာလဲ ”
                    ကၽြန္ေတာ္အသံလာရာေမာ့ၾကည့္ေတာ ့မိႏြယျ္ဖစ္္  ေနသည္။
                    “ ငါ..မေငးပါဘူးမိႏြယ္ရာ ။ ေတြးေနတာပါ “ ဟုျပန္ေျပာရင္းမိႏြယ္ကုိၾကည့္ေတာ့
မ်က္၀န္းအိမ္က လဲ့ေနသည္။
               ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးႏွင့္ခံစားမႈကုိထပ္တူထပ္မွ်နားလည္ေပးႏုိင္သူမွာမိႏြယ္သာျဖစ္သည္။
ငါးတန္းစတက္ေတာ့မိႏြယ္ႏွင့္အတူတူ။ယခုခ်ိန္ထိအခန္းတူ၊လမ္းတူ၊အတန္းတူ။အိမ္ျခင္းမ်က္ႏွာခ်င္း
ဆုိင္ထားေသာ္လည္းလမ္းသာျခားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဟာေနေသာကြပ္လပ္တစ္ခုကုိ ကြပ္လပ္မွန္းမိႏြယ္သိသည္။သုိ႔ေသာ္..သူလည္းယခုတုိင္ျဖည့္မေပးႏုိင္ခဲ့။
           “နင္ကလည္းဟယ္..ဒါေလးက်န္မွေတြးေနေသးတယ္။အရင္ႏွစ္ကအတုိင္းျဖည့္လုိက္ပါဟာ “
               မိႏြယ္စကားၾကားေတာ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က မိဘအမည္ဆုိသည့္ ကြပ္လပ္ေလးေပၚ
က်သြားသည္။ ထုိမ်က္ရည္တစ္စက္သည္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵတစ္ခု၏ ေတာင့္တမႈျဖစ္ပါ
သည္။ အကယ္၍..အျဖစ္ခ်င္ဆုံးေသာ္ဆႏၵတစ္ခုကုိ မ်က္ရည္ျဖင့္ျဖည့္ဆည္းရႏုိင္မည္ဆုိပါက ဘ၀တုိ႔သည္လည္း ဆႏၵႏွင့္အၿမဲတမ္းထပ္တူက်ေနမည ္ျဖစ္ပါသည္။
               “ ငါ့ေပး..ေအာင္ဓဇ။နင္..မျဖည့္ရင္ငါဘဲျဖည့္လုိက္မယ္’” ေျပာရင္းမိႏြယ္က စာရြက္ကုိ
လွမ္းယူသည္။
                  ျပတင္းတံခါးမွညင္သာစြာတုိက္ခတ္လာေသာေလျပည္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္မိႏြယ္လက္ထဲ
က စာရြက္ေလးလူးလြန္႔သြားသည္။
                ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းကမႈန္၀ါးေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြထုံထုိင္း
ေႏွးေကြးေနသလုိ မိႏြယ္ေျခလွမ္းကလည္းမသြက္။ ေျခလွမ္းတုိ႔ေခၚေဆာင္ရာ လုိက္ေနရသည္ဟု
ထင္မိသည္။

                                                  ( ၃ )

             နံနက္တစ္ခု၏ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းက လွလွပပျဖာက်ေနသည္။ညက..အေတြးစ
တစ္စေနာက္ေမ်ာပါသြားေသာေၾကာင့္ညဥ့္နက္မွအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။အေမသက္ႏွင့္စကားလည္းမေျပာ
ျဖစ္။ထမင္းလည္းအတူမစားခဲ့။အေမသက္လည္းေက်ာင္းသားစာရင္္းဇယားေတြျပဳစုေရးဆြဲရင္း
အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သည္။
                   အေမသက္က ကု္ိးတန္းအတန္းပုိင္ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။မႏွစ္က အေမသက္ အတန္းမွာေနရသည္။ယခုႏွစ္တြင္ကၽြန္ေတာ္ကဆယ္တန္းတက္ရေတာ့အေမသက္ႏွင့္အတန္းကြဲသြားသည္။
အတန္းကြဲေသာ္လည္းအိမ္ကတစ္အိမ္တည္း။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ေရာက္သည္အထိအေမသက္ႏွင့္
အတူေနခဲ့သည္။ အတူစားခဲ့သည္။အတူသြားခဲ့သည္။
            အေမသက္ရင္ခြင္္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အသုိက္တစ္ခုျဖစ္သလုိ ၀ပ္က်င္းတစ္ခုလည္း
ဟုတ္သည္။အကယ္၍..အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးထဲတြင္ထည့္သြင္းမည္ဆုိပါကအေမသက္သည္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ႏွစ္ဂုိဏ္းပုိင္သည္။မာတာပိတုဂုဏအနႏၱႏွင့္အာစရိယဂုဏအနႏၱတုိ႔ျဖစ္သည္။
အေမသက္၏ေက်းဇူးတရားကားႀကီးစြ ။
            “သားေရ..ေအာင္ဓဇ..ေက်ာင္းသြားဖုိ႕အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား၊အေမသက္ထမင္းစားခန္းက
ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္”
          ေက်ာင္း၀တ္စုံက အေမသက္မီးပူတိုုက္ထား၍သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀
