( ၁ )

                            ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေသာအေျဖကုိတိတိက်က်ေပးႏုိင္သူမွာဤကမၻာတြင္မရွိေတာ့ပါ။
သုိ႔ေသာ္..အေျဖေပးႏုိင္သူတစ္စုံတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါသည္။အေျဖေပးႏုိင္ေသာသူသည္
သံသယႏွင့္ေပးေသာအေျဖတစ္ခုျဖစ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းထုိအေျဖကုိ သံသယမ်ားစြာျဖင့္လက္ခံ
မည္သာျဖစ္ပါသည္။
          ပုစၦာတစ္ပုဒ္၏အေျဖကုိကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ တြက္ခ်က္၍ရႏုိင္သည္။သိပၸံနည္းပညာမ်ားစြာျဖင့္ သုေတသနလုပ္၍ရေကာင္းရႏုိင္သည္။ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည့္ ပုစၦာတစ္ပုဒ္၏အေျဖကုိကြန္ပ်ဴတာျဖင့္
တြက္ခ်က္၍မရ။ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္သည့္ အေမးစကားတစ္ခြန္း၏အေျဖကုိသုေတသနလုပ္၍လည္း
ရႏုိင္မည္မထင္။
          ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ပုစၦာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အတူႀကီးျပင္းခဲ့သည္။အေမးစကား
တစ္ခြန္းႏွင့္အတူ လူပီပီလူလားေျမာက္ခဲ့သည္။ပုစၦာတစ္ပုဒ္ႏွင့္အေမးစကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္ေတာ့္
အေတြးထဲသုိ႔ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ပုံရိပ္ေတြႏွင့္အတူမဖိတ္ၾကားဘဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။
ထုိအခ်ိန္မ်ိဴးတြင္ ႏွလုံးလိႈင္းပုတ္ခတ္သံက မ်က္၀န္းအိမ္ကုိလာရုိက္ခတ္သည္။လူမသိ သူမသိ
သုတ္ခဲ့သည့္မ်က္ရည္မ်ားစြာျဖင့္ နစ္ေနေအာင္ခံစားခဲ့ရသည္။

                                               ( ၂ )                                              
                    ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြကနာရီ၊မိနစ္၊စကၠန္႔တုိ႔ကုိိသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕၀ါးမ်ဳိခဲ့ပါၿပီ။
ဥၾသတြန္သံေတြကုိလည္းအရင္လုိေနရာစိပ္စိပ္မၾကားရေတာ့။ခဏတာခြဲခြာခဲ့ေသာမိခင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက
လည္း သားသမီးအလာကုိေစာင့္ေသာ မိခင္အုိတစ္ေယာက္လုိကရုဏာရိပ္လႊမ္းေနသည္။
          သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္၏ဘ၀ကစုတ္ခ်က္
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖင့္ေရးဆြဲထားေသာ စပယ္ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္တူသည္ဟု ထင္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္ေတာ့အတန္းသူ၊အတန္းသားအားလုံးသတ္မွတ္ထားေသာေနရာတြင္
ၿငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနၾကသည္။ေရွ႕ဆုံးအတန္းကခုံလြတ္ေနရာေရာက္ေတာ့ အေမသက္ေပးလုိက္သည့္
 ေက်ာင္းအပ္ျဖတ္ပုိင္းမွခုံအမွတ္ႏွင့္တုိက္ၾကည့္သည္။ေသခ်ာၿပီဆုိမွထုိင္လုိက္သည္။
              အတန္းကအပ္က်သံၾကားေလာက္သည္ထိတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ဆရာမအတန္းတြင္းသုိ႔
၀င္လာေသာသေကၤတတစ္ခုျဖစ္ႏုိင္သည္။
                            ၿပံဳး၍အတန္းထဲ၀င္လာေသာ ဆရာမအၿပံဳးက ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္
ကြဲကြာခဲ့ေသာဆရာႏွင့္တပည့္ သံေယာဇဥ္ကြာဟမႈကုိျပန္လည္ေစ့စပ္လုိက္သည္။
               “ မဂၤလာပါ..ဆရာမ “ဟု အတန္းသားအားလုံး မတ္တပ္ရပ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
                ဆရာမမ်က္၀န္းအၾကည့္တစ္ခ်က္ကအတန္းသားအားလုံးအေပၚလႊမ္းၿခံဳသြားသည္။
ခဏအၾကာတြင္ဆရာမထံမွခ်ဳိသာေသာအသံထြက္လာသည္။
                “ မဂၤလာပါ..တပည့္တုိ႔။အားလုံးထုိင္ႏုိင္ပါၿပီ “
                 ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးထုိင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆရာမကဆုံးမစကားအနည္းငယ္ေျပာသည္။
ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာအုပ္ဖြင့္၍ နာမည္ေခၚကာတစ္ဦးခ်င္းမိတ္ဆက္သည္။အားလုံးေခၚၿပီးမွ
ကၽြန္ေတာ္နာမည္ေခၚသည္။
               “ ေအာင္ဓဇ “
               “ ရွိပါတယ္..ဆရာမ “
               “ မင္းက..ဒီႏွစ္ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲမွာ ပထမရတယ္္ ။ မနက္ျဖန္တစ္နာရီမွာဆုေပးပြဲ
အခမ္းအနားစမယ္ ။ အုပ္ထိန္းသူမိဘႏွစ္ပါးနဲ႔အတူတက္ခြင့္ရွိတယ္။ ဒီေန႔ဆရာမကေက်ာင္းသား
မွတ္ပုံတင္ပုံစံစာရြက္ေပးမယ္ ။ အားလုံးျဖည့္ၿပီးရင္အတန္းေခါင္းေဆာင္က ညေနလာအပ္ပါ။
အားလုံးကုိယ့္ပုံစံစာရြက္ကုိယ္ယူၿပီး ျဖည့္ႏုိင္ပါၿပီ “ ဟုေျပာရင္းအခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
                ကၽြန္ေတာ္ျဖည့္ရမည့္အသက္၊လိပ္စာ၊အတန္းစသည္တုိ႔ကုိေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕
အဖုအထစ္မရွိျဖည့္လုိက္သည္။အဖုအထစ္ျဖစ္ေနတာက ကြပ္လပ္တစ္ခု။ထုိကြပ္လပ္ကုိ္
ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေရာက္သည္ထိေသေသခ်ာခ်ာေရေရရာရာ မျဖည့္ႏုိင္ေသး။ျဖည့္ႏုိင္ခဲ့သည့္တုိင္
ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ပုံစံစာရြက္ေပၚတြင္သာျပည့္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးအိမ္ကြပ္လပ္ကအေတြးေတြႏွင့္အတူ
ခံစားမႈစုစည္းတည္ရွိရာအရပ္သုိ႔ေခၚေဆာင္သြားသည္။
                    “ ေဟ့..ေအာင္ဓဇ..ျဖည့္ေလ။ဘာေငးေနတာလဲ ”
                    ကၽြန္ေတာ္အသံလာရာေမာ့ၾကည့္ေတာ ့မိႏြယျ္ဖစ္္  ေနသည္။
                    “ ငါ..မေငးပါဘူးမိႏြယ္ရာ ။ ေတြးေနတာပါ “ ဟုျပန္ေျပာရင္းမိႏြယ္ကုိၾကည့္ေတာ့
မ်က္၀န္းအိမ္က လဲ့ေနသည္။
               ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးႏွင့္ခံစားမႈကုိထပ္တူထပ္မွ်နားလည္ေပးႏုိင္သူမွာမိႏြယ္သာျဖစ္သည္။
ငါးတန္းစတက္ေတာ့မိႏြယ္ႏွင့္အတူတူ။ယခုခ်ိန္ထိအခန္းတူ၊လမ္းတူ၊အတန္းတူ။အိမ္ျခင္းမ်က္ႏွာခ်င္း
ဆုိင္ထားေသာ္လည္းလမ္းသာျခားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဟာေနေသာကြပ္လပ္တစ္ခုကုိ ကြပ္လပ္မွန္းမိႏြယ္သိသည္။သုိ႔ေသာ္..သူလည္းယခုတုိင္ျဖည့္မေပးႏုိင္ခဲ့။
           “နင္ကလည္းဟယ္..ဒါေလးက်န္မွေတြးေနေသးတယ္။အရင္ႏွစ္ကအတုိင္းျဖည့္လုိက္ပါဟာ “
               မိႏြယ္စကားၾကားေတာ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က မိဘအမည္ဆုိသည့္ ကြပ္လပ္ေလးေပၚ
က်သြားသည္။ ထုိမ်က္ရည္တစ္စက္သည္ ကၽြန္ေတာ္အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵတစ္ခု၏ ေတာင့္တမႈျဖစ္ပါ
သည္။ အကယ္၍..အျဖစ္ခ်င္ဆုံးေသာ္ဆႏၵတစ္ခုကုိ မ်က္ရည္ျဖင့္ျဖည့္ဆည္းရႏုိင္မည္ဆုိပါက ဘ၀တုိ႔သည္လည္း ဆႏၵႏွင့္အၿမဲတမ္းထပ္တူက်ေနမည ္ျဖစ္ပါသည္။
               “ ငါ့ေပး..ေအာင္ဓဇ။နင္..မျဖည့္ရင္ငါဘဲျဖည့္လုိက္မယ္’” ေျပာရင္းမိႏြယ္က စာရြက္ကုိ
လွမ္းယူသည္။
                  ျပတင္းတံခါးမွညင္သာစြာတုိက္ခတ္လာေသာေလျပည္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္မိႏြယ္လက္ထဲ
က စာရြက္ေလးလူးလြန္႔သြားသည္။
                ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းကမႈန္၀ါးေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြထုံထုိင္း
ေႏွးေကြးေနသလုိ မိႏြယ္ေျခလွမ္းကလည္းမသြက္။ ေျခလွမ္းတုိ႔ေခၚေဆာင္ရာ လုိက္ေနရသည္ဟု
ထင္မိသည္။

