ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကၽြန္ေတာ္

ဓာတုေဗဒဆုိးေဆးေတြနဲ႔
အခ်ဥ္ေပါင္းဘမ္းေအာက္မွာ
ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ပညာေရးေတြျမဳပ္ကုန္ၿပီ ။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရးဆုိတာ
ရတနာပုံသာဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားမုဒ္ဦးက
စံပါယ္ပန္းကုန္းနဲ႔ခုိစာဇလုံေတြလား..
မသိလုိ႔ေမးလုိက္တာပါရွင္ ။

ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕လက္က
ကမၻာႀကီးကုိထြန္းညွိဖုိ႔ေလ
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တက္ထရြန္လုံခ်ည္စိမ္းနဲ႔
ဖားဥစြဲေနတဲ့အက်ၤ ီျဖဴတစ္ထည္ေတာင္
၀တ္ခြင့္မရတာေတာ့
ရင္နာပါတယ္..ဘ၀ရယ္ ။

သင္ယူမႈမရွိဘဲ ရွင္ေနတာထက္
ေသၿပီးမသင္ရတာကပုိျမတ္မယ္မထင္ပါနဲ႔
ဒါေပမယ့္..စိတ္ဓာတ္ေတြကဘယ္ေတာ့မွမေသဘူး
ပုိလီယုိေရာဂါမစြဲတဲ့ကၽြန္မတုိ႔ေျခေထာက္ေတြက
စာသင္ခန္းဆီကုိသြားႏုိင္ပါတယ္ ။

ဒီေန႔အေဖ႔ရဲ႕ဆုိကၠားဘီးေဂြခြင္ေနလုိ႔လား
အေမ႔ရဲ႕အမႈိက္သိမ္းေခါင္းေလာင္းေလးၿငိမ္ေနလုိ႔လား
ကၽြန္မတုိ႔ဗုိက္ေတြငလ်င္ေၾကာေပၚေရာက္ေနၿပီေလ ။

နားၾကပ္တပ္ထားတဲ့ေလာကႀကီးက
ယူပါကယ္ပါဆုိတဲ့အသံကုိေက်ာခုိင္းလုိ႔ ။

ကၽြန္မတုိ႔ကိုေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့စီမေကၽြးပါနဲ႔
ရွင္တုိ႔ရဲ႕အတၱတစ္ဖဲ့စီခြင့္ေကၽြးပါ ။

ေလာကဓံတံခါးကုိေခါင္းတုိက္ဖြင့္ေနရေတာ့
ဘယ္ၿပံဳးႏုိင္ပါမလဲ
ဒါကုိ မရွိအက်ည္းတန္တဲ့ ။

ရွင္တုိ႔လည္ပင္းကစိန္ဘယက္ေတြထက္
ရွင္တုိ႔ရဲ႕ႏူးကလီးယားလက္နက္ေတြထက္
ကၽြန္မတုိ႔ေမတၱာလက္နက္က
စၾကာ၀ဠာအဆုံးထိပစ္ႏုိင္တယ္ ။

တစ္ခုေတာင္းဆုိခ်င္တာေလ
ကၽြန္မလုိေကာင္းကင္ေပ်ာက္ၾကယ္ေတြ
ဘယ္အခ်ိန္မွာလင္းခြင့္ေပးမလဲေပါ့ ။

                       ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ )