ငါကလူမုန္းမွာမေၾကာက္ဘူး။ကံမုန္းမွာဘဲေၾကာက္တယ္။”
 ( ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိ၀ံသ-မစုိးရိမ္တုုိက္သစ္မဟာနာယကခ်ဳပ္ ) ကၽြန္ေတာ္ဤစာေၾကာင္းေလးကုိမစုိးရိမ္ေငြလ၀န္းစာအုပ္၏ေနာက္ေက်ာတြင္ျမင္လုိက္ရပါသည္။ စာေၾကာင္းအရွည္ကတစ္မုိက္ပင္မျပည့္ခ်င္။သုိ႔ေသာ္..သံသရာအဆုံးထိအေတြးေတြကုိဆြဲငင္ မွ်ားယူေနသလုိ..။
 ××××××××××××××××××××××××××××××
 “ အူမေတာင့္မွသီလေစာင့္မယ္ ”ဆုိေသာစကားမ်ိဳးမၾကာခဏၾကားေနရသည္။
တစ္ထြာေလာက္ရိွေသာ၀မ္းကုိအေၾကာင္းျပဳ၍သမုဒၵရာႀကီးေလာက္အက်င့္ကုိဖ်က္ဆီးခ်င္ၾကသည္။
သူတုိ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္မွန္ေကာင္းမွန္ႏုိင္သည္။ျမစ္ရုိးေခ်ာင္းရုိးတိမ္ေကာေပမယ့္ငါ့ေဆြမ်ဳိး၊ငါ့သား၊
ငါ့သမီးဆုိသည္အသိကလူအခြင့္အေရးကမ္းပါး ကုိတုိက္စားလာသည္။ “ေခတ္ကုိၾကည့္ပါဦး”ဆုိေသာစကားမ်ိဳးလူႀကီးလူငယ္အားလုံးေျပာေနၾကသည္။မခုိင္လုံေသာ
အ ေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ေခတ္ကုိခုတုံးလုပ္ခ်င္တာလား။လူလြတ္ရုန္းခ်င္တာလားမသိ။
 “ ပုထုဇဥ္ေတြဘဲ၊အရိယာမွမဟုတ္တာ” ။ ပုထုဇဥ္ဟူေသာစကားလုံးျဖင့္ကာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ တစ္ခဏလုံခ်င္လုံမည္။တစ္ဘ၀လုံခ်င္လုံမည္။သုိ႔ေသာ္..ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားအၿမီးက်က္အၿမီးစား ၀ါဒေအာက္မွာစကားလုံးေတြကရုိးအီလာသည္။တစ္ခါတေလေတာ့လည္းစကားလုံးေတြက
ဆန္းျပားသည္ ပရိယာယ္ဆန္သည္။
 “ သူကခြခ်က္ေခၚထားတာကြ” ကၽြန္ေတာ္ေဘးစားပြဲလၻက္ရည္၀ုိင္းမွလူငယ္တစ္ဦး၏အသံျဖစ္သည္။လူငယ္ညႊန္းေသာသူကုိလွမ္း ၾကည့္ေတာ့ႏွစ္ဆယ္စြန္းစြန္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး။ကၽြန္ေတာ္အၾကည့္ျပန္မရုတ္ခင္စကားသံထြက္လာသည္။
 “ သူဘယ္ေကာင္ကုိစားမယ္ထင္သလဲ”
 “မစားဘူး။မ်ိဳမွာေလ။အေကာင္ႀကီးႀကီးေပါ့ကြာ”
 “ ဘာလဲ..ဆင္လား ” “လူေပါ့ကြာ။ဒါေပမယ့္..သူကတစ္ေကာင္ေကၽြးၿပီးသုံးေကာင္ရုိက္ဖုိ႔အကြက္ဆင္ေနၾက။” အခုေတာ့…ဒီလုိအခင္းအက်င္းေတြေအာက္မွာမုိးခါးေရေသာက္တတ္္ခဲ့ၾကၿပီ။
ဇာတ္တူသားစားတတ္ ခဲ့ၾကၿပီ။နာဠာဂီရိဆင္လည္းအရက္တုိက္ခဲ့ၿပီ။
 ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးေသာသမီးသည္မိခင္တစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္ပါသည္။ “ ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘေတြကပုိက္ဆံရွိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ေကာင္ေလးကသေဘၤာသား” ကၽြန္ေတာ္ကုိၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားေစေသာစကားလုံးျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့..ေကာင္ေလးႏွင့္တြဲသြား တြဲလာအတူတူေနခြင့္ေပးထားသည္။ကၽြန္ေတာ္..တီးတုိးေရရြတ္မိပါသည္။
 “ အုိ..မိခင္ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တိက်မႈတုိ႔မည္သည္တိမ္ေကာကုန္ၿပီေလာ။ ကုိယ္က်င့္တရားတုိ႔မည္သည္အဘယ္အရပ္သုိ႔စီးဆင္းကုန္သနည္း။ “ ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××× ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္လူပီပီလူယဥ္ေက်းမႈနယ္ထဲခုန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။လူလႈိင္းေတြပုတ္ခတ္ခံခဲ့ရသည္။ လူစီးေခ်ာင္းထဲေမ်ာပါခဲ့ရသည္။လူဆိပ္ကမ္းမွာကမ္းကပ္ရန္ခရီးသြားေနၾကသည္။တစ္ခဏတာခရီး…။ တစ္ဘ၀စာခရီး..။သံသရာဆုိတဲ့ခရီး…။ ခရီးစဥ္သည္တုိခ်င္လည္းတုိမည္။ရွည္ခ်င္လည္းရွည္မည္။သုိ႔ေသာ္..အားလုံးဟာေမ့ေမ့ေပ်ာက္
 ေပ်ာက္ျဖင့္ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ခရီးသြားမ်ားသာ..။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အျပန္ကားေပၚေရာက္ေတာ့တံခါးတြင္ကပ္ထားေသာစာအခ်ဳိ႕ ဖတ္ရသည္။ မိတ္ေဆြ
 “ သင့္ “ ပုိင္ဆုိင္မႈ
 “ သင့္ “ စည္းစိမ္
 “ သင့္ “ ရာထူးမ်ားကုိ အိမ္မွာထားခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထုိစာမ်ိဳးကုိသေဘာက်သည္။ခရီးသြားခ်င္းအတူတူ၊ခရီးသည္ခ်င္းအတူတူလူတန္းစားခြဲျခား ကြဲျပားမႈကုိေစ့စပ္ထားသည့္စာဟုထင္မိသည္။ မႏၱေလးမွမိတၳီလာျပန္ေသာအခါတစ္ခါႀကံဳဖူးသည္။ကားကမွန္လုံယာဥ္ငယ္။ဒရုိင္ဘာေနာက္ဒုတိယ တန္းခုံကေလးေယာက္သာဆန္႔သည္ကုိစပယ္ယာကငါးေယာက္တင္သည္။ကားစထြက္ေတာ့
သုံးေယာက္တည္း။တမာတန္းလြန္ေတာ့ခပ္၀၀ဇနီးေမာင္ႏွံတက္လာသည္။စပယ္ယာကထုိအတန္း
တြင္ေနရာခ်ေပးသည့္အတြက္ငါးေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း။ေကြးမရ။ဆန္႔မလွ။
 ေရွ႕နားေရာက္ေသာအခါခပ္၀၀အမ်ဳိးသမီးကစပယ္ယာကုိေခၚ၍ေျပာသည္။ “ ေမာင္ေလးေရ..ေနာက္မွာခုံလြတ္ရွိရင္ေဘးကအမကုိထားေပးပါ။အမ..ပုိက္ဆံႏွစ္ဆေပးပါမယ္ “ ေငြျဖင့္ဖိလုိက္သည့္အသံျဖစ္သည္။စပယ္ယာကေဘးကအမ်ိဳးသမီးကုိေမးေတာ့မသြားဘူးဆုိသည့္ အမူအရာျဖင့္ေခါင္းခါသည္။သူ..တကယ္ရွက္လုိ႔လား။မာနခံေနလုိ႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ အကယ္၍မူလေနရာမွာထုိင္ေသာအမ်ိဳးသမီးသာေခါင္းညိတ္မိခဲ့လွ်င္ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ေခ်ာင္ေခ်ာင္
စီးရမည္။သူရရွိမည့္ထပ္ေဆာင္းေငြႏွစ္ေထာင္ကုိယူ၍ေရွ႕ခုံမွာသီတင္းသုံးေနေသာသံဃာႏွစ္ပါးအား
တစ္ပါးတစ္ေထာင္စီလႈလွ်င္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းခရီးစဥ္တစ္ခုုျဖစ္လာႏုိင္သည္။ယခုေတာ့..မာနက သူမဦးေခါင္းကုိဆြဲေထာင္ထားဟန္တူသည္။တည့္တည့္မတ္မတ္။
 ေနာက္မွထြက္လာေသာအသံျဖစ္သည္။အဘဆုိသည့္စကားလုံးကုိအလြတ္က်က္ထားသလားမသိ။