အေရာင္တြင္ အေမသက္၏ေက်းဇူးတရားေတြက ထင္ဟပ္ေနသည္။ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့
အေမသက္က ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္းစကားစသည္။
           “မေန႕ကေက်ာင္း၀င္ခြင့္ပုံစံျဖည့္တာအဆင္ေျပလား..သား”
            “မေျပလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာအေမသက္ရယ္၊ သားအေပၚအၿမဲတမ္းနားလည္ေပးတဲ့ မိႏြယ္ေစတနာလည္းပါတာေပါ့”
           အေမသက္က ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
လည္းအေမသက္ကိုေမာ့ၾကည္ေတာ့ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားသည္။အေမ့သက္ဥပဓိရုပ္သည္တည္ၾကည္
ခန္႕ညားသည္ဟုဆိုႏုိိင္ေသာ္လည္း ေမတၱာဓာတ္အရွိန္ေၾကာင့္ ေအးျမေနသည္။ မ်က္၀န္းကကရုဏာ
ရိပ္သန္းေနသျဖင့္အၿမဲလဲ့ေနသည္။အေမသက္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိတုိင္းဘ၀အေမာေတြက
တစ္ထစ္ခ်င္းေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားသည္။
          “ဒါနဲ႕စကားမစပ္၊သားရဲ႕မိဘအမည္ကိုမိႏြယ္ျဖည့္တာလား..သားကုိယ္တုိင္ျဖည့္တာလား”
            “မိႏြယ္ျဖည့္တာပါ အေမသက္”  
            “ေၾသာ္..သားရယ္..”
        ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သားအမိ၏နံနက္စာထမင္း၀ိုင္းေလး ယာယီတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကမၻာေလာကဓာတ္တစ္ခုလုံးခဏတာၿငိမ္သက္သြားသည္။
            “ေအာင္ဓဇေရ..မိႏြယ္ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ၊”
              ဧည့္ခန္းထဲမွမိႏြယ္အသံက တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖဳိခြဲလိုက္သည္။ မိႏြယ္ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
ေရာက္ေနသည္မသိ။အေမသက္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ေျပာဆုိေသာစကားကုိ မိႏြယ္ၾကားေကာင္းၾကားနုိင္သည္။
သို႕ေသာ္..ထိုစကားသံတို႔ကေဆးမတုိးေသာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္လုိ မိႏြယ္ကုိယဥ္ပါးေစခဲ့သည္။
သေဘာထားႀကီးျမတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။
              “ မိႏြယ္..သမီးေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္ အခန္းထဲ၀င္ခဲ့ေလ “
              “ မ၀င္ေတာ့ပါဘူး..အေမသက္။သမီးအိမ္ကေသာက္လာလုိ႔ပါ”
             “ ဒါဆုိလည္းၿပီးေရာ..။ ဒီေန႔..သမီးတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္
ေန႔လည္စာ ျပန္မစားနဲ႔ေနာ္..။အေမသက္ထည့္ခဲ့မယ္။ ေန႔လည္တစ္နာရီ ဆုေပးပြဲရွိတယ္။
ေနာက္က်မွာစုိးရိမ္လုိ႔ “
           ေက်ာင္းသုိ႔မိႏြယ္ႏွင့္အတူလမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းကႏွစ္ဖာလုံေလာက္သာ
ကြာဟသည္မုိ႔ေ၀းလြန္းသည္ဟုမဆုိႏုိင္။မိႏြယ္ႏွင့္အတူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာငါးႏွစ္ရွိၿပီမုိ႔အျမင္အာရုံႏွင့္
ဤလမ္းေလးကသိပ္မစိမ္းလွ။လမ္းထိပ္တမာပင္ေအာက္အေရာက္တြင္ မိႏြယ္ကတစ္ခါမွ်မေမးဘူးေသာ
စကားလုံးတုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြကုိပြတ္တုိက္ပစ္လုိက္သည္။
                    “ ေဟ့..ေအာင္ဓဇ ၊ နင့္ကုိငါေမးစရာရွိလုိ႔ “
                    “ ေမးစရာရွိေမးေပါ့..မိႏြယ္ရ၊ငါေျဖႏုိင္ေျဖမွာေပါ့ “
                   “ နင္..စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္ ၊ မေန႔က မိဘေနရာမွာငါျဖည့္ေပးလုိက္တဲ့ဦးစုိးႏုိင္နဲ႔
ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတဲ့သူေတြကုိျမင္ဘူးလား “