                                                  ( ၃ )

             နံနက္တစ္ခု၏ ေနေရာင္ျခည္အလင္းတန္းက လွလွပပျဖာက်ေနသည္။ညက..အေတြးစ
တစ္စေနာက္ေမ်ာပါသြားေသာေၾကာင့္ညဥ့္နက္မွအိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။အေမသက္ႏွင့္စကားလည္းမေျပာ
ျဖစ္။ထမင္းလည္းအတူမစားခဲ့။အေမသက္လည္းေက်ာင္းသားစာရင္္းဇယားေတြျပဳစုေရးဆြဲရင္း
အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သည္။
                   အေမသက္က ကု္ိးတန္းအတန္းပုိင္ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။မႏွစ္က အေမသက္ အတန္းမွာေနရသည္။ယခုႏွစ္တြင္ကၽြန္ေတာ္ကဆယ္တန္းတက္ရေတာ့အေမသက္ႏွင့္အတန္းကြဲသြားသည္။
အတန္းကြဲေသာ္လည္းအိမ္ကတစ္အိမ္တည္း။ ဒီအသက္ဒီအရြယ္ေရာက္သည္အထိအေမသက္ႏွင့္
အတူေနခဲ့သည္။ အတူစားခဲ့သည္။အတူသြားခဲ့သည္။
            အေမသက္ရင္ခြင္္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အသုိက္တစ္ခုျဖစ္သလုိ ၀ပ္က်င္းတစ္ခုလည္း
ဟုတ္သည္။အကယ္၍..အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးထဲတြင္ထည့္သြင္းမည္ဆုိပါကအေမသက္သည္
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ႏွစ္ဂုိဏ္းပုိင္သည္။မာတာပိတုဂုဏအနႏၱႏွင့္အာစရိယဂုဏအနႏၱတုိ႔ျဖစ္သည္။
အေမသက္၏ေက်းဇူးတရားကားႀကီးစြ ။
            “သားေရ..ေအာင္ဓဇ..ေက်ာင္းသြားဖုိ႕အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား၊အေမသက္ထမင္းစားခန္းက
ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္”
          ေက်ာင္း၀တ္စုံက အေမသက္မီးပူတိုုက္ထား၍သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀
အေရာင္တြင္ အေမသက္၏ေက်းဇူးတရားေတြက ထင္ဟပ္ေနသည္။ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ေတာ့
အေမသက္က ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္းစကားစသည္။
           “မေန႕ကေက်ာင္း၀င္ခြင့္ပုံစံျဖည့္တာအဆင္ေျပလား..သား”
            “မေျပလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာအေမသက္ရယ္၊ သားအေပၚအၿမဲတမ္းနားလည္ေပးတဲ့ မိႏြယ္ေစတနာလည္းပါတာေပါ့”
           အေမသက္က ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
လည္းအေမသက္ကိုေမာ့ၾကည္ေတာ့ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားသည္။အေမ့သက္ဥပဓိရုပ္သည္တည္ၾကည္
ခန္႕ညားသည္ဟုဆိုႏုိိင္ေသာ္လည္း ေမတၱာဓာတ္အရွိန္ေၾကာင့္ ေအးျမေနသည္။ မ်က္၀န္းကကရုဏာ
ရိပ္သန္းေနသျဖင့္အၿမဲလဲ့ေနသည္။အေမသက္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိတုိင္းဘ၀အေမာေတြက
တစ္ထစ္ခ်င္းေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားသည္။
          “ဒါနဲ႕စကားမစပ္၊သားရဲ႕မိဘအမည္ကိုမိႏြယ္ျဖည့္တာလား..သားကုိယ္တုိင္ျဖည့္တာလား”
            “မိႏြယ္ျဖည့္တာပါ အေမသက္”  
            “ေၾသာ္..သားရယ္..”
        ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သားအမိ၏နံနက္စာထမင္း၀ိုင္းေလး ယာယီတိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကမၻာေလာကဓာတ္တစ္ခုလုံးခဏတာၿငိမ္သက္သြားသည္။
            “ေအာင္ဓဇေရ..မိႏြယ္ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ၊”
              ဧည့္ခန္းထဲမွမိႏြယ္အသံက တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖဳိခြဲလိုက္သည္။ မိႏြယ္ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
ေရာက္ေနသည္မသိ။အေမသက္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ေျပာဆုိေသာစကားကုိ မိႏြယ္ၾကားေကာင္းၾကားနုိင္သည္။
သို႕ေသာ္..ထိုစကားသံတို႔ကေဆးမတုိးေသာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္လုိ မိႏြယ္ကုိယဥ္ပါးေစခဲ့သည္။
သေဘာထားႀကီးျမတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။
              “ မိႏြယ္..သမီးေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္ အခန္းထဲ၀င္ခဲ့ေလ “
              “ မ၀င္ေတာ့ပါဘူး..အေမသက္။သမီးအိမ္ကေသာက္လာလုိ႔ပါ”
             “ ဒါဆုိလည္းၿပီးေရာ..။ ဒီေန႔..သမီးတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္
ေန႔လည္စာ ျပန္မစားနဲ႔ေနာ္..။အေမသက္ထည့္ခဲ့မယ္။ ေန႔လည္တစ္နာရီ ဆုေပးပြဲရွိတယ္။
ေနာက္က်မွာစုိးရိမ္လုိ႔ “
           ေက်ာင္းသုိ႔မိႏြယ္ႏွင့္အတူလမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္းကႏွစ္ဖာလုံေလာက္သာ
ကြာဟသည္မုိ႔ေ၀းလြန္းသည္ဟုမဆုိႏုိင္။မိႏြယ္ႏွင့္အတူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာငါးႏွစ္ရွိၿပီမုိ႔အျမင္အာရုံႏွင့္
ဤလမ္းေလးကသိပ္မစိမ္းလွ။လမ္းထိပ္တမာပင္ေအာက္အေရာက္တြင္ မိႏြယ္ကတစ္ခါမွ်မေမးဘူးေသာ
စကားလုံးတုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြကုိပြတ္တုိက္ပစ္လုိက္သည္။
                    “ ေဟ့..ေအာင္ဓဇ ၊ နင့္ကုိငါေမးစရာရွိလုိ႔ “
                    “ ေမးစရာရွိေမးေပါ့..မိႏြယ္ရ၊ငါေျဖႏုိင္ေျဖမွာေပါ့ “
                   “ နင္..စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္ ၊ မေန႔က မိဘေနရာမွာငါျဖည့္ေပးလုိက္တဲ့ဦးစုိးႏုိင္နဲ႔
ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတဲ့သူေတြကုိျမင္ဘူးလား “
                    “ ဘာ “
          ကၽြန္ေတာ္တု႔ံျပန္ေျပာဆုိလုိက္ေသာအာေမဋိတ္သံကအနည္းငယ္က်ယ္ေလာင္သြားသည္။
မိႏြယ္အေမးကုိေျဖရန္စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္အျဖဴေရာင္မတ္တူးကားတစ္စင္းကကၽြန္ေတာ္ေဘးတြင္
လာရပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ရပ္ကြက္ထဲကကုိမုိးသူျဖစ္ေနသည္။
                   “ ကုိယ့္ကားနဲ႔လုိက္ခဲ့ပါလား..။ မိႏြယ္နဲ႔ေအာင္ဓဇ “
                   မိႏြယ္ကေျပာစရာစကားရွိ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းသြားခ်င္သည္ဟ ုျငင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္..ကုိမုိးသူက ဆက္၍ေခၚသည္။ ကုိမုိးသူကုိအားနာ၍ ကၽြန္ေတာ္လုိက္မည္ဟုေျပာေတာ ့
မိႏြယ္ကပါေခါင္းညိတ္သည္။
               ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတြင္ ဆုတစ္ခုေတာင္းလုိက္ပါသည္။ မိႏြယ္တစ္ေယာက္ အေစာကအေမးကုိ ထပ္မေမးပါေစနဲ႔လုိ႔…။

                                                ( ၄ )