 “ အဘ..သြားကန္ေတာ့မလုိ႔။ မယ္မယ္ႀကီးကသားကုိခ်စ္ေတာ့အဘနားပုိ႔ထားတာေလ။အဘက.. ရုံးခ်ဳပ္က“ အဘေတြယခုတေလာခရမ္းခ်ဥ္သီးမွည့္လုိလႈိင္လႈိင္ေပါလာသည္။နီနီရဲရဲ၀င္း၀င္းမွည့္မွည့္နဲ႕အဘေတြ ပုိခ်ဥ္လာသည္။
 “ သားက..ကုိရီးယားမွာေလ။သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရက္အေမသုံးဖုိ႔ဆုိ ပုိက္ဆံပုိ႔လုိက္လုိ႔။မၾကာမၾကာ ပုိ႔ေပးပါတယ္။တစ္ခါပုိ႔ရင္သုံးဆယ္ေလာက္ေလ “ ကၽြန္ေတာ္ကားတံခါးတြင္ကပ္ထားေသာစာကုိၾကည့္ၿပီးၿပံဳးမိသည္။မိတ္ေဆြ..သင့္ပုိင္ဆုိင္မႈ။ သင့္စည္းစိမ္။သင့္ရာထူးမ်ားကုိအိမ္မွာထားခဲ့ပါတဲ့။ယခုေတာ့ပုိင္ဆုိင္မႈ၊စည္းစိမ္၊ရာထူးေတြကုိရြာျပန္လွ်င္
ရြာထိသယ္သည္။ေတာေရာက္လွ်င္ေတာထိပါသည္။ပုိင္ဆုိင္မႈ၊စည္းစိမ္၊ရာထူးေတြကလယ္ကြင္းထဲထိေရာက္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခရီးသြားေနၾကသည္။ခရီးသြားတုိင္းသြားတုိင္းကံသုံးပါးအမူအရာေတြကသယ္ေဆာင္ စရာမလုိဘဲအရိပ္လုိကပ္ပါလာသည္။
 ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
 မတရားဥပေဒ မ်ိဳးတုံးေရး ×××တုိ႔အေရး
အဓမၼသိမ္းပုိက္လယ္ယာျပန္ေပးေရး××× တုိ႔အေရး
 တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး ×××တုိ႔အေရး ကၽြန္ေတာ္လက္ပန္းေတာင္းေရာက္ခုိက္ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္အသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွခုႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ထိလူငယ္လူႀကီး ပါသည္။ေယာက်ၤားမိန္းမပါသည္။သူတုိ႔ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္ေနရာက၀မ္ေပါင္ကုမၸဏီေရွ႕တည့္တည့္
မြန္းတည့္ ေနေရာင္ေအာက္မွာစုစုစည္းစည္း၊စည္းစည္းလုံးလုံး၊ညီညီညြတ္ညြတ္။အမ်ားစုမွာ၀က္ေမွးရြာႏွင့္
ဆည္တဲရြာသူ ရြာသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထုိရြာသူရြာသားမ်ားသည္အလြန္ရုိးသားၾကသည္။သူတုိ႔ရြာတြင္ႏွလုံးထီမရွိ။ခ်ဲဂဏန္းမထုိး။ ပရီးမီးယားလိဂ္ေဘာ္လုံးပြဲမၾကည့္။အရက္ဆုိင္မဖြင့္။ပင္က်ရည္စစ္စစ္ရေသာထန္းတဲေလးမ်ားသာရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္..သူတုိ႔ရြာေလးသုိ႔လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ေၾကးနီစီမံကိန္းဆုိသည့္ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းတစ္ခု တုိက္ခတ္လာသည္။သူတုိ႔ခ်စ္ေသာေတာေတြ၊ေတာင္ေတြအဓမၼအသိမ္းခံလုိက္ရသည္။တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္ေသာရြာေလးမ်ားလည္းေၾကးနီစီမံကိန္းမွမုိင္းခြဲသံတုိ႔ျဖင့္တုန္ခါလႈပ္ရွားေျခာက္ျခားလာသည္။ ရင့္မွည့္၍ႏႈတ္သိမ္းခါနီးေျမပဲခင္းေလးမ်ားေျမစာပုံေအာက္ေရာက္ကုန္သည္။ရိတ္သိမ္းခါနီးႏွမ္းခင္းမ်ား လည္းထုိနည္းအတူပင္။ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ေသာရြာသူရြာသားမ်ားစုိးရိမ္စိတ္လြန္ကဲလာသည္။ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္။”ငါ့ေျမပဲခင္းေလး၊ႏွမ္းခင္းေလးဘယ္အခ်ိန္ေျမစာပုံေအာက္ေရာက္မလဲ“ စုိးထိတ္လာသည္။ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵကုိသူတုိ႔ေဖာ္ထုတ္ၾကသည္။ေဒသခံရြာသူရြာသား အခ်ဳိ႕ႏွင့္ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲကုိေစာင့္ေရွာက္ကူညီေသာသံဃာေတာ္မ်ားလည္းမီးေလာင္ဗုံးျဖင့္တုိက္ခုိက္ ခံလုိက္ရသည္။ တုိက္ခုိက္ခံရသူအားလုံးတုိ႔၏ကံသုံးပါးအမူအရာတုိ႔သည္ရုိးသားသည္။ေျဖာင့္မတ္သည္။သိမ္ေမြ႕သည္။ ယဥ္ေက်းသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘက္သုိ႔ ဦးတည္သည္။သုိ႔ေသာ္..သူတုိ႔ေတာင္းဆုိသည့္၀စီကံအျပဳအမူတုိ႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္သုိ႔ျဖာထြက္သြားသည္။လူကလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလုိက္သလား။မူကလမ္းေၾကာင္းေျပာင္း လုိက္သလား။ေခတ္ကုိအျပစ္တင္ရမလား။စနစ္ကုိအျပစ္ျမင္ရမလား။လားေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္သက္ျပင္းခ်သံမ်ား..။ သူတုိ႔၏ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သံမ်ားကသမုိင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ပဲတင့္ထပ္ခဲ့သည္။ ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××× မိတ္ေဆြႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္မၾကာခဏစကားေျပာျဖစ္သည္။သူယခုအုိင္ယာလန္
 ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ဘရာဇီးေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာသည္။တစ္ခါတရံရာသီဥတုမေကာင္း၍ကမ္းကပ္ရန္
ခက္ခဲ ေၾကာင္းလည္းပါသည္။ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြထံအေၾကာင္းျပန္သည္။သေဘၤာႀကီးကမ္းကပ္ဖုိ႔နီးလာသလုိ
ငါလည္းကမ္းကပ္ဖုိ႔နီးလာၿပီလုိ႔ႏွလုံးသြင္းရင္းမရဏာႏုႆတိကမၼဌာန္းစီးျဖန္းပါဆုိေတာ့မိတ္ေဆြက
ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးခရီးသြားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္အျပဳအမူ၊အေျပာအဆုိ၊ အၾကံအစည္ဆုိသည့္ကံသုံးပါးကအၿမဲကပ္ပါေနသည္။သတိမထားမိၾက။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္ႏွင့္
နီးနီးနားနားကပ္ပါေနေသာကံကုိဥေပကၡာျပဳထားၾကသည္။အေ၀းေရာက္ေနေသာမိတ္ေဆြ၊
သား၊မယားတုိ႔၏အခ်စ္ကုိလုိခ်င္ၾကသည္။အမုန္းမခံခ်င္ၾက။
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္ႀကီး၏စာေၾကာင္းေလးကုိေရရြတ္ရင္းဦးခုိက္မိ သည္။
 “ ငါကလူမုန္းမွာမေၾကာက္ဘူး၊ကံမုန္းမွာဘဲေၾကာက္တယ္ “ ခရီးသြားမ်ား၏စကားလုံးအခ်ိဳ႕ႏွင့္စကားသံအခ်ိဳ႕ကမတူကြဲျပားျခားနားလ်က္။

 ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

လြင့္ေမ်ာေနတဲ့စိတ္ကုိ
 ႀကိဳးတပ္ၿပီးေမ်ာလႊင့္ၾကည့္တယ္။
 ေလႏွင္ရာအတုိင္းလြင့္ေမ်ာေနလုိက္တာ
 တိမ္ႀကိဳတိမ္ၾကားမက်န္
 သူမဟုတ္တဲ့ဟန္နဲ႔ေပါ့။

ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကလည္း
 ခ်ိတ္မျမင္တဲ့ငါးတစ္ေကာင္လုိ
 အာသာဆႏၵအလုိလုိက္လုိ႔
 ဟုိဟပ္..ဒီဟပ္။

 ဒီစိတ္နဲ႔ဒီကုိယ္အလုိအတုိင္း
 ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ
 မၿမဲျခင္းတရားကုိရွာေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္
အၿမဲတမ္းၿမဲေနတာကေတာ့
မင္းဟန္နဲ႔မင္းအသံေတြေလ..။

အဘိဓမၼာမတတ္သူတစ္ဦးအတြက္
 ငါ့ကုိယ္နဲ႔မင္းစိတ္ကုိခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖုိ႔
မကၽြမ္းက်င္ေပမဲ႔
ကၽြမ္းက်င္လာတာကေတာ့
 အခ်စ္၊အဇၥ်တၱ၊အႏုသယ
 ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္နည္းမ်ား..။

 ႏုပ်ဳိျခင္းနဲ႔ရင့္ေရာ္ျခင္းၾကားက
ဆင္ျခင္မႈတစ္ခုမွာေတာ့
 ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။
သံသရာႀကီးကရွည္တယ္..
ဘ၀ကတုိတယ္...
 ကဗ်ာကခ်ဳိတယ္..ဆုိတဲ့အေၾကာင္း..။

မင္းလည္းအေရာင္မပါတဲ့
 ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိေသာက္ၾကည့္ပါ။
 သခၤါရ…
 သံေ၀ဂနဲ႔
အခ်စ္ေတြကုိ
အခ်ဳိးက်က်ေရာစပ္လုိ႔ေပါ့။

 ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ

( ၁ )

          လရိပ္ထုိးထား၍လားမသိ။တမာပင္ရိပ္က ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးအား တစ္ျခမ္းဖုံးထား
သည္။ခပ္ေျပေျပ ေလျပည္၏ တုိးတုိက္မႈေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္၀ါးရုံမွ ၀ါးရြက္ေျခာက္အခ်င္းခ်င္း
ရုိက္ခတ္သံသဲ့သဲ့က ညတစ္ညအတြက္ ေနာက္ခံေတးတီးခတ္ေနသလုိလုိ ထင္ရသည္။
          ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႔ကအတိတ္မွာေဟာင္းႏြမ္းက်န္ခဲ့ေသာသူတုိ႔၏တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကုိ သူတစ္ခါ ငါတစ္လွည့္ေျပာျပေနသည္ကုိ နားေထာင္ရသည္မွာ စိတ္၀င္စား
ဖြယ္ေကာင္းပါသည္။သူတုိ႔ေျပာျပသည့္အထဲတြင္၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္..။ေပ်ာ္ရႊင္စရာ
အေၾကာင္း…။တစ္ခါတခါ သူတုိ႔၏ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား…။
          ရပ္ကြက္ထဲမွ ၿမိဳ႕သုိ႔ အေဆာင္ေန အေဆာင္စား ဦးစြာေက်ာင္းသြားတက္သည္မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး
ျဖစ္ပါသည္။သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ရပ္ကြက္ထဲမွလူငယ္မ်ားအတြက္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သတ္၍ စြန္႔ဦးတီထြင္
သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။အျခား မိဘမ်ားအတြက္ ဥပမာျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။လက္ရွိအ
ေျခအေနမွာလည္း ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္းဖြင့္ထားသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
          သူတုိ႔ႏွစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕ဆုံခင္မင္ခြင့္ရသည့္ ကၽြန္မသည္ ကံထူးသူတစ္ေယာက္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကၽြန္မအေပၚ ကုိႀကီးသာဟိန္းက အကုိတစ္ေယာက္လုိသံေယာဇဥ္ပုိခဲ့သည္။
မႏြယ္နီကလည္း အမတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခား..။ကၽြန္မ၏ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ အမူအရာတုိ႔သည္လည္း
သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏အေငြ႕အသက္ႏွင့္ကင္းမည္မထင္ပါ။
          “ ရုိးရာ..အိမ္ေပၚခဏတက္ခဲ့ဦး။သာဟိန္းနဲ႔ႏြယ္နီက စကားေျပာရင္းေစာင့္ေနေပါ႔ “
          အေမအသံသည္ ယခင္ေန႔မ်ားႏွင့္မတူ။တုန္ခါအက္ကြဲ၍ ရႈိက္သံသဲ့ေနသည္။ကၽြန္မေလွကား
ထိပ္ေရာက္ေတာ့ အေမက လျပည့္ည၏ လတစ္စင္းကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။အေမမ်က္၀န္းအိမ္မွတြဲလြဲ
ခုိဆင္းေနေသာ မ်က္ရည္ဥေတြက လေရာင္ထုိးထား၍အေရာင္လဲ့ေနသည္။ကၽြန္မ..အေမေဘးရပ္ေန
သည္ကုိ အေမမသိ။
          “ သမီးေရာက္ၿပီ..အေမ “ ဟုေျပာမွ အေမအေတြးတန္႔သြားပုံေပၚသည္။
          “ သမီးအေဖက ဘာေပးမလဲမသိဘူး။ အေမကလည္းသမီးကုိမွာစရာရွိေသးလုိ႕ေခၚတာ” ဟု
ျပန္ေျပာသည္။
          အိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ အေဖကစာအုပ္ဖတ္ေနသည္။ကၽြန္မလည္းထုိင္ၿပီးေရာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္သည္။
          “ သမီးကုိအေဖ ေထြေထြထူးထူး မွာစရာမရွိပါဘူး “ ဟုေျပာရင္း စာရႊက္ေခါက္တစ္ခုကုိ လွမ္း
ေပးသည္။ကၽြန္မလက္ထဲ စာရြက္ေခါက္ေရာက္ေတာ့ အေဖက စကားဆက္သည္။
          “ အဲ့ဒီ..စာရြက္ေခါက္ကုိ သမီးေခါင္းအုံးေအာက္မွာထား..။ ညအိပ္ယာ၀င္တုိင္းထုတ္ဖတ္ “ ဟု
ေျပာရင္း အေမဘက္လွည့္၍ ေမးေငါ့ ျပသည္။
          နင့္သမီးကုိမွာခ်င္တာမွာဆုိသည့္အမူအရာျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
          ခဏၾကာေတာ့ အေမႏုတ္ဖ်ားမွ အသံတစ္သံ ထြက္က်လာသည္။
          “ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိမ္းပါ..သမီး “ တဲ့။
          အေမသည္စကားမ်ားမ်ား မေျပာတတ္။ ေျပာလွ်င္လည္းတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစသာေျပာတတ္
သည္။အေမေျပာသည့္စကားတစ္ခြန္းကလည္းေလးနက္သည္။က်စ္လစ္သည္။ခုိင္ခန္႔သည္။ထိေရာက္
သည္။
          “ စိတ္ခ်ပါ..အေမ “ ဟု ျပန္ေျပာေတာ့ ေမေမကၿပံဳးသည္။
          ကၽြန္မအေဖႏွင့္အေမကုိဦးခ်၍ အိမ္ေအာက္ဆင္းခဲ့သည္။ကြပ္ပ်စ္နားေရာက္ေတာ့ ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႔က စာအုပ္တစ္အုပ္စီ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ဆရာျမသန္းတင့္၏ လူေလးသုိ႔ေပးစာမ်ားစာအုပ္ႏွင့္ေမာင္သာခ်ဳိ၏ သမီးေလးဖတ္ဖုိ႔ႏွလုံးသားရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားစာအုပ္ျဖစ္
သည္။ၿပီးေတာ့..”.ညီမေလးဘ၀ ခမ္းနားေတာက္ပပါေစ“ဟုဆုေတာင္း၍ႏႈတ္ဆက္သည္။
စာႀကိဳးစားရန္လည္းမွာသည္။
          ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႕ျပန္သြားေတာ့ လျပည့္၀န္းက ကၽြန္မဦးေခါင္းထက္မွာေတာက္ပ
လုိ႔..။ကြပ္ပ်စ္ေပၚက်ေနတဲ့ တမာရိပ္လည္း ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သူဘဲ…
သပ္ခ်လုိက္တာေနမွာပါ။

                                                ( ၂ )