                    “ ဘာ “
          ကၽြန္ေတာ္တု႔ံျပန္ေျပာဆုိလုိက္ေသာအာေမဋိတ္သံကအနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
မိႏြယ္အေမးကုိေျဖရန္စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္အျဖဴေရာင္မတ္တူးကားတစ္စင္းကကၽြန္ေတာ္ေဘးတြင္
လာရပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ရပ္ကြက္ထဲကကုိမုိးသူျဖစ္ေနသည္။
                   “ ကုိယ့္ကားနဲ႔လုိက္ခဲ့ပါလား..။ မိႏြယ္နဲ႔ေအာင္ဓဇ “
                   မိႏြယ္ကေျပာစရာစကားရွိ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းသြားခ်င္သည္ဟ ုျငင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္..ကုိမုိးသူက ဆက္၍ေခၚသည္။ ကုိမုိးသူကုိအားနာ၍ ကၽြန္ေတာ္လုိက္မည္ဟုေျပာေတာ ့
မိႏြယ္ကပါေခါင္းညိတ္သည္။
               ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတြင္ ဆုတစ္ခုေတာင္းလုိက္ပါသည္။ မိႏြယ္တစ္ေယာက္ အေစာကအေမးကုိ ထပ္မေမးပါေစနဲ႔လုိ႔…။

                                                ( ၄ )

             ညဥ့္နက္သည္ထိအိပ္မေပ်ာ္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္ေန၍  နာရီလက္တံ
တုိ႔၏ေရြ႕လ်ားျမည္တြန္သံကုိသာၾကားေနရသည္။ တုိင္ကပ္နာရီတစ္လုံး၏ အစီအစဥ္တက် တီးခတ္္္္သြားေသာသံစဥ္ႏွင့္ နာရီျပည့္အခ်က္ျပျမည္သံမ်ားက  ညဥ့္တစ္ညဥ့္၏ႏုပ်ဳိျခင္းအရြယ္ကို တုိက္စားသြားသည္။
               မေန႔ေနလည္က ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ေျပာသည့္         “ငါ့သား.စာေမးပြဲၿပီးရင္သိခ်င္တဲ့
အေျဖတစ္ခုရမွာပါ”ဟုူေသာ အေမသက္စကားႏွင့္ ဆုေပးပြဲခန္းမမိဘေနရာတြင္ လစ္ဟာေနသည့္
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ ထုိင္ခုံႏွစ္ခုံက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကုိလုိသလုိ ဆြဲဆန္႔သြားသည္။
         ကၽြန္ေတာ္ဆုယူအၿပီးစတိတ္ေပၚမွၾကည့္ေတာ့အေမသက္ကအထူးဧည့္သည္ေတာ္ေနရာမွာ
မိႏြယ္ႏွင့္အတူထုိင္ေနသည္။ဆုရေက်ာင္းသားမိဘမ်ားေနရာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ လစ္ဟာေနေသာ
ထုိင္ခုံႏွစ္လုံး..။ထုိထုိင္ခုံႏွစ္လုံးကလည္းကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘူးမေတြ႕ဘူးေသးသည့္အေဖ
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္အေမေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ေနရာျဖစ္ေနသည္။
                   ေက်ာင္းမွေပးေသာမိဘမဲ့ကေလးမ်ားႏွင့္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူကေလးမ်ား
ေစာင့္ေရွာက္ေရးတစ္သက္တာအေကာင္းဆုံးဆုကုိအေမသက္ရရိွခဲ့သည္။ထုိဆုသည္အေမသက္ႏွင့္
အျငင္းပြားဖြယ္မရွိထုိက္တန္ပါသည္။  ၿပီးေတာ့..သိဒၶတၳမင္းသားကုိ ေမြးဖြားေပးေသာ
မယ္ေတာ္မာယာႏွင့္ ဘုရားျဖစ္သည္ထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ
အေၾကာင္းကုိႏုိင္းယွဥ္ၿပီး ဥပမာဥပေမယ်တုိ႔ျဖင့္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကၾသ၀ါဒစကားတြင္ထည့္
သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးေျပာစကားက“ဆရာဆုိတာ..ေဂါတမီပါ”တဲ့။
                ကၽြန္ေတာ္ အေတြးစကားလုံးတုိ႔ျဖင့္ ဆရာႀကီးကုိေမးၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ မယ္ေတာ္မာယာႏွင့္မိေထြးေတာ္ေဂါတမီေက်းဇူးတရားႏွစ္ပါးတုိ႔တြင္ အဘယ္သူ၏ေက်းဇူးတရား
တုိ႔သည္သိဒၶတၳအေပၚတြင္ပုိမ်ားပါသနည္း။ သိဒၶတၳသည္လည္းမယ္ေတာ္မာယာႏွင့္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီႏွစ္ေယာက္တုိ႔တြင္ဘယ္သူအားပုိခ်စ္ပါသနည္း။ သုိ႔ေသာ္..ကၽြန္ေတာ္၏
အေတြးပုစၦာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္၏သံသယအေျဖတုိ႔ျဖင့္သာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လုိက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္တီးတုိးတုိင္တည္ရြတ္ဆုိလုိက္ပါသည္။
“ အုိ..မိခင္။ မိခင္စိတ္တုိ႔မည္သည္ တိမ္ေကာကုန္ၿပီေလာ။ 
မိခင္ေမတၱာတရားတုိ႔မည္သည္ အဘယ္အရပ္သုိ႔စီးဆင္းကုန္ပါသနည္း။”                                          ထုိညသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အေတြးည..တစ္ည ။ သံသယ..ညတစ္ည
သာျဖစ္ပါသည္။

                                                   ( ၅ )

          စကၠန္႔မွသည္မိနစ္ ၊မိနစ္မွသည္နာရီ အလီလီေရြ႕လ်ားခဲ့ပါၿပီ ။  ရက္ေတြကုိလစား ၊ လေတြကုိႏွစ္မ်ဳိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလအတုိင္းအတာက အခုိက္အတန္႔ဟုထင္ရသည္ ။ဗန္ဒါရြက္တုိ႔သည္လည္း
စိမ္းရာမွ၀ါ ၊ ၀ါရာမွနီ ၊ နီရာမွညဳိလုိ႔သခၤ ါရဓမၼတုိ႔ကို ေ ျခြခ်ျပေနသည္ ။
    ကၽြန္ေတာ္ေျဖဆုိရမည့္စာေမးပြဲရက္သည္နီးကပ္လာသလိုကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည့္အေျဖတစ္ခုကုိ
ရဖုိ႔လည္းနီးလာခဲ့သည္။
             “ သားေရ..မိႏြယ္လာေနတယ္”
             “ ဟုတ္ကဲ့..အေမသက္ “ဟုျပန္ေျပာရင္းအျပင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္။မိႏြယ္ကုိလွမ္းၾကည့္
ေတာ့ႀကိမ္ဆက္တီခုံေပၚထုိင္၍သခ်ၤာတြက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္သူ႕အနားေရာက္ေနသည္ကုိပင္မသိ။
          ေဟ့..မိႏြယ္..စာေတြအရမ္းႀကိဳးစားေနတာေပါ့”                                                               ကၽြန္ေတာ္အသံေၾကာင့္မိႏြယ္အနည္းငယ္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
             “ဟယ္..လန္႔လုိက္တာေအာင္ဓဇရယ္ ။ အသံေလးဘာေလးေပးဦးမွေပါ့ ။                 ငါကနင္ေလာက္မႀကိဳးစားပါဘူး ။နင္ကသာအခန္းေအာင္းၿပီးႀကိဳးစားေနတာ”
             “ငါစာက်က္ေနတာမဟုတ္ဘူး..မိႏြယ္ရ ၊စာဖတ္ေနတာ”
             “စာေမးပြဲနီးကပ္လာတာေတာင္နင္ကစာဖတ္တုန္းေပါ့ဘာအေၾကာင္း
               ေတြဖတ္ေနတာလည္းေျပာပါဦး”
              “မယ္ေတာ္မာယာနတ္ရြာစံခန္းပါဟာ”
              “မိေထြးေတာ္ေဂါတမီအေၾကာင္းေရာမဖတ္ဘူးလား”
              “မယ္ေတာ္မာယာမိေထြးေတာ္ေဂါတမီနဲ႔သိဒၶတၳတုိ႔ကငါ့အေတြးထဲက
ပုစၦာတစ္ပုဒ္ေလ..။နင္..အခုတြက္ေနတဲ့ပုစၦာကအေျဖတိတိက်က်ထြက္ႏုိင္ေပမဲ့ ငါ့ပုစၦာကဘယ္ေတာ့မွအေျဖတိတိက်က်မထြက္ဘူးဟ”
              “စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္လုိက္တာ..ေအာင္ဓဇရယ္”ဟုေျပာရင္းကၽြန္ေတာ္ကုိ
မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္သည္။  မိႏြယ္၏ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀အတြက္္
ပထမဆုံးမ်က္ေစာင္းျဖစ္သလုိ အာဃာတမပါေသာ အမုန္းမဲ့မ်က္ေစာင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
          ခဏၾကာေတာ့ေကာ္ဖီဗန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင့္အေမသက္ေရာက္လာသည္။ေကာ္ဖီဗန္းခ်ၿပီးမွအေမ
သက္ကခုံလြတ္ေနရာတြင္၀င္ထုိင္သည္။အေမသက္ မိႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ေနသည္ပုံစံကသုံး
နားညီႀတိဂံတစ္ခုပုံစံႏွင့္တူသည္ဟုထင္ရသည္။အေမသက္ကေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ခ်ရင္းစကား
ဆုိသည္။
            “မိႏြယ္လည္းေရာက္ေနတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ..။သားကုိလည္းအေမသက္ေျပာခ်င္ေနတာၾကာ
ၿပီ..ေျပာမထြက္လုိ႔ငါ့သား”ဟုစကားခ်ီသည္။