             ညဥ့္နက္သည္ထိအိပ္မေပ်ာ္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္ေန၍  နာရီလက္တံ
တုိ႔၏ေရြ႕လ်ားျမည္တြန္သံကုိသာၾကားေနရသည္။ တုိင္ကပ္နာရီတစ္လုံး၏ အစီအစဥ္တက် တီးခတ္္္္သြားေသာသံစဥ္ႏွင့္ နာရီျပည့္အခ်က္ျပျမည္သံမ်ားက  ညဥ့္တစ္ညဥ့္၏ႏုပ်ဳိျခင္းအရြယ္ကို တုိက္စားသြားသည္။
               မေန႔ေနလည္က ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ေျပာသည့္         “ငါ့သား.စာေမးပြဲၿပီးရင္သိခ်င္တဲ့
အေျဖတစ္ခုရမွာပါ”ဟုူေသာ အေမသက္စကားႏွင့္ ဆုေပးပြဲခန္းမမိဘေနရာတြင္ လစ္ဟာေနသည့္
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ ထုိင္ခုံႏွစ္ခုံက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကုိလုိသလုိ ဆြဲဆန္႔သြားသည္။
         ကၽြန္ေတာ္ဆုယူအၿပီးစတိတ္ေပၚမွၾကည့္ေတာ့အေမသက္ကအထူးဧည့္သည္ေတာ္ေနရာမွာ
မိႏြယ္ႏွင့္အတူထုိင္ေနသည္။ဆုရေက်ာင္းသားမိဘမ်ားေနရာလွမ္းၾကည့္ေတာ့ လစ္ဟာေနေသာ
ထုိင္ခုံႏွစ္လုံး..။ထုိထုိင္ခုံႏွစ္လုံးကလည္းကၽြန္ေတာ္မျမင္ဘူးမေတြ႕ဘူးေသးသည့္အေဖ
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္အေမေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ေနရာျဖစ္ေနသည္။
                   ေက်ာင္းမွေပးေသာမိဘမဲ့ကေလးမ်ားႏွင့္ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူကေလးမ်ား
ေစာင့္ေရွာက္ေရးတစ္သက္တာအေကာင္းဆုံးဆုကုိအေမသက္ရရိွခဲ့သည္။ထုိဆုသည္အေမသက္ႏွင့္
အျငင္းပြားဖြယ္မရွိထုိက္တန္ပါသည္။  ၿပီးေတာ့..သိဒၶတၳမင္းသားကုိ ေမြးဖြားေပးေသာ
မယ္ေတာ္မာယာႏွင့္ ဘုရားျဖစ္သည္ထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ
အေၾကာင္းကုိႏုိင္းယွဥ္ၿပီး ဥပမာဥပေမယ်တုိ႔ျဖင့္ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကၾသ၀ါဒစကားတြင္ထည့္
သြင္းေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ေနာက္ဆုံးေျပာစကားက“ဆရာဆုိတာ..ေဂါတမီပါ”တဲ့။
                ကၽြန္ေတာ္ အေတြးစကားလုံးတုိ႔ျဖင့္ ဆရာႀကီးကုိေမးၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ မယ္ေတာ္မာယာႏွင့္မိေထြးေတာ္ေဂါတမီေက်းဇူးတရားႏွစ္ပါးတုိ႔တြင္ အဘယ္သူ၏ေက်းဇူးတရား
တုိ႔သည္သိဒၶတၳအေပၚတြင္ပုိမ်ားပါသနည္း။ သိဒၶတၳသည္လည္းမယ္ေတာ္မာယာႏွင့္ မိေထြးေတာ္ေဂါတမီႏွစ္ေယာက္တုိ႔တြင္ဘယ္သူအားပုိခ်စ္ပါသနည္း။ သုိ႔ေသာ္..ကၽြန္ေတာ္၏
အေတြးပုစၦာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္၏သံသယအေျဖတုိ႔ျဖင့္သာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လုိက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္တီးတုိးတုိင္တည္ရြတ္ဆုိလုိက္ပါသည္။
“ အုိ..မိခင္ မိခင္စိတ္တုိ႔မည္သည္ တိမ္ေကာကုန္ၿပီေလာ။ 
မိခင္ေမတၱာတရားတုိ႔မည္သည္ အဘယ္အရပ္သုိ႔စီးဆင္းကုန္ပါသနည္း။”                                          ထုိညသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အေတြးည..တစ္ည ။ သံသယ..ညတစ္ည
သာျဖစ္ပါသည္။

                                                   ( ၅ )

          စကၠန္႔မွသည္မိနစ္ ၊မိနစ္မွသည္နာရီ အလီလီေရြ႕လ်ားခဲ့ပါၿပီ ။  ရက္ေတြကုိလစား ၊ လေတြကုိႏွစ္မ်ဳိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလအတုိင္းအတာက အခုိက္အတန္႔ဟုထင္ရသည္ ။ဗန္ဒါရြက္တုိ႔သည္လည္း
စိမ္းရာမွ၀ါ ၊ ၀ါရာမွနီ ၊ နီရာမွညဳိလုိ႔သခၤ ါရဓမၼတုိ႔ကို ေ ျခြခ်ျပေနသည္ ။
    ကၽြန္ေတာ္ေျဖဆုိရမည့္စာေမးပြဲရက္သည္နီးကပ္လာသလိုကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည့္အေျဖတစ္ခုကုိ
ရဖုိ႔လည္းနီးလာခဲ့သည္။
             “ သားေရ..မိႏြယ္လာေနတယ္”
             “ ဟုတ္ကဲ့..အေမသက္ “ဟုျပန္ေျပာရင္းအျပင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္။မိႏြယ္ကုိလွမ္းၾကည့္
ေတာ့ႀကိမ္ဆက္တီခုံေပၚထုိင္၍သခ်ၤာတြက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္သူ႕အနားေရာက္ေနသည္ကုိပင္မသိ။
          ေဟ့..မိႏြယ္..စာေတြအရမ္းႀကိဳးစားေနတာေပါ့”                                                               ကၽြန္ေတာ္အသံေၾကာင့္မိႏြယ္အနည္းငယ္ထိတ္လန္႔သြားသည္။
             “ဟယ္..လန္႔လုိက္တာေအာင္ဓဇရယ္ ။ အသံေလးဘာေလးေပးဦးမွေပါ့ ။                 ငါကနင္ေလာက္မႀကိဳးစားပါဘူး ။နင္ကသာအခန္းေအာင္းၿပီးႀကိဳးစားေနတာ”
             “ငါစာက်က္ေနတာမဟုတ္ဘူး..မိႏြယ္ရ ၊စာဖတ္ေနတာ”
             “စာေမးပြဲနီးကပ္လာတာေတာင္နင္ကစာဖတ္တုန္းေပါ့ဘာအေၾကာင္း
               ေတြဖတ္ေနတာလည္းေျပာပါဦး”
              “မယ္ေတာ္မာယာနတ္ရြာစံခန္းပါဟာ”
              “မိေထြးေတာ္ေဂါတမီအေၾကာင္းေရာမဖတ္ဘူးလား”
              “မယ္ေတာ္မာယာမိေထြးေတာ္ေဂါတမီနဲ႔သိဒၶတၳတုိ႔ကငါ့အေတြးထဲက
ပုစၦာတစ္ပုဒ္ေလ..။နင္..အခုတြက္ေနတဲ့ပုစၦာကအေျဖတိတိက်က်ထြက္ႏုိင္ေပမဲ့ ငါ့ပုစၦာကဘယ္ေတာ့မွအေျဖတိတိက်က်မထြက္ဘူးဟ”
              “စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာတတ္လုိက္တာ..ေအာင္ဓဇရယ္”ဟုေျပာရင္းကၽြန္ေတာ္ကုိ
မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္သည္။  မိႏြယ္၏ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀အတြက္္
ပထမဆုံးမ်က္ေစာင္းျဖစ္သလုိ အာဃာတမပါေသာ အမုန္းမဲ့မ်က္ေစာင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
          ခဏၾကာေတာ့ေကာ္ဖီဗန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင့္အေမသက္ေရာက္လာသည္။ေကာ္ဖီဗန္းခ်ၿပီးမွအေမ
သက္ကခုံလြတ္ေနရာတြင္၀င္ထုိင္သည္။အေမသက္ မိႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ေနသည္ပုံစံကသုံး
နားညီႀတိဂံတစ္ခုပုံစံႏွင့္တူသည္ဟုထင္ရသည္။အေမသက္ကေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ခ်ရင္းစကား
ဆုိသည္။
            “မိႏြယ္လည္းေရာက္ေနတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ..။သားကုိလည္းအေမသက္ေျပာခ်င္ေနတာၾကာ
ၿပီ..ေျပာမထြက္လုိ႔ငါ့သား”ဟုစကားခ်ီသည္။
              အေမသက္ကုိအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကတုန္ေနသည္။ညိဳေမွာင္ရိပ္သန္းေနေသာ
မ်က္၀န္းကလည္းၿပိဳေတာ့မည့္မုိးလုိ..။အေမသက္ထံမွစကားကထြက္မလာ။ပင့္သက္ရႈိက္သံႏွင့္
သက္ျပင္းေျခြသံေတြသာက် က်လာသည္။
             မိႏြယ္ဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေက်ာက္ထြင္းပန္းပုရုပ္တစ္ရုပ္လုိ မတုန္မလႈပ္
ၿငိမ္သက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္..အေမသက္ဆက္လက္ေျပာၾကားမည့္စကားကုိသာၾကားခ်င္ေန
ပါသည္။ အေမသက္ ဆက္လက္ေျပာၾကားသည့္စကားသံေတြက ရႈိက္သံလဲ့ေနသည္။