          ကၽြန္မေနထုိင္ရာ အေဖ့အိမ္ေလးကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။စကားလုံးမဲ့ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ အေဖအိမ္ကုိ လေရာင္အုပ္မုိးထားသည္က အာရုဏ္ဦးအတြက္ ကဗ်ာတစ္
ပုဒ္လုိခံစားရသည္။
 ေရႊမႏၱလာကားစထြက္ေတာ့ေလးနာရီတိတိ။ကၽြန္မအေဖအိမ္ကုိစတင္ေက်ာခုိင္းလုိက္က
တည္းကစိတ္ေတြက ေၾကာက္တစ္လွည့္ ေျမာက္တစ္ခါ။အေတြးေတြကလည္း အတိတ္ကုိျပန္လုိက္
အနာဂတ္ကုိႀကံလုိက္နဲ႔..။
          ကၽြန္မအေဖက အထက္တန္းျပေက်ာင္းဆရာဆုိေတာ့ အေဖတာ၀န္က်ရာေက်ာင္းမွာေက်ာင္း
တက္ခဲ့ရသည္။ေက်ာင္းကလည္း ေျခာက္ဖာလုံသာသာရွိသည္မုိ႔ အိမ္ႏွင့္သိပ္မေ၀း။အေဖေက်ာင္းသြား
လွ်င္ကၽြန္မေက်ာင္းသြားရသည္။အေဖအိမ္ျပန္လွ်င္ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရသည္။ကာလမျခား။အတူသြားခဲ့
သည့္အေဖႏွင့္ကၽြန္မ။အတူျပန္ခဲ့သည့္ကၽြန္မႏွင့္အေဖ။ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္သည္ထိေပါ့။
          ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသုိလ္တက္ခြင့္မရခင္အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ရ
သည္။သင္တန္းေက်ာင္းကလည္း အေဖတာ၀န္က်ရာေက်ာင္းႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာရွိသည့္အတြက္
သြားေရးလာေရးမခက္။ကၽြန္မအတြက္ ဖယ္ရီမလုိ။လုိင္းကားမလုိ။
          အေဖ၏ေမာင္ဗမာစက္ဘီးသည္ ႀကိမ္ရုိက္စရာမလုိဘဲ ကၽြန္မအတြက္ငမုိးရိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းေရာက္ခါနီး အမွတ္ ( ၂ ) ကုန္းတက္ကုိတက္ၿပီဆုိလွ်င္ အေဖအကၤ်ီေခၽြးစုိ႔လာသည္။ကၽြန္မကုိ
ဆင္းမေလွ်ာက္ခုိင္း။သမီးအတြက္ဆုိလွ်င္ဘယ္လုိအတားအစီးေတြ႕ပါေစ..မမႈဘူး ဆုိတဲ့ဖခင္တစ္
ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္က အေရာင္ေတာက္ေနသည္။အေဖ၏ေမတၱာေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏ကတၱီပါဖိနပ္သည္
ေျခရာပင္မထင္ခဲ့။ေျခဖေနာင့္ေတြကလည္း ပန္းႏုေရာင္သန္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
          ေက်ာင္းသြားအိမ္ျပန္ခ်ိန္တုိင္းအေဖႏွင့္အတူ အၿမဲပါေန၍ သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးဆုံးမစရာမလုိ။
အေဖအဆုံးအမေတြက ကၽြန္မခႏၼာကုိယ္မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။အေဖက ေက်ာင္းဆရာပီပီ အေထြ
ေထြဗဟုသုတႏွင့္ပတ္သတ္၍ သိသမွ်မခ်န္အကုန္ေျပာျပသည္။ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာျခင္းအေၾကာင္း..။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး..။လူဦးေရထိမ္းခ်ဳပ္မႈ..။ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈ၏အစြမ္းသတၱိ..။
ကၽြန္မေျပာမျပတတ္ေအာင္စုံလုိ႔ပါဘဲ။ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲအေဖထည့္ေပးထားသည့္ဗဟုသုတေတြ
ေၾကာင့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏုိင္ခဲ့သည္။တည္ၿငိမ္ခဲ့သည္။
          ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း အေဖေပးတဲ့လက္ေဆာင္တဲ့..။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
ႀကိဳတင္စိတ္ကူးထားထယ္မသိ။ပန္းကႏႈတ္ထြင္းကၽြန္းေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ပုဂံဘုရားေတြနဲ႔ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ။
ထုိဓာတ္ပုံေပၚမွာ ကြန္ပ်ဴတာစာစီထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕” သင္ေသသြားေသာ္ “ တဲ့။
ကဗ်ာလည္းဖတ္ၿပီးေရာ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြ ထသလားေတာင္မသိ။ကၽြန္မေတြးမိတာေလ..။အေဖ
က ကၽြန္မခႏၶာကုိယ္ထဲကုိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြမ်ားေလာင္းထည့္ေနသလားေပါ့။
          ေက်ာက္ဆည္အထြက္ေရာက္ေတာ့ကားက ဇတ္ႀကိဳးဆြဲတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ တုံ႔ခနဲရပ္သြား
သည္။ကၽြန္မ အေတြးေတြနဲ႔အတူေလ။ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္ေတာ့ တုိးဂိတ္မွာ  ၿမိဳ႕၀င္ေၾကးေပးၿပီး ကားေပၚေျပးတက္လာသည့္ စပါယ္ယာကုိျမင္ရသည္။သူလက္ေခါက္မႈတ္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ
ထေနာင္းပင္ေတြက ကၽြန္မကုိလက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ရစ္သည္။
          မႏၱေလးေရာက္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္မေတြးပူရျပန္သည္။
          ကၽြန္မေနစရာအေဆာင္..။
          မျမင္ဘူးေသးတဲ့ ေပါင္းသင္းရမည့္ မိတ္ေဆြ..။
          ေျခမခ်ဘူးသည့္ေဒသ အေၾကာင္း..။
          ကၽြန္မဆုတစ္ခုသာေတာင္းလုိက္ပါသည္။” အားလုံး အဆင္ေျပပါေစ “ ေပါ႔။

                                                ( ၃ )

          ကၽြဲဆည္ကန္ကား၀န္းေရာက္ေတာ့ ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ကားေပၚကဆင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဆုိင္ကယ္
တက္စီေတြက လူနားကုိအုံေနတာပဲ။ကၽြန္မလည္း ဘယ္မွမသြားဘူးဆုိတဲ့အမုုူအရာနဲ႔ ဓာတ္တုိင္တစ္
တုိင္နားခဏရပ္ေနလုိက္သည္။သူတုိ႔ေတြျပန္သြားၿပီဆုိမွ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးငွားၿပီး ကၽြန္မေနမည့္
အေဆာင္ကုိ လုိက္ပုိ႔ခုိင္းရသည္။ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူကုိလည္း သနားမိပါသည္။အေဆာင္လုိက္ရွာရတဲ့
အခ်ိန္ကခန္႔မွန္းခ်ိန္ထက္ပုိသြားေတာ့ အားနာမိတာလည္းပါတာေပါ့။
          ကၽြန္မအေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထုိးၿပီ။အေဆာင္မႈးထံစာရင္းသြင္း ေငြေခ်ၿပီးမွဘဲ စိတ္ေအးကုိယ္ေအး နားရေတာ့သည္။
          ကၽြန္မအိပ္ယာႏုိးေတာ့ ညေနသုံးနာရီ ။ ညက ကုိႀကီးသာဟိန္းတုိ႔ႏွင့္ စကားေျပာေန၍ ညဥ္႔
နက္မွအိပ္ယာ၀င္ခဲ့ရလုိ႔လား..။မနက္ေစာေစာထ ကားစီးရ၍ ခရီးပန္းလုိ႕လားမသိ။ကၽြန္မ..ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္
ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
          “ ေဟ့…မင္းနာမည္ဘယ္လုိေခၚလဲ “
          အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ရြယ္တူ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ကၽြန္မ သူကုိေတြေ၀စြာ
ေငးၾကည့္ေနတုန္း  ဆက္ေျပာသည္။
          “ ေဟ့…မင္းကုိေမးေနတာေလကြာ “
          “  ဟုတ္ကဲ့..ကၽြန္မနာမည္ ရုိးရာႏြယ္ပါ “
          “ ဟား..နာမည္ကအေျမာက္ပဲ။မင္းက..အျဖဴေလးနဲ႔တူတယ္ “ ဟုသူကၿပံဳး၍ ျပန္ေျပာသည္။
ကၽြန္မ သူေျပာသည့္စကားကုိနားမလည္ပါ။သူ..ဘာကုိဆုိလုိမွန္းလည္းမသိပါ။
          “ မင္းက..ဒီေန႔မွအေဆာင္ကုိေရာက္တာဆုိေတာ့ ညေနငါနဲ႕လုိက္ခဲ့ေပါ႔။မင္းမေရာက္ဘူးတဲ့
ေနရာေတြ ငါလုိက္ပုိ႔မယ္ေလ “
          “ အစ္မနာမည္ကဘယ္သူလဲ “
`        “ မင္းက..မွတ္ပုံတင္ရုံးကလား..” ဟုေျပာရင္းသူရယ္သည္။ၿပီးမွ..
          “ ေနာက္တာပါကြာ..။ငါနာမည္..ေအးၿငိမ္းသူ “
          “ မင္းလုိက္မွာလား “
          ကၽြန္မ ဘယ္ေနရာသြားမွာလည္းဟု ျပန္မေမးမိပါ။ အားနာတဲ့အက်င့္ရွိသူမုိ႔ အလုိလုိေခါင္း
ညိတ္မိသည္။