              အေမသက္ကုိအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကတုန္ေနသည္။ညိဳေမွာင္ရိပ္သန္းေနေသာ
မ်က္၀န္းကလည္းၿပိဳေတာ့မည့္မုိးလုိ..။အေမသက္ထံမွစကားကထြက္မလာ။ပင့္သက္ရႈိက္သံႏွင့္
သက္ျပင္းေျခြသံေတြသာက် က်လာသည္။
             မိႏြယ္ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာက္ထြင္းပန္းပုရုပ္တစ္ရုပ္လုိ မတုန္မလႈပ္
ၿငိမ္သက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္..အေမသက္ဆက္လက္ေျပာၾကားမည့္စကားကုိသာၾကားခ်င္ေန
ပါသည္။ အေမသက္ ဆက္လက္ေျပာၾကားသည့္စကားသံေတြက ရႈိက္သံလဲ့ေနသည္။
တစ္ခါတရံ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ေရာေနသည္။
       “မိဘအမည္မွာမိႏြယ္ျဖည့္ခဲ့တဲ့ဦးစုိးႏုိင္နဲ႔ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတာ..ငါ့သားရဲ႕အေဖနဲ႔အေမပါ
။အေမသက္ရဲ႕ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ ။ သူတုိ႔ဟာ သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းက အလြန္အကၽြံခ်စ္ခဲ့ၾကတာေလ။လက္ထပ္ဖုိ႔မိဘေတြထံခြင့္ေတာင္းေတာ့လည္းႏွစ္ဘက္စလုံးကသေဘာမတူ
ခဲ့ဘူးငါ့သား ။ သားအေမမိႏွင္းဟာသားကုိမျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေမြးဖြားခ်င္တယ္ဆုိၿပီး အေမသက္ေနတဲ့
အေဆာင္ေဘးမွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းငွားေနခဲ့တယ္။လုိအပ္တဲ့အသုံးစရိတ္ကုိေတာ့ မိဘေတြဆင္ေပး
လုိက္တဲ့လက္၀တ္ရတနာေလးေတြ ထုခြဲၿပီးအဆင္ေျပေအာင္လုပ္တာေပါ့ ။ ေမာင္စုိးႏုိင္ကလည္း
မၾကာမၾကာလာေတြ႕ပါတယ္။သူကလည္းစာေမးပြဲသမားဆုိေတာ့ အၿမဲတမ္းေတာ့မလာႏုိင္ဘူးေပါ့ ။
ဒီလုိနဲ႔မိႏွင္းဟာ ငါ့သားကုိေမြးဖြားၿပီးခုႏွစ္ရက္အၾကာမွာေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔တရားရုံးသြားၿပီးတရား၀င္
လက္ထပ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ညမွာဘဲဲငါ့သားကုိအေမသက္လက္ထဲအပ္ၿပီး ဖားကန္႔ထြက္သြားတာေလ။
ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိေပါ့”
               အေမသက္ကေျပာလက္စ စကားကုိခဏရပ္ၿပီးေကာ္ဖီတစ္ငုံငုံလုိက္သည္။ မိႏြယ္လွမ္း
ၾကည့္ေတာ့ မိႏြယ္မ်က္ႏွာမွာအံ့ၾသျခင္း၀မ္းနည္းျခင္းရိပ္ေတြလႊမ္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ကိုယ့္ကုိကုိယ္နားလည္မႈမရႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ျဖင့္အေမသက္ဆက္လက္ေျပာၾကား
မည့္စကားကုိသာေစာင့္ေမွ်ာ္မိပါသည္။
             “မိႏွင္းကေတာ့..သားအတြက္အသုံးစရိတ္ကုိ စထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႔ ယခုခ်ိန္ထိ
ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္ ။ အဲ့ဒီပုိက္ဆံေတြကုိ အေမသက္တစ္ျပားမွ မသုံးခဲ့ပါဘူး ။ ငါ့သားအတြက္ဘဏ္မွာ
ေငြစုစာအုပ္လုပ္ေပးထားပါတယ္”ဟုေျပာရင္းစာအုပ္ေလးကုိ စားပြဲေပၚလွမ္းတင္သည္။
       မိႏြယ္လက္က ေငြစုစာအုပ္ေလးထံေရာက္သြားသည္။ မိႏြယ္ကကၽြမ္းက်င္တိက်ေသသပ္တဲ့
စာရင္းစစ္တစ္ေယာက္လုိ ဟုိလွန္ဒီလွန္လုပ္ရင္း အံ့ၾသသံျဖင့္ေျပာသည္။
             “ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေနာ္..အေမသက္”
             “ ဟုတ္တယ္..မိႏြယ္ ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေပါ့..သမီးတုိ႔စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔
မိႏွင္းတုိ႔သားကုိလာေခၚလိမ့္မယ္။ သူကေတာ့အေမသက္ဆႏၵပါတဲ့..။   အေမသက္ကလည္းမိႏွင္း
သေဘာပါလုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့..သားေအာင္ဓဇရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါ့။ကဲ..ကဲ..