တစ္ခါတရံ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ေရာေနသည္။
       “မိဘအမည္မွာမိႏြယ္ျဖည့္ခဲ့တဲ့ဦးစုိးႏုိင္နဲ႔ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတာ..ငါ့သားရဲ႕အေဖနဲ႔အေမပါ
။အေမသက္ရဲ႕ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ ။ သူတုိ႔ဟာ သမီးရည္းစားဘ၀တုန္းက အလြန္အကၽြံခ်စ္ခဲ့ၾကတာေလ။လက္ထပ္ဖုိ႔မိဘေတြထံခြင့္ေတာင္းေတာ့လည္းႏွစ္ဘက္စလုံးကသေဘာမတူ
ခဲ့ဘူးငါ့သား ။ သားအေမမိႏွင္းဟာသားကုိမျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ေမြးဖြားခ်င္တယ္ဆုိၿပီး အေမသက္ေနတဲ့
အေဆာင္ေဘးမွာ တုိက္ခန္းတစ္ခန္းငွားေနခဲ့တယ္။လုိအပ္တဲ့အသုံးစရိတ္ကုိေတာ့ မိဘေတြဆင္ေပး
လုိက္တဲ့လက္၀တ္ရတနာေလးေတြ ထုခြဲၿပီးအဆင္ေျပေအာင္လုပ္တာေပါ့ ။ ေမာင္စုိးႏုိင္ကလည္း
မၾကာမၾကာလာေတြ႕ပါတယ္။သူကလည္းစာေမးပြဲသမားဆုိေတာ့ အၿမဲတမ္းေတာ့မလာႏုိင္ဘူးေပါ့ ။
ဒီလုိနဲ႔မိႏွင္းဟာ ငါ့သားကုိေမြးဖြားၿပီးခုႏွစ္ရက္အၾကာမွာေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔တရားရုံးသြားၿပီးတရား၀င္
လက္ထပ္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ညမွာဘဲဲငါ့သားကုိအေမသက္လက္ထဲအပ္ၿပီး ဖားကန္႔ထြက္သြားတာေလ။
ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိေပါ့”
               အေမသက္ကေျပာလက္စ စကားကုိခဏရပ္ၿပီးေကာ္ဖီတစ္ငုံငုံလုိက္သည္။ မိႏြယ္လွမ္း
ၾကည့္ေတာ့ မိႏြယ္မ်က္ႏွာမွာအံ့ၾသျခင္း၀မ္းနည္းျခင္းရိပ္ေတြလႊမ္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ကိုယ့္ကုိကုိယ္နားလည္မႈမရႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ျဖင့္အေမသက္ဆက္လက္ေျပာၾကား
မည့္စကားကုိသာေစာင့္ေမွ်ာ္မိပါသည္။
             “မိႏွင္းကေတာ့..သားအတြက္အသုံးစရိတ္ကုိ စထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႔ ယခုခ်ိန္ထိ
ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္ ။ အဲ့ဒီပုိက္ဆံေတြကုိ အေမသက္တစ္ျပားမွ မသုံးခဲ့ပါဘူး ။ ငါ့သားအတြက္ဘဏ္မွာ
ေငြစုစာအုပ္လုပ္ေပးထားပါတယ္”ဟုေျပာရင္းစာအုပ္ေလးကုိ စားပြဲေပၚလွမ္းတင္သည္။
       မိႏြယ္လက္က ေငြစုစာအုပ္ေလးထံေရာက္သြားသည္။ မိႏြယ္ကကၽြမ္းက်င္တိက်ေသသပ္တဲ့
စာရင္းစစ္တစ္ေယာက္လုိ ဟုိလွန္ဒီလွန္လုပ္ရင္း အံ့ၾသသံျဖင့္ေျပာသည္။
             “ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေနာ္..အေမသက္”
             “ ဟုတ္တယ္..မိႏြယ္ ။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေပါ့..သမီးတုိ႔စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔မွာေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔
မိႏွင္းတုိ႔သားကုိလာေခၚလိမ့္မယ္။ သူကေတာ့အေမသက္ဆႏၵပါတဲ့..။   အေမသက္ကလည္းမိႏွင္း
သေဘာပါလုိ႔ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့..သားေအာင္ဓဇရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါ့။ကဲ..ကဲ..
သားတုိ႔နားခ်င္လည္းနား စာၾကည့္ခ်င္လည္းစာၾကည့္..။ အေမသက္ေတာ့ေခါင္းကုိက္လုိ႔နားလုိက္
ဦးမယ္”ဟုေျပာရင္းအခန္းထဲ၀င္သြားသည္။
             အေမသက္ အခန္းထဲ၀င္သြားၿပီးမၾကာခင္မိႏြယ္လည္း ဘယ္သူမွႏႈတ္မဆက္ဘဲ
ျပန္သြားသည္။
              “ အဓိကကေတာ့..သားေအာင္ဓဇရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပါ့” ဟူသည့္ အေမသက္စကားက
ခံစားမႈသုံးခု၏ဆုံရာရပ္၀န္းျဖစ္ႏုိင္သလု္ိ ေက်းဇူးတရားႏွစ္ခု၏ဆုံမွတ္လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္ရပါမည္နည္း။