                                                ( ၄ )

          ဆည္းဆာေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ သူဆုိင္ကယ္က ဘယ္ကုိဦးတည္ေနမွန္းမသိပါ။
ကၽြန္မကသူေနာက္မွာသက္မဲ့အရုပ္တစ္ရုပ္လုိျဖစ္ေနေပမဲ႔ သူက ေဘးမွယွဥ္ေမာင္းလာေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕လုိ႔..။ဒါဟာ..ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕မြန္းက်ပ္မႈ အစ ျဖစ္မည္
ထင္ပါသည္။
          သူဆုိင္ကယ္ေကြ႕၀င္သြားသည့္ေနရာက သစ္လုံးေတြျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဆုိင္တစ္
ဆုိင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိင္းဘုတ္က အနီေရာင္ေအာက္ခံေဆးေပၚမွာ ေရႊေရာင္စာလုံးျဖင့္ ထြင္းထားေသာ
ကၽြန္းျပားတစ္ျပား..။ကၽြန္မ သည္လုိေနရာမ်ဳိးကုိ ေရာက္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ခဲ့ဘူးပါ။
ယခုေတာ့… ေတြးမိတာေလ..။ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ပထမဦးဆုံးအေတြ႕အႀကံဳဟာ သင္ခန္းစာလား..။
ေနာင္တလားေပါ႔..။
          ကၽြန္မမ်က္ႏွာမႈရာတည့္တည့္က ကန္ေရျပင္ကုိျမင္ေတာ့ မိတၳီလာကန္ကုိ သတိရမိသည္။
ၿပီးေတာ့..အေဖ။
`        မိတၳီလာက ကားစထြက္ေတာ့ နံနက္ေလးနာရီ..။တစ္ရက္ပင္ မျပည့္ေသး။ယခု ကၽြန္မေရာက္
ေနသည့္ေနရာက ေရာင္စုံမီးလုံးေတြေအာက္မွာ..။  ေရာင္စုံမ်က္ႏွာေတြၾကားထဲမွာ..။ေရာင္စုံ ဂီတသံ
ေတြနဲ႔အတူ..။မီးေရာင္စူးရွရွေတြကလည္း ကၽြန္မခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ မွိတ္တစ္ခါလင္းတစ္လွည့္..။
မ်က္ႏွာေတြကုိလည္း ကၽြန္မမၾကည့္ရဲ။ဂီတသံေတြကလည္းၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။
          “ ရုိးရာ..ေသာက္ေလ “
          “ ကၽြန္မ မေသာက္တတ္လုိ႔ပါ “
          “ မင္းကနာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ရုိးတာဘဲ “
          ကၽြန္မ စကားျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္သည္။ရွက္၍လားမသိ ကၽြန္မစိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္လာသည္။
          “ ကၽြန္မ ျပန္ခ်င္ၿပီ အစ္မ “
          “ မင္းကလည္းကြာ ခဏေလးရွိေသးတယ္ “
          သူကသာ ခဏေလးေျပာတာ။ကၽြန္မ နာရီေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။
ၿပီးေတာ့..မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္းကၽြန္မေရွ႕သုိ႔ခြက္တစ္ခြက္လွမ္းေပးသည္။အနီေရာင္
ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အရည္ၾကည္ေတြထဲမွာေရခဲတုံးတစ္တုံးကတစ္၀က္ျမဳပ္တစ္၀က္ေပၚလုိ႔။ကၽြန္မကုိေမးေငါ့ျပသည္..။
ေသာက္ဆုိတဲ့ အမူအရာနဲ႔ေလ။
          ကၽြန္မ သူကုိၾကည့္ရင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လုိက္သည္။ထုိတိက်ေသခ်ာတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔
အတူလက္တစ္ဖက္က ဖန္ခြက္ကုိကုိင္လုိ႔..။ကၽြန္မလွ်ာဖ်ားေပၚက ခါးသက္သက္အရသာႏွင့္ ပူေလာင္
စြာခံစားလုိက္ရေသာ ရင္တြင္းတစ္ေနရာ..။

                                                ( ၅ )

          အေဆာင္ကုိေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္သည္ထိ အိပ္မေပ်ာ္။အေတြးေတြက တ၀ဲလည္လည္။ဆိုင္
ထဲမွအစိမ္းေရာင္သတၳဳဘူးမ်ား..။အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚမွ ေရႊေရာင္စာလုံးေတြႏွင့္ မီးလုံးမ်ား..။
ၿပီးေတာ့..သူတုိ႔ရဲ႕ေခတ္လြန္၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြ။
          ကၽြန္မပါးႏွစ္ဘက္က ေခါင္းအုံးမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ရင္း  လက္ကေခါင္းအုံးေအာက္မွ
အရာတစ္ခုကုိ စမ္းမိသည္။ ကၽြန္မထုတ္ၾကည့္ေတာ့ အေဖေပးလုိက္သည့္စာေခါက္ျဖစ္ေနသည္။
စာဖတ္ရန္မီးခလုတ္ႏွိပ္ေတာ့ မီးကမလာ။ အေမ ဓာတ္မီးထည့္ေပးလုိက္၍ ေတာ္ေသးသည္။စာေခါက္
ေျဖၿပီးဓာတ္မီးနဲ႔ထုိးၾကည့္ေတာ့ အေဖလက္ေရးႏွင့္စာေၾကာင္းသုံးေၾကာင္း..။အံၾသမိပါသည္။ အေဖ
သည္လုိစာမ်ဳိးေရးထားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ အေဖစက္ဘီးေနာက္
မွာပါခဲ့သည္။သည္လုိစကားမ်ဳိးတစ္ခါမွ်မေျပာခဲ့။ယခု အေဖေရးထားသည့္စာက…
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးကုိးကြယ္သည့္ဘာသာမ်က္ႏွာ မငယ္ေစနဲ႔ “
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးလူမ်ဳိးႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း မနိမ့္ေစနဲ႔ “
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးဆရာေတြနဲ႔ သမီးေနတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သိကၡာမက်ေစနဲ႔ “ တဲ့။
          အေဖရွိရာအရပ္ မ်က္ႏွာမူၿပီး လက္အုပ္ခ်ီေတာ့ ကၽြန္မပါးျပင္မွ မ်က္ရည္တစ္စက္ လိမ့္ဆင္း
လာပါသည္။ စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ စုိဆြတ္ဆြတ္ အကြက္ေလးတစ္ကြက္။
          “ ထုိမ်က္ရည္သည္ ဖခင္တစ္ေယာက္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေရာယွက္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ဘာသာ၊သမီးရဲ႕
လူမ်ဳိး၊သမီးရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အျဖဴေရာင္ေသြးတစ္စက္ပါ..အေဖ “ လုိ႕ကၽြန္မစိတ္ထဲမွေရရြတ္
လုိက္သည္။
          ၿပီးေတာ့..ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္ပါသည္။ထုိအၿပံဳးသည္ ကၽြန္မရရွိခဲ့သည့္ ဘ၀တစ္ခုကုိေက်နပ္စြာ
လက္ခံလုိက္သည့္အၿပံဳး..။
          ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္မရရွိခဲ့တဲ့ ဘ၀ကလည္း အေဖထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္
စိတ္ဓာတ္..။ သဘာ၀တရားက လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးလုိက္ေသာ မိခင္တစ္ေယာက္ေမတၱာႏွင့္ ရွင္သန္ခြင့္ရေသာ ဘ၀..။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)         

အတိတ္၀ဲထဲ
အရိပ္မည္းမည္း။

မနက္ျဖန္ရဲ႕..
အနာဂတ္
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။

              ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)


ပစၥဳပၸန္စာမ်က္ႏွာကေန
ႏုပ်ဳိျခင္းေတြကုိ
ျပန္လွန္ၾကည့္တယ္။

ေသသပ္လွပတိက်ျခင္း
အေျဖမထြက္ခဲ့တဲ့
အတိတ္ေန႔မ်ား…။
အေၾကာင္းျပခ်က္မခုိင္မၿမဲနဲ႔
ယုိင္လဲယုိင္လဲေနတဲ့
မနက္ျဖန္ရက္မ်ား…။