သားတုိ႔နားခ်င္လည္းနား စာၾကည့္ခ်င္လည္းစာၾကည့္..။ အေမသက္ေတာ့ေခါင္းကုိက္လုိ႔နားလုိက္
ဦးမယ္”ဟုေျပာရင္းအခန္းထဲ၀င္သြားသည္။
             အေမသက္ အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီးမၾကာခင္မိႏြယ္လည္း ဘယ္သူမွႏႈတ္မဆက္ဘဲ
ျပန္သြားသည္။
              “ အဓိကကေတာ့..သားေအာင္ဓဇရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါ့” ဟူသည့္ အေမသက္စကားက
ခံစားမႈသုံးခု၏ဆုံရာရပ္၀န္းျဖစ္ႏုိင္သလု္ိ ေက်းဇူးတရားႏွစ္ခု၏ဆုံမွတ္လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္ရပါမည္နည္း။

                                              ( ၆ )

              ျဖာၿမဲအတုိင္းျဖာက်ေနေသာအာရုဏ္ဦး၏ေနျခည္ႏုႏုတုိ႔သည္လူတုိင္း
အေပၚေႏြးေထြးႏုိင္ပါမည္ေလာ့။ စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနေသာစမ္းေရတုိ႔သည္လည္းလူတုိင္း
အေပၚေအးျမႏုိင္ပါမည္ေလာ။
    သည္ေန႔အဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ သားတရားစီရင္မည့္ မေဟာသဓာတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္သလုိ
ေက်းဇူးတရားသိၿပီး တာ၀န္မေက်ေသာ ငခင္ညိဳတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏
ခံစားမႈ ၊အေတြးႏွင့္ဆင္ျခင္ညဏ္အရည္အေသြးတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္တုိင္းတာရမည့္
ေန႔လည္းျဖစ္ပါသည္။
             ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲခန္းကထြက္ေတာ့ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ မိႏြယ္ကုိေတြ႕ရသည္။
             “ေအာင္ဓဇ..နင္ေျဖႏုိင္လား ။ ငါကေတာ့..ဂုဏ္ထူးမွတ္ရတဲ့အထိေျဖခဲ့တယ္’” ဟုမိႏြယ္
က ေမးေမးဆုိဆုိစကားစသည္။
             “ေျဖႏုိင္ပါတယ္..မိႏြယ္ရ ။ ငါကလူညံ့မွမဟုတ္တာ’”
             “နင္ေျပာမယ့္စကားငါႀကိဳသိပါတယ္..ေအာင္ဓဇရယ္ ။ ငယ္ငယ္ေလးတည္းကအတူတူေနလာတာေလ..ဟား..ဟား”
           မိႏြယ္ၾကည့္ရသည္မွာေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရသည္။စာေမးပြဲၿပီးသြား၍ ေပါ့ပါးလြပ္လပ္သည္လည္း
ပါမည္ထင္သည္။
               “နင္..ဒီေန႔ဟုိကိစၥဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မွာလဲ”
               “အေျဖမရေသးဘူး..မိႏြယ္ရ ။ နင္သာသိဒၶတၳျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းသား ။ ငါေမးခ်င္တဲ့ပုစၦာကုိေျဖခုိင္းခ်င္လုိ႕ေလ။                                         ဒါေတာင္မယ္ေတာ္မာယာကသိဒၶတၳေမြးၿပီးခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာနတ္ရြာစံ
သြားတာေနာ္..။ငါ့အေမက ငါ့ေမြးၿပီးခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ…။”
                  ကၽြန္ေတာ္စကားအလုိလုိရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆက္ေျပာရန္လည္းအင္အားမရွိေတာ့။
              “ငါနားလည္ပါတယ္..ေအာင္ဓဇရယ္။ငါကသိဒၶတၳမဟုတ္သလုိမွန္တယ္မွားတယ္လည္း
မေျပာခ်င္ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္..ငါေပးမယ့္လက္ေဆာင္ေတာ့နင္လာယူဦးေနာ္..။  ငါတုိ႔စကားေျပာေနက်ကန္ထိပ္ကေစာင့္ေနမယ္”
            အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မိႏြယ္လည္းကၽြန္ေတာ္ကုိေက်ာခုိင္းသလုိကၽြန္ေတာ္ကလည္းမိႏြယ္
ကုိေက်ာခုိ္င္းလုိက္ပါသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္လင့္ခရုဆာအျဖဴေရာင္ကားတစ္စင္းရပ္ထားသည္
ကုိေတြ႕ရသည္။ေလွကားခုံေရာက္ေတာ့အမ်ဳိးသားစီးရႈးဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္အမ်ဳိးသမီးစီး
ဖိနပ္ႏွစ္ရံ..။အေမသက္ေျပာသည့္ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ေရာက္ေနၿပီဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ခရီးေရာက္မဆုိက္အေမသက္က စကားဆုိသည္။
                “သား..ေအာင္ဓဇ ၊ ဒီမွာလာထုိင္ဦး ။ ခဏေနမွနားေပါ့ ..”