                                              ( ၆ )

              ျဖာၿမဲအတုိင္းျဖာက်ေနေသာအာရုဏ္ဦး၏ေနျခည္ႏုႏုတုိ႔သည္လူတုိင္း
အေပၚေႏြးေထြးႏုိင္ပါမည္ေလာ့။ စီးဆင္းၿမဲစီးဆင္းေနေသာစမ္းေရတုိ႔သည္လည္းလူတုိင္း
အေပၚေအးျမႏုိင္ပါမည္ေလာ။
    သည္ေန႔အဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ သားတရားစီရင္မည့္ မေဟာသဓာတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္သလုိ
ေက်းဇူးတရားသိၿပီး တာ၀န္မေက်ေသာ ငခင္ညိဳတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏
ခံစားမႈ ၊အေတြးႏွင့္ဆင္ျခင္ညဏ္အရည္အေသြးတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္တုိင္းတာရမည့္
ေန႔လည္းျဖစ္ပါသည္။
             ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲခန္းကထြက္ေတာ့ ရပ္ေစာင့္ေနသည့္ မိႏြယ္ကုိေတြ႕ရသည္။
             “ေအာင္ဓဇ..နင္ေျဖႏုိင္လား ။ ငါကေတာ့..ဂုဏ္ထူးမွတ္ရတဲ့အထိေျဖခဲ့တယ္’” ဟုမိႏြယ္
က ေမးေမးဆုိဆုိစကားစသည္။
             “ေျဖႏုိင္ပါတယ္..မိႏြယ္ရ ။ ငါကလူညံ့မွမဟုတ္တာ’”
             “နင္ေျပာမယ့္စကားငါႀကိဳသိပါတယ္..ေအာင္ဓဇရယ္ ။ ငယ္ငယ္ေလးတည္းကအတူတူေနလာတာေလ..ဟား..ဟား”
           မိႏြယ္ၾကည့္ရသည္မွာေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရသည္။စာေမးပြဲၿပီးသြား၍ ေပါ့ပါးလြပ္လပ္သည္လည္း
ပါမည္ထင္သည္။
               “နင္..ဒီေန႔ဟုိကိစၥဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မွာလဲ”
               “အေျဖမရေသးဘူး..မိႏြယ္ရ ။ နင္သာသိဒၶတၳျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာင္းသား ။ ငါေမးခ်င္တဲ့ပုစၦာကုိေျဖခုိင္းခ်င္လုိ႕ေလ။                                         ဒါေတာင္မယ္ေတာ္မာယာကသိဒၶတၳေမြးၿပီးခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာနတ္ရြာစံ
သြားတာေနာ္..။ငါ့အေမက ငါ့ေမြးၿပီးခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ…။”
                  ကၽြန္ေတာ္စကားအလုိလုိရပ္တန္႔သြားသည္။ ဆက္ေျပာရန္လည္းအင္အားမရွိေတာ့။
              “ငါနားလည္ပါတယ္..ေအာင္ဓဇရယ္။ငါကသိဒၶတၳမဟုတ္သလုိမွန္တယ္မွားတယ္လည္း
မေျပာခ်င္ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္..ငါေပးမယ့္လက္ေဆာင္ေတာ့နင္လာယူဦးေနာ္..။  ငါတုိ႔စကားေျပာေနက်ကန္ထိပ္ကေစာင့္ေနမယ္”
            အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မိႏြယ္လည္းကၽြန္ေတာ္ကုိေက်ာခုိင္းသလုိကၽြန္ေတာ္ကလည္းမိႏြယ္
ကုိေက်ာခုိ္င္းလုိက္ပါသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္လင့္ခရုဆာအျဖဴေရာင္ကားတစ္စင္းရပ္ထားသည္
ကုိေတြ႕ရသည္။ေလွကားခုံေရာက္ေတာ့အမ်ဳိးသားစီးရႈးဖိနပ္တစ္ရံႏွင့္အမ်ဳိးသမီးစီး
ဖိနပ္ႏွစ္ရံ..။အေမသက္ေျပာသည့္ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ေရာက္ေနၿပီဟု
ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ခရီးေရာက္မဆုိက္အေမသက္က စကားဆုိသည္။
                “သား..ေအာင္ဓဇ ၊ ဒီမွာလာထုိင္ဦး ။ ခဏေနမွနားေပါ့ ..”
               ကၽြန္ေတာ ္အေမသက္ညႊန္ျပသည့္ေနရာတြင္ထုိင္လုိက္သည္။ အေမသက္ေျပာသည့္
ဦးစုိးႏုိင္ႏွင့္္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကေႏြးေထြးရိပ္လႊမ္းေသာအၿပံဳးျဖင့္ၿပံဳးျပသည္။
              “ေမာင္စုိးႏုိင္နဲ႔မိႏွင္း..၊ ဒါ..ေအာင္ဓဇေလ”
              “သားကဥပဓိရုပ္ေကာင္းတယ္ေနာ္..မိသက္ ၊ ရွင္းေနတာဘဲ”
              “ေခတ္သစ္သိဒၶတၳေလးေလ..မိႏွင္းရဲ႕”
            ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ညွဳိးသြားသလုိအေမသက္အသံလည္းရႈိက္သံ
လဲ့သြားသည္။ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကစကားျဖတ္၍ေျပာသည္။
         “သားေရ..။အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ေျခာက္နာရီျပန္ရမွာ..၊အခုေတာင္..အလုပ္ေတြပစ္ထားခဲ့ရတာ”
      ကၽြန္ေတာ္ဘ၀အတြက္အေႏြးေထြးဆုံးစကားတစ္ခြန္းပါ..။အေမစစ္စစ္ကသားလုိ႔ေခၚလုိက္တဲ့
အသံနဲ႔အမူအရာကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ ္ၾကားဘူးျမင္ဘူးျခင္းပါ ။