အဲ့ဒီ..ရက္ေတြၾကားမွာ
စကၠန္႔တံေတြဟာ
ငါ႔ကုိ..ဆက္လက္၍ သယ္ေဆာင္သြားေပါ့။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

ေမတၱာရနံ႔လဲ့လဲ့ဟာ
ေလထန္ကုိဆန္တက္
ပန္းရနံ႔သဲ့သဲ့ေတြဟာ
ေလစုန္ကုိခုန္ဆင္း
ဒီ..ေလညင္းသြဲ႕သြဲ႕နဲ႔အတူေပါ့..။

ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္းသူတစ္ေယာက္
ရွင္သန္ႀကီးေျမာက္လာတာ
၀မ္းသာစရာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ေတြးေသး။

ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းသူတစ္ေယာက္
ေသဆုံးကြယ္ေပ်ာက္သြားတာ
၀မ္းနည္းစရာလုိ႔ဆင္ျခင္မိေသး။

ကုိယ္တုိင္ေမး
ကုိယ္တုိင္ေျဖၿပီး
ေအာင္မွတ္မရေသးတဲ့
ဘ၀သုံးပုံတစ္ပုံအခ်ိန္မ်ားကလည္း
ေလအိတ္တစ္အိတ္လုိ
ေလယူရာယိမ္းလုိ႔ေကာင္းဆဲ..။

ငါ႔..ရန႔ံေတြ
ေလဆန္ကုိတက္ဖုိ႔
ႀကိဳးစားေနပါရဲ႕..။
ေလစုန္မွာ
ေလဟုန္စီးေနတာလည္း..ရွက္ေသး။

ဒီလုိနဲ႔..
လူသတင္းေတြကုိ
လူေတြကထုပ္ပုိးသယ္ေဆာင္ၾက
ပန္းသတင္းေတြကုိ
ေလညင္းေတြကထမ္းပုိးသယ္ေဆာင္ၾက
ကာလတစ္ခုရဲ႕တုိက္စားမႈေအာက္မွာ
လူေတြလည္းေပ်ာက္
ပန္းေတြလည္းေျခာက္နဲ႔
ဒီရင္ဘတ္ႀကီးက ေပါက္ေပါက္လာခဲ့ေပါ႔။

ခံစားမႈအလုိလုိက္တတ္တဲ့
မလုံမလဲရင္ဘတ္ႀကီးကလည္း
ျပာတစ္ခါ
ညုိတစ္လွည့္
ေမွာင္တစ္ဖုံနဲ႔
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ၾကားက
စကားတစ္ခြန္းေျပာေနပါရဲ႕..။
အယ္တန္ဂၽြန္ရဲ႕
ေလထဲကဖေယာင္းတုိင္လႈပ္ရမ္းတုိင္း
“ လြမ္းတယ္..ဒုိင္ယာနာ “ တဲ့။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

ေရလႈိင္းခတ္သံသဲ့သဲ့က
ရင္ခုန္သံနဲ႔စည္းခ်က္ညီညီႏွီးေႏွာတယ္။
ျပာလဲ့လဲ့ေလညင္းေတြရဲ႕
တုိးတုိက္မႈေအာက္မွာ
ဆံႏြယ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကပါးျပင္ကုိက်ီစယ္တယ္။
သစ္ရြက္ေျခာက္ေၾကြသံနဲ႔အတူ
လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးေအးသြားတယ္။
ပါးမုိ႔မုိ႔ေလးေႏြးသြားတယ္။
ဒီလုိနဲ႔..
မီးမထြန္းေသးတဲ့ကမၻာႀကီးထဲမွာ
စကားစျမည္စုိက္ခင္းေတြဟာ
တုန္တုန္ရီရီအဖ်ားတက္ခဲ့ေပါ့။

                   ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

လေရာင္ေပ်ာက္
ညဥ့္လယ္ေရာက္မွ
႔သည္းထန္စြာရြာတဲ့မုိး
သစ္ကုိင္းေတြကုိခ်ဳိးလုိ႔..။
အဲ့ဒီလုိ..

ညေပါင္းအနႏၱနဲ႔
လူေပါင္းေျမက္မ်ားစြာထဲက..ငါ။

ဟုတ္တယ္.။
အတုအစစ္မကြဲျပားတဲ့
ညနက္နက္ေတြေအာက္မွာ
အိပ္မက္ေၾကြေတြေကာက္ဖုိ႔ေစာင့္ရင္း
ရထားလာခ်ိန္နီးမွ
ကုိင္ထားတဲ့လက္မွက္ျပန္ၾကည့္မိတယ္..။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

ေကာင္းကင္ကုိ
ေမာ့ၾကည့္တုိင္း
အေတြးထဲက
ပုံရိပ္မဲ့လတစ္စင္းက
ထင္းထင္းထင္လုိ႔...။

အာရုံတစ္ခုရဲ႕
ဆြဲငင္ရာလုိက္ရင္း
က်ဳိးေၾကသြားတဲ့
ခံစားမႈေတြကုိ
ဘယ္လုိစုစည္းရပါလိမ့္..။

ခပ္ဖြဖြ..တီးတုိး
တုိင္တည္ရြတ္ဆုိခဲ့တဲ့
စကားလုံးေတြကလည္း
ေတာင္သမန္အိပ္မက္ရဲ႕
မယ္ဇယ္တန္းမွာ
က်က်န္ခဲ့ၿပီထင္ပါရဲ႕..။

ဘာသာေဗဒ
နားမလည္သူတစ္ဦးအတြက္
မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းရဲ႕
ဆုံမွတ္ကုိလုိက္ရွာရင္း..
ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ..ေတြ႕ႏုိးႏုိး
ေရႊျပည္မုိးမွာ..ရွိႏုိးႏုိး
မဇၥ်ိမမွာ..ခုိႏုိးႏုိးနဲ႔
ေျခရာဖ်က္..မုိးဖြဲဖြဲ
ရင္ခြင္ေပ်ာက္ညမ်ား...။

ဟသၤာနန္းေတာ္ထဲက
မႈတ္ထုတ္လုိက္တဲ့
အျဖဴေရာင္ေလေတြကုိ
ရႈရႈိက္ရင္း
က်ဳံးေရျပင္ကုိငုံ႔ၾကည့္မိပါရဲ႕..
လတစ္စင္း
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္လာမလဲေပါ႔..။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)






အစုန္..အဆန္
အတက္..အဆင္း
အထြက္..အ၀င္
အသြင္း..အထုတ္နဲ႔
အသက္ရႈသံမ်ားေအာက္က
မီးေတာက္ေနတဲ့ရုပ္၀တၳဳေပါင္းမ်ားစြာ..။

မီးဆုိတာေလာင္တတ္တဲ့အမ်ဳိး
ေလာင္ၿပီဆုိမွေတာ့ေတာက္ၿပီေပါ့..။
အသိမဲ့မီးေတာက္ေတြ..
သတိမဲ့မီးေတာက္ေတြ..။

မသိမႈဆုိတဲ့မႈန္၀ါး၀ါး
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ငါမဟုတ္တဲ့ငါကုိ..ငါထင္တဲ့
လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈေတြႀကီးထြားၾက..။

အာသာရမၼက္ျပင္းျပင္း
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ကုိလုိနီနယ္ေျမေတြ
အၿပိဳင္အဆုိင္ရွာေဖြၾက..
စီးပြားေရးေစ်းကြက္ေတြ
ခ်ဲ႕ထြင္ၾက..။

အာဃာတျပင္းျပင္း
မီးေတာက္တစ္ခုေၾကာင့္
ႏူးကလီးယားလက္နက္ေတြ
အၿပိဳင္အဆုိင္တပ္ဆင္ၾက
ဘာသာေရးစစ္ပြဲေတြဆင္ႏႊဲၾက..။

သံသရာတစ္ေလွ်ာက္
ေတာက္..ေတာက္လာတဲ့
မီးေတာက္ေတြ...
မီးေတာက္ေတြ...။
အဲ့ဒီ...
မီးေတာက္ေတြၾကား
အုိဇုန္းလႊာဟာပါးသထက္ပါးလုိ႔..
ကမၻာႀကီးဟာျပားသထက္ျပားလုိ႔..။

ေဟာ..
ဟုိမွာ..
မီးေတာက္ေတြၾကားက
သစ္ပင္တစ္ပင္..။
ႏွစ္ေပါင္းအသေခ်ၤရင္းလုိ႔
တစ္ကုိယ္တည္းတူး..
တစ္ကုိယ္တည္းဆြ...
အရုိးေတြေကၽြး..
အေသြးေတြေလာင္းၿပီး
စုိက္ခဲ့တဲသစ္ပင္တစ္ပင္..။