               ကၽြန္ေတာ ္အေမသက္ညႊန္ျပသည့္ေနရာတြင္ထုိင္လုိက္သည္။ အေမသက္ေျပာသည့္
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကေႏြးေထြးရိပ္လႊမ္းေသာအၿပံဳးျဖင့္ၿပံဳးျပသည္။
              “ေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔မိႏွင္း..၊ ဒါ..ေအာင္ဓဇေလ”
              “သားကဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ေနာ္..မိသက္ ၊ ရွင္းေနတာဘဲ”
              “ေခတ္သစ္သိဒၶတၳေလးေလ..မိႏွင္းရဲ႕”
            ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ညွဳိးသြားသလုိအေမသက္အသံလည္းရႈိက္သံ
လဲ့သြားသည္။ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကစကားျဖတ္၍ေျပာသည္။
         “သားေရ..။အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ေျခာက္နာရီျပန္ရမွာ..၊အခုေတာင္..အလုပ္ေတြပစ္ထားခဲ့ရတာ”
      ကၽြန္ေတာ္ဘ၀အတြက္အေႏြးေထြးဆုံးစကားတစ္ခြန္းပါ..။အေမစစ္စစ္ကသားလုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့
အသံနဲ႔အမူအရာကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ ္ၾကားဘူးျမင္ဘူးျခင္းပါ ။
          အေမသက္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကၽြန္ေတာ္မည္သုိ႔ဆုံးျဖတ္
ရပါမည္နည္း။နာရီကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့ေလးနာရီလြန္ေနၿပီ ။
             ကၽြန္ေတာ္အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္၍မိႏြယ္ရွိရာကန္ေဘာင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္ ။ ကန္ေဘာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ မိႏြယ္ကလက္ေဆာင္ဘူးေလးကုိင္၍ ကန္ေရျပင္ကုိေငး
ၾကည့္ေနသည္။ကၽြန္ေတာာ္ေရာက္ေနသည္ကိုမိႏြယ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က
ပဲႏႈတ္ဆက္စကား စဆိုလိုက္ပါသည္။
            “မိႏြယ္..နင့္ကို ငါလာႏႈတ္ဆက္တာ..မိႏြယ္”
            “ဘာေျပာတယ္..ေအာင္ဓဇ..နင္တကယ္လုိက္သြားမွာေပါ့”
           “ေအးေလ..ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ”
           “နင္..ေတာ္ေတာ္အသည္းမာတယ္ေနာ္..ေအာင္ဓဇ..။နင့္ကိုဆယ့္ငါးႏွစ္လုံးလုံးေကၽြးေမြးလာတဲ့
အေမသက္ကုိ နင္မငဲ့ေတာ့ဘူးလား၊အေမသက္ေနရာကနင္၀င္ၿပီးခံစားၾကည့္ပါဦး..ေအာင္ဓဇရယ္..”
ဟုေျပာရင္းငုိသည္။
             မိႏြယ္၀မ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ခံစားမႈကမ်ဳိသိပ္၍မရႏုိင္ေတာ့။တာရုိးတစ္ခုက်ဳိးသလိုမ်က္ရည္ႏွင့့္
စကားလုံးတုိ႕ကအတားအဆီးမဲ့စီးဆင္းလာသည္။
                       “နင္က ဒီအရြယ္ေရာက္ေအာင္ငါ့ကိုေမြးထားတဲ့ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကုိ
ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။သူ႕ဘက္ကမိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဘယ္လုိခံစားရမလဲ..မိႏြယ္.”
          “ဒီမယ္..ေအာင္ဓဇ..ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတာနင့္ကုိေမြးရုံေမႊြးထားတာ.၊အေမသက္ကနင့္ကုိ
ဒီလိုေခတ္ပညာေတြသင္ၾကားေပးၿပီးေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္လာတာ ၊နင့္ကုိငါေနာက္ဆုံး
စကားတစ္ခြန္းေျပာမယ္၊..ေအာင္ဓဇ ၊နင့္အသည္းထဲ စြဲေနေအာင္မွတ္သြား..အဲဒါကေတာ့
အမ်ဳးိသမီးတုိင္းမွာမိခင္စိတ္ရွိတယ္”
            မိႏြယ္ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနသည္။ကၽြန္ေတာ္မိႏြယ္ကုိဘယ္လုိေျဖသိမ့္ရမလဲ စဥ္းစားခုိက္ကမ္းစပ္မွ
ခပ္စူးစူးအသံတစ္ခုထြက္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္အသံလာရာကမ္းစပ္ဆီေလွ်ာက္သြားေတာ့မိႏြယ္ပါ
နာက္ကလုိက္လာသည္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ရင္ကြဲလုနီးပါးေအာ္ေနသည့္ၾကက္မတစ္ေကာင္၊
လည္ဆံေမႊးေတြကထုိးေထာင္ေနသည္။အေတာင္ပံတစ္စုံကဆန္႕တန္းလိုက္၊ျပန္ေကြးလိုက္ျဖစ္ေနုသည္။
 ဘာ့ေၾကာင့္ေအာ္ေနသလဲအနီးကပ္ၾကည့္ေတာ့ ကန္ထဲမွာဘဲအုပ္ႀကီးနွင့္အတူ
ကူးခပ္ေနသည့္ဘဲေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ ၊ထုိဘဲေပါက္ေလးကလည္းမိႏြယ္္တုိ႕အိမ္ကၾကက္မႀကီး
၀ပ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ထည့္ထားသည့္ ဘဲဥမွေပါက္သည့္ဘဲေပါက္ေလး။ထုိ္ဘဲဥေလးကလည္း
မိႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာအျပန္ ကမ္းစပ္မွေကာက္လာေသာဘဲဥေလးျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္