          အေမသက္ႏွင့္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကၽြန္ေတာ္မည္သုိ႔ဆုံးျဖတ္
ရပါမည္နည္း။နာရီကုိေမာ့ၾကည့္ေတာ့ေလးနာရီလြန္ေနၿပီ ။
             ကၽြန္ေတာ္အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္၍မိႏြယ္ရွိရာကန္ေဘာင္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္ ။ ကန္ေဘာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ မိႏြယ္ကလက္ေဆာင္ဘူးေလးကုိင္၍ ကန္ေရျပင္ကုိေငး
ၾကည့္ေနသည္။ကၽြန္ေတာာ္ေရာက္ေနသည္ကိုမိႏြယ္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္က
ပဲႏႈတ္ဆက္စကား စဆိုလိုက္ပါသည္။
            “မိႏြယ္..နင့္ကို ငါလာႏႈတ္ဆက္တာ..မိႏြယ္”
            “ဘာေျပာတယ္..ေအာင္ဓဇ..နင္တကယ္လုိက္သြားမွာေပါ့”
           “ေအးေလ..ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ”
           “နင္..ေတာ္ေတာ္အသည္းမာတယ္ေနာ္..ေအာင္ဓဇ..။နင့္ကိုဆယ့္ငါးႏွစ္လုံးလုံးေကၽြးေမြးလာတဲ့
အေမသက္ကုိ နင္မငဲ့ေတာ့ဘူးလား၊အေမသက္ေနရာကနင္၀င္ၿပီးခံစားၾကည့္ပါဦး..ေအာင္ဓဇရယ္..”
ဟုေျပာရင္းငုိသည္။
             မိႏြယ္၀မ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ခံစားမႈကမ်ဳိသိပ္၍မရႏုိင္ေတာ့။တာရုိးတစ္ခုက်ဳိးသလိုမ်က္ရည္ႏွင့့္
စကားလုံးတုိ႕ကအတားအဆီးမဲ့စီးဆင္းလာသည္။
                       “နင္က ဒီအရြယ္ေရာက္ေအာင္ငါ့ကိုေမြးထားတဲ့ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကုိ
ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးလား။သူ႕ဘက္ကမိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဘယ္လုိခံစားရမလဲ..မိႏြယ္.”
          “ဒီမယ္..ေအာင္ဓဇ..ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းဆုိတာနင့္ကုိေမြးရုံေမႊြးထားတာ.၊အေမသက္ကနင့္ကုိ
ဒီလိုေခတ္ပညာေတြသင္ၾကားေပးၿပီးေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္လာတာ ၊နင့္ကုိငါေနာက္ဆုံး
စကားတစ္ခြန္းေျပာမယ္၊..ေအာင္ဓဇ ၊နင့္အသည္းထဲ စြဲေနေအာင္မွတ္သြား..အဲဒါကေတာ့
အမ်ဳးိသမီးတုိင္းမွာမိခင္စိတ္ရွိတယ္”
            မိႏြယ္ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနသည္။ကၽြန္ေတာ္မိႏြယ္ကုိဘယ္လုိေျဖသိမ့္ရမလဲ စဥ္းစားခုိက္ကမ္းစပ္မွ
ခပ္စူးစူးအသံတစ္ခုထြက္လာသည္။ကၽြန္ေတာ္အသံလာရာကမ္းစပ္ဆီေလွ်ာက္သြားေတာ့မိႏြယ္ပါ
နာက္ကလုိက္လာသည္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ရင္ကြဲလုနီးပါးေအာ္ေနသည့္ၾကက္မတစ္ေကာင္၊
လည္ဆံေမႊးေတြကထုိးေထာင္ေနသည္။အေတာင္ပံတစ္စုံကဆန္႕တန္းလိုက္၊ျပန္ေကြးလိုက္ျဖစ္ေနုသည္။
 ဘာ့ေၾကာင့္ေအာ္ေနသလဲအနီးကပ္ၾကည့္ေတာ့ ကန္ထဲမွာဘဲအုပ္ႀကီးနွင့္အတူ
ကူးခပ္ေနသည့္ဘဲေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ ၊ထုိဘဲေပါက္ေလးကလည္းမိႏြယ္္တုိ႕အိမ္ကၾကက္မႀကီး
၀ပ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ထည့္ထားသည့္ ဘဲဥမွေပါက္သည့္ဘဲေပါက္ေလး။ထုိ္ဘဲဥေလးကလည္း
မိႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာအျပန္ ကမ္းစပ္မွေကာက္လာေသာဘဲဥေလးျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္
ဆင္းဆယ္မည္လုပ္ေတာ့မိႏြယ္ကတားသည္။
            “ေအာင္ဓဇ..နင္မဆင္းနဲ႕..ငါဆင္းမယ္”ဟုေျပာရင္းကန္ထဲဆင္းသြားသည္။
       မိႏြယ္ဘဲေပါက္ေလးဆယ္ယူၿပီးၾကက္မႀကီးနားခ်ေပးေတာ့ၾကက္မႀကီးအသံတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့..မိႏြယ္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးမည့္လက္ေဆာင္ဘူးေလးကိုေရထဲလႊင့္ပစ္္လုိက္ရင္းေျပာသည္။
           “ငါနင့္ကိုအဖုိးတန္တဲ့လက္ေဆာင္မေပးေတာ့ဘူး..ေအာင္ဓဇ..။ဘဲကေလးကုိ
ငါဆယ္ေပးလိုက္လို႕ၾကက္မႀကီးရဲ႕စိုးရိမ္မႈေျပေလ်ာ့သြားတာကနင့္အတြက္ငါေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပဲ..။
နင္ျပန္ေတာ့ေအာင္ဓဇ..ေျခာက္နာရီထုိးေတာ့မယ္”
          ကၽြန္ေတာ္ကမ္းစပ္မွအိမ္သုိ႕ေရာက္ေအာင္သြားေနသည့္ေျခလွမ္းေတြကေလးလံေႏွးေကြး