ယခုခ်ိန္ထိ
ေအးလုိ႔...
ၿငိမ္းလုိ႔...
ၿငိမ္လုိ႔..
အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ဆုိတဲ့
သစ္ရြက္ေတြေျခြခ်လုိ႔...။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)




ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမာ့မၾကည့္ျဖစ္တဲ့
ေကာင္းကင္ႀကီးက
ကၽြန္ေတာ္ကုိေစ့ေစ့စပ္စပ္ငုံ႔ၾကည့္လုိ႕...။


စူးစူးစုိက္စုိက္ငုံ႔မၾကည့္ျဖစ္တဲ့
ေျမျပင္ႀကီးက
ကၽြန္ေတာ္ကုိစူးစူးစုိက္စုိက္ေမာ့ၾကည့္လုိ႕..။


ေသေသခ်ာခ်ာခုိင္းေစမထားတဲ့
ေျခဖ၀ါးႏွစ္ခုက
ကၽြန္ေတာ္ခႏၶာကုိေသေသခ်ာခ်ာသယ္ေဆာင္လုိ႔..။


တိတိက်က်ေက်ာခုိင္းထားတဲ့
ေသျခင္းတရားက
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတိတိက်က်လာရပ္လုိ႕...။


ဟုတ္တယ္..။
ဒီအဆုိဟာေယဘုယ်အားျဖင့္မွန္တယ္..
စၾကာ၀ဠာႀကီးလည္းလက္ခံတယ္..
သမုဒၵရာႀကီးလည္းေထာက္ခံတယ္..
ကၽြန္မကလည္းမျငင္းဘူး..။




ငါ..ေ၀တဲ့အခ်ိန္
အရိပ္ခုိ
အရြက္စား
နားလုိလည္းနားေပါ႔...။

ငါ..ေၾကြတဲ့အခ်ိန္
အရြက္မေ၀
အရိပ္ပါး
သြားလုိလည္းသြားေပါ့..။

ငါကေတာ့..
ေ၀တစ္ခါ
ေၾကြတစ္လွည့္နဲ႔
ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကုိရွာ
သစ္တစ္ပင္ရဲ႕သံသရာမွာ
သံသရာဆုိတာ...။
သစ္တစ္ပင္ရဲ႕သံသရာမွာ
သံသရာဆုိတာ...။





အဲ့ဒီ...
အကၡရာႏွစ္လုံး
ငါ့..ျပံဳးျပံဴးျပ
မုန္းလုိ႔မ၀...
ခ်စ္လုိ႔မရ...။



 

အတၱကုိအတၱနဲ႔ထုပ္
မသိစိတ္တုိ႔မုိးမခ်ဳပ္ခင္
လမင္းကုိဖမ္းဆုပ္ဖုိ႔
ေကာင္းကင္မွာဟန္ေရးလုပ္တယ္။

လမင္းတပ္မရဲ႕
ဦးေခါင္းမွာစုိက္ထားတဲံ့အလံျပာ
ေ၀ဒနာနဲ႔ေထြးရစ္
အေတြးသစ္နဲ႔စေတး
ဟမၼဴရာဘီကုိေက်ာေပးခဲ့တယ္။

ပြဲကေတာ့ပြဲေကာင္းတစ္ပြဲပါ..။
မုိးတၿဖိဳက္ၿဖိဳက္
မီးတမုိက္မုိက္မွာ
ရႈိက္ခဲ့တဲ့စီးကရက္ဇာတ္လမ္း
ရင္ကြဲပန္းတစ္ပြင့္
နင္းေခ်ပစ္ေပါ့..။

ငါကေတာ့..
မုိးသည္းတစ္ညအျပန္လမ္းအတြက္
ေကာင္းကင္ႏွစ္ထပ္ထပ္
အိပ္မက္အနမ္းရြက္ၿပီး
ပင္လယ္တုကုိျဖတ္သန္း
ပြဲသိမ္းဇာတ္လမ္းကုိ

၀င္သက္မဲ့ကဗ်ာခန္းမွာထားခဲ့တယ္..
ပြဲသိမ္းဇာတ္လမ္းကုိ
ပြဲသိမ္းဇာတ္လမ္းကုိ
ပြဲသိမ္းဇာတ္လမ္းကုိ
၀င္သက္မဲ့ကဗ်ာခန္းမွာထားခဲ့တယ္..။




အေမေရ..
အေမဆုိသိပ္ခဲ့တဲ့
အိပ္ယာ၀င္သားေခ်ာ့ေတး
"မိတၳီလာကန္ေတာ္ေအာက္က
ဖားကေလးေတြေကာက္ခါေပး"တဲ့။
အဲ့ဒီေတးေတြျပန္ျပန္ေတြး
သားရင္ေတြေအး..ေအးေနဆဲပါအေမ။

ငါ့သားေရ..
"မင္းမဆုိးနဲ႔..မခုိးနဲ႔..မတုိက္နဲ႔..မရုိက္နဲ႔.."တဲ့။
ဥမမည္စာမေျမာက္
လူလားမေျမာက္တေျမာက္အခ်ိန္မွာ
အေမဆုံးမခဲ့တဲ့စကား
သား..ၾကားေနဆဲပါအေမ။

ဒီလုိနဲ႔...
အေမအဆုံးအမေတြကုိႏွလုံးသြင္းရင္း
ေလာကျမစ္တစ္စင္းထဲခုန္ဆင္း
ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲကမ္းလင့္ျခင္းမွာေလွ်ာက္
အမွန္တရားရဲ႕ေျခရာကုိေကာက္ခဲ့တယ္..အေမ။

 အေမေရ..
သားေလ...
လေရာင္မနမ္းတဲ့ကြန္ဒုိမီယံအခန္းက
လူအခြင့္အေရးငုံ႔မၾကည့္သူေတြကုိႏႈတ္ဆက္..
အထိမ္းအကြပ္မရွိႀကီးထြားလာတဲ့ဂုဏ္ဓနေတြကုိ
ကုိယ္က်င့္တရားဆုိတဲ့ေပတံနဲ႔မတုိင္းတာသူေတြနဲ႔လမ္းခြဲ..
က်န္းမာေရးခ်ိုဳ႕တဲ့ေနတဲ့ကမၻာႀကီး
နာလန္မထႏုိင္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့
ကုိယ္က်ဳိးရွာအတၱ၀ါဒီေတြကုိေက်ာေပးရင္း
အျပာေရာင္လူယဥ္ေက်းေတြရဲ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ
အျပာေရာင္ကဗ်ာေတြကုိ
မပီကလာနဲ႔တီတီတာတာရြတ္တတ္ေနၿပီ..အေမ။

ဒီလုိ..
ကဗ်ာေတြရြတ္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးဆက္
မာသာထရီဆာကုိခ်စ္တတ္လာတယ္..အေမ။
ဒုိင္ယာနာကုိမမုန္းရက္..
စုငိဟာရကုိေလးစားျမတ္ႏုိး..
ၿပီးေတာ့..
သားတုိ႕ႏုိင္ငံက
အျဖဴေရာင္သမုိင္းနဲ႔လူေတြ...
အျဖဴေရာင္သမုိင္းနဲ႔လူေတြ..။

အေမေရ...
သားေလ..
ေဘာင္ခတ္ခံထားရတဲ့
ပုံေသကားခ်ပ္ထဲကခုန္ထြက္ရင္း
အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကုိရွာ
ေအာင္ျမင္မႈဗလာနဲ႔
ေနာင္တေတြတဗုန္းဗုန္း
သင္ခန္းစာေတြအတုံးအရုံးနဲ႕
သူတုိ႔ကုိမုန္းတယ္..အေမ။

ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ထိေလ
ေသနတ္ေျပာင္း၀ကုိငုံသြားတဲ့
အေဒါ႔ဟစ္တလာကုိမုန္းတယ္..
ကဒါဖီကုိမုန္းတယ္..
မူဘာရက္ကုိေၾကာက္တယ္..
အုိစမာဘယ္လာဒင္ကုိမခ်စ္ဘူး..။
ၿပီးေတာ့..
သားတုိ႕ႏုိင္ငံက
အျဖဴေရာင္သမုိင္းမဲ့လူေတြ..
အျဖဴေရာင္သမုိင္းမဲ့လူေတြ.. .။