ဆင္းဆယ္မည္လုပ္ေတာ့မိႏြယ္ကတားသည္။
            “ေအာင္ဓဇ..နင္မဆင္းနဲ႕..ငါဆင္းမယ္”ဟုေျပာရင္းကန္ထဲဆင္းသြားသည္။
       မိႏြယ္ဘဲေပါက္ေလးဆယ္ယူၿပီးၾကက္မႀကီးနားခ်ေပးေတာ့ၾကက္မႀကီးအသံတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့..မိႏြယ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးမည့္လက္ေဆာင္ဘူးေလးကိုေရထဲလႊင့္ပစ္္လုိက္ရင္းေျပာသည္။
           “ငါနင့္ကိုအဖုိးတန္တဲ့လက္ေဆာင္မေပးေတာ့ဘူး..ေအာင္ဓဇ..။ဘဲကေလးကုိ
ငါဆယ္ေပးလိုက္လို႕ၾကက္မႀကီးရဲ႕စိုးရိမ္မႈေျပေလ်ာ့သြားတာကနင့္အတြက္ငါေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပဲ..။
နင္ျပန္ေတာ့ေအာင္ဓဇ..ေျခာက္နာရီထုိးေတာ့မယ္”
          ကၽြန္ေတာ္ကမ္းစပ္မွအိမ္သုိ႕ေရာက္ေအာင္သြားေနသည့္ေျခလွမ္းေတြကေလးလံေႏွးေကြး
ေနသည္။ မိႏြယ္ေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္ကလည္း ေသသည္အထိပါမည့္လက္ေဆာင္။ ကၽြန္ေတာ္မိႏြယ္ေပးသည့္ လက္ေဆာင္ေလးကိုအေတြးမ်ားစြာျဖင္ ့ေထြးေပြ႕ရင္းအိမ္ကိုဘယ္လို
ေရာက္လာမွန္းမသိ။
         “သားေရ..ေအာင္ဓဇ..ေျခာက္နာရီထုိးဖုိ႕ဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲလုိေတာ့တယ္။ျပင္စရာရွိတာျပင္ျပီး
ထြက္ခဲ့ေတာ့” ဟုအေမသက္ကလွမ္းေျပာသည္။
       ကၽြန္ေတာ္အျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ေမြးေသာအေမႏွင့္ေကၽြးေသာအေမႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာ
ကဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသည္။အေမသက္မ်က္ႏွာကရြာေတာ့မည့္မိုးလိုညဳိ႕မႈိင္းအုံ႕ဆုိင္းေနသ
ေလာက္ေဒၚသက္ထက္နွင္းမ်က္နွာကမိုးရြာၿပီးစေကာင္းကင္လုိၾကည္လင္ေနသည္။
နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ငါးမိနစ္သာလုိေတာ့သည္။၊
          ဦးစုိးႏုိင္၊ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းနွင့္အေမသက္တုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့သည္။ၿပီးမွ
အေမသက္ေဘးက ခုံအလြတ္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။
             ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။သိိဒၶတၳကိုေမြးၿပီးခုနစ္ရက္ေျမာက္မွာနတ္ရြာစံသြားခဲ့သည့္မယ္
ေတာ္မာယာ။သိဒၶတၳကိုဘုရားျဖစ္သည္အထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ…။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားျပီးခုနစ္ရက္ေျမာက္မွာထြက္ခြါ့သြားသည့္မိခင္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းႏွင့္
ယခုအရြယ္ထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္အေမသက္။ၿပီးေတာ့ ဥရုံသာဥၿပီးဥကိုမေစာင့္ေရွာက္
သည့္မိခင္ဘဲမႀကီးႏွင့္အရြယ္ေျမာက္သည္အထိေစာင့္ေရွာက္ေပးသည့္မိခင္ၾကက္မႀကီး။
မည္သူကေက်းဇူးပုိႀကီးလုိ႔မည္သူကေက်ွးဇူးတရားပုိနည္းပါသနည္း။
         ၿပီးေတာ့မိႏြယ္ေျပာသည့္စကားႏွင့္မိႏြယ္ေပးသည့္လက္ေဆာင္။
“နင္အသည္းစြဲေနေအာင္မွတ္သြား..အဲဒါကေတာ့အမ်ဳိးသမီးတိုင္းမွာမိခင္စိတ္ရွိတယ္”ဆိုသည့္
စကားႏွင့္“ ဘဲကေလးကုိငါဆယ္ေပးလိုက္လို႕ၾကက္မႀကီးရဲ႕ စိုးရိမ္မႈေျပေလ်ာ့သြားတာက နင့္အတြက္ငါေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပဲ  ”
        ကၽြန္ေတာ္အေတြးဆုံးေတာ့သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခ်က္ကအလိုအေလ်ာက္ခုန္ထြက္သြားသည္။
ထုိအသံႏွင့္အတူနာရီျမည္သံကလည္းေျခာက္ခ်က္ေျမာက္အသံ။
      ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းေမာသံေတြထဲမွခုိင္မာသည့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်လိုက္ပါသည္။ထုိဆုံး
ျဖတ္ခ်က္သည္မွားခ်င္လညး္မွားႏိုင္သလို၊မွန္ခ်င္လည္းမွန္ႏိုင္ပါသည္။
             “ကၽြန္ေတာ္..အေမသက္ႏွင့္အတူေနခဲ့ပါမယ္..အေမ”ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကုိ
အေမဟုေခၚလုိက္ပါသည္ ။  ထို ”အေမ” ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚသည္      ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္     ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေခၚလိုက္သည့္ “အေမ” ျဖစ္ပါသည္။

                                                                                       ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)