ေနသည္။ မိႏြယ္ေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္ကလည္း ေသသည္အထိပါမည့္လက္ေဆာင္။ ကၽြန္ေတာ္မိႏြယ္ေပးသည့္ လက္ေဆာင္ေလးကိုအေတြးမ်ားစြာျဖင္ ့ေထြးေပြ႕ရင္းအိမ္ကိုဘယ္လို
ေရာက္လာမွန္းမသိ။
         “သားေရ..ေအာင္ဓဇ..ေျခာက္နာရီထုိးဖုိ႕ဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲလုိေတာ့တယ္။ျပင္စရာရွိတာျပင္ျပီး
ထြက္ခဲ့ေတာ့” ဟုအေမသက္ကလွမ္းေျပာသည္။
       ကၽြန္ေတာ္အျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ေမြးေသာအေမႏွင့္ေကၽြးေသာအေမႏွစ္ေယာက္၏မ်က္ႏွာ
ကဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္ေနသည္။အေမသက္မ်က္ႏွာကရြာေတာ့မည့္မိုးလိုညဳိ႕မႈိင္းအုံ႕ဆုိင္းေနသ
ေလာက္ေဒၚသက္ထက္နွင္းမ်က္နွာကမိုးရြာၿပီးစေကာင္းကင္လုိၾကည္လင္ေနသည္။
နာရီကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ငါးမိနစ္သာလုိေတာ့သည္။၊
          ဦးစုိးႏုိင္၊ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းနွင့္အေမသက္တုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ကန္ေတာ့သည္။ၿပီးမွ
အေမသက္ေဘးက ခုံအလြတ္မွာ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။
             ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။သိိဒၶတၳကိုေမြးၿပီးခုနစ္ရက္ေျမာက္မွာနတ္ရြာစံသြားခဲ့သည့္မယ္
ေတာ္မာယာ။သိဒၶတၳကိုဘုရားျဖစ္သည္အထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ…။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးဖြားျပီးခုနစ္ရက္ေျမာက္မွာထြက္ခြါ့သြားသည့္မိခင္ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းႏွင့္
ယခုအရြယ္ထိေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္အေမသက္။ၿပီးေတာ့ ဥရုံသာဥၿပီးဥကိုမေစာင့္ေရွာက္
သည့္မိခင္ဘဲမႀကီးႏွင့္အရြယ္ေျမာက္သည္အထိေစာင့္ေရွာက္ေပးသည့္မိခင္ၾကက္မႀကီး။
မည္သူကေက်းဇူးပုိႀကီးလုိ႔မည္သူကေက်ွးဇူးတရားပုိနည္းပါသနည္း။
         ၿပီးေတာ့မိႏြယ္ေျပာသည့္စကားႏွင့္မိႏြယ္ေပးသည့္လက္ေဆာင္။
“နင္အသည္းစြဲေနေအာင္မွတ္သြား..အဲဒါကေတာ့အမ်ဳိးသမီးတိုင္းမွာမိခင္စိတ္ရွိတယ္”ဆိုသည့္
စကားႏွင့္“ ဘဲကေလးကုိငါဆယ္ေပးလိုက္လို႕ၾကက္မႀကီးရဲ႕ စိုးရိမ္မႈေျပေလ်ာ့သြားတာက နင့္အတြက္ငါေပးတဲ့လက္ေဆာင္ပဲ  ”
        ကၽြန္ေတာ္အေတြးဆုံးေတာ့သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခ်က္ကအလိုအေလ်ာက္ခုန္ထြက္သြားသည္။
ထုိအသံႏွင့္အတူနာရီျမည္သံကလည္းေျခာက္ခ်က္ေျမာက္အသံ။
      ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းေမာသံေတြထဲမွခုိင္မာသည့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုခ်လိုက္ပါသည္။ထုိဆုံး
ျဖတ္ခ်က္သည္မွားခ်င္လညး္မွားႏိုင္သလို၊မွန္ခ်င္လည္းမွန္ႏိုင္ပါသည္။
             “ကၽြန္ေတာ္..အေမသက္ႏွင့္အတူေနခဲ့ပါမယ္..အေမ”ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚသက္ထက္ႏွင္းကုိ
အေမဟုေခၚလုိက္ပါသည္ ။  ထို ”အေမ” ဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚသည္      ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္     ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေခၚလိုက္သည့္ “အေမ” ျဖစ္ပါသည္။

                                                                                       ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

0 comments:

Post a Comment

picoodle.com

အလြမ္းသင့္စကားလုံးေလးမ်ား

ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္ဖုိ႕ကဗ်ာႏွင့္အတူၾကဳိဆုိပါတယ္။အားလုံးကုိယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ခမ္းနားေတာက္ပတဲ့ဘ၀ေတြကုိပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

About Me

My Photo
Mg Khant Myay (Htila)
View my complete profile

Followers

အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံ

Myanmar Calendar





Pages

You can replace this text by going to "Layout" and then "Page Elements" section. Edit " About "