အေမေရ..
အေမေျပာေျပာေနတဲ့
ငါ..ၾကားခ်င္တယ္ဆုိတဲ့စကား
အေမနားမွာကပ္ေျပာျပမယ္..အေမ။
သားေလ...
အျဖဴေရာင္သမုိင္းမဲ႔လူေတြကုိမုန္းတယ္...အေမ
 အျဖဴေရာင္သမုိင္းမဲ႔လူေတြကုိမုန္းတယ္...အေမ           
အျဖဴေရာင္သမုိင္းမဲ႔လူေတြကုိမုန္းတယ္...အေမ။
                                     
                                                 ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)
                                    





 လႈပ္လႈပ္ရွားရွား
 လုပ္လုပ္စားစား..။

 ပ်ိဳ..ျဖာ..ေ၀..ေတာက္..။
 အုိ..နာ..ေသ..ေပ်ာက္..။



ငါဟာ..
ဘုိဟီးမီးယန္းတစ္ေယာက္ပါ။
ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းေလွ်ာက္
ေရာက္ခ်င္တဲ့လမ္းေရာက္
ေနာက္မွာမင္းမပါေစရဘူး။

ငါေလ...
ႏွင္းဆီမွ်ားတစ္စင္းနဲ႔
လမင္းကုိပစ္ခြင္းမယ္ၾကံတုိင္း
ထုံထုိင္းထုိင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့...လက္မ်ားနဲ႔
ရင္ခြင္ဟာအျပာေရာင္လဲ့
ကဗ်ာဖြဲ႕ခဲ့ေပါ႔။

ေၾကာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ခံစားမႈေတြကုိအေရာင္ဆုိး
ပ်ားရည္ျမစ္တစ္ဆင္းထဲဒုိင္ဗင္ထုိးခုိင္းတဲ့
ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးသဘင္သည္မ်ား
မင္းအနားမွာကေနမွာကုိေလ..။

မင္းက " လ " တစ္စင္းပါ..
ေကာင္းကင္မွာ " တင့္ "ေနပါ..
ေကာင္းကင္မွာ " ၀င့္ " ေနပါ။

ငါကေတာ့..
ႏွင္းဆီမွ်ားတစ္စင္းနဲ႔
ငါ့ရင္ငါ့ျပန္ျခစ္
နစ္ေနေအာင္ခံစား
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ၾကားမွာအဖ်ားတက္
ဒီတစ္သက္ေပါ့။



ခ်စ္လုိ႔..အ
အလုိ႔..ခ်စ္
အခ်စ္တဲ့..။

ခ်စ္လုိ႔..အသြားသလား
အလုိ႔..ခ်စ္သြားသလား
လား...
...လား
လား...ဆိုတဲ့
အဲ့ဒီအေမး
ဘယ္လုိေျဖမလဲေတြးရင္း
ေတြးရင္း..ေတြးရင္း.
ေရးေရးေလးျမင္
ရိပ္ရိပ္ေလးထင္
မင္းရင္ခြင္လက္ညုိဳးထုိး
အေျဖတစ္မ်ိဳးတုိးခဲ့...။
အမွတ္တမဲ႔
အမွတ္မဲ႔..။


 



ငါ႔..အစာအတြက္
အတၱထမ္းၿပီး
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္။

ကြန္ခ်က္ေအာက္မွာ
ထပြက္လာတဲ့အဆင္မေျပျခင္းမ်ား..
ႏွလုံးသားနင္းေျခသံမ်ား..
ေသာကဒုိင္ဗင္ထုိးသံမ်ား..
ခံစားမႈေလဟုန္စီးသံမ်ား..
အၾကင္နာလႈိင္းခတ္သံမ်ား..။

ေတာက္ေခါက္သံၾကားေတာ့
ကားလိပ္ခ်တယ္။

ကေလးေရ..
ငါ့အစာေလာကႀကီးကေန
ေလာကႀကီးအစာငါျဖစ္ဖုိ႔
သခၤါရတရားကုိ
ငုံထားလုိက္တယ္။



လေရာင္၀င္းပ ၾကယ္ျဖာညလည္း
ရရပါလုိ ငါမဆုိဘူး။

ၾကည္လင္ေအးေပါက္ စမ္းေရေပါက္လည္း
ေသာက္ရပါလုိ ငါမဆုိဘူး။

ႀကီးၾကယ္ခမ္းနား စည္းစိမ္ၾကားမွာ
ခံစားပါလုိ ငါမဆုိဘူး။

ဤေန႔ဤခါ ဤကမၻာမွာ
ငါဟာႏွစ္လုိ ေတာင္းဆုဆုိ၏။

ငါဆုိစကား အေမၾကားရန္
ေျမၾကား၀တိ  ံ ေခတၱၿငိမ္အံ့။

အေမ...
အေမဘ၀ ျဖစ္တုိင္းလွ၍
ဒုကၡမရွိ ေဘးနတၳိႏွင့္
မသိမရ မ၀စကား
မၾကားေစလုိ ေတာင္းဆုဆုိသည္
ဤေန႔မွစ...ျပည့္ေစသား။





လူလည္းခ်စ္
ကဗ်ာလည္းခ်စ္...။
လူခ်စ္ကဗ်ာခ်စ္
မိခင္စစ္..။




စာမ်က္ႏွာေပၚ
မေရာက္ေသးတဲ့ကဗ်ာမ်ား
ျဖန္႔ႀကဲထားတဲ့အခန္း
လွမ္းမည့္သူမရွိ...
နမ္းမည့္သူမရွိ...
လြမ္းမည့္သူမရွိ...
ဒီေန႔ထိေပါ့။

အုိ...
သခင္...
ကဗ်ာဆရာရဲ႕အခန္း
မလွမ္းခ်င္ေနပါ...
မနမ္းခ်င္ေနပါ...
မလြမ္းခ်င္ေနပါ..။
သုိ႔ေသာ္..
ဤစည္းကမ္းကုိလုိက္နာပါ။
သတိ..
လြမ္းတတ္သည္
တံခါးမေခါက္ရ။



ဘ၀..
ထုိအကၡရာႏွစ္လုံး
အျဖဴေရာင္သန္းပါေစသတည္း။

အေမ..
ထုိအကၡရာႏွစ္လုံး
အျပာေရာင္သန္းပါေစသတည္း။

အခ်စ္.
ထုိအကၡရာႏွစ္လုံး
အဓိပၸါယ္သိပါေစသတည္း။

ဆုေတာင္းျခင္း
အနႏၱနဲ႔..
ဘ၀..
အေမ..
အခ်စ္ကုိလက္တြဲ
အိပ္မက္ထဲမွာလမ္းေလွ်ာက္
ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေပါက္မွန္းမသိ
လမ္းကတအိအိ
ေျခဖ၀ါးကမထိတထိ။



လႈိင္းဒဏ္လည္းခံ
ေလထန္လည္းအံတု..။
သူ႔အလွသူထုဆစ္
ပန္ေတာ္က်ဂီတအျဖစ္ေပါ့..။



လည္ျပန္
ရူးသြပ္ခ်င္ပါရဲ႕...။
ဒီဂီတ
ဒီကဗ်ာ
ဒီအိပ္မက္နဲ႔အတူေပါ႔..။

ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုရဲ႕
ဆြဲငင္ရာ..
အာရုံအသစ္တစ္ခုရဲ႕
ထုဆစ္ရာ..
ႏုညံ့မႈတစ္ခုရဲ႕
ေပါက္ဖြားရာ..
လုိက္ေန
ျမင္ေန
ထိေနတဲ့..အေတြးမ်ား။



ေနသာတဲ့ေန႔
ကန္ေရျပင္ထက္
ေငြရည္အုိင္တစ္ကြက္။

တိမ္ထူတဲ့ေန႔တစ္ေန႔
ကန္ေရျပင္မႈန္႔မႈိင္း
အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္းေပါ႔။

ေဟာ..
ေနလည္းသာ
ေလလည္းလာခုိက္
ငါ႔ေျခ..ဦးတုိက္ၾကသည့္
ေငြရည္ကြက္မ်ား...။




အိမ္ေခါင္ေပါက္ေပါက္
ေနေရာင္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ...။

ဧည့္လာနည္းနည္း
မ်က္ႏွာမြဲမြဲ ..။

သစၥာမတ္မတ္
ေမတၱာသြက္သြက္..။


ခလုတ္ထိမွ အမိတတ
ဒုကၡၿငိမွ သတိရရ...။

အေမဆုိတဲ့..
စကားႏွစ္လုံးကေတာ့
 ေလာကမွာအခ်ဳိၿမိန္ဆုံးေပါ့..။



ထုိအကၡရာ
ႏွစ္လုံးျဖင့္..
ျမင္သူ
ၾကားသူ
ထိေတြ႕သူ တုိ႕၏
ႏွလုံးသားတုိ႕သည္
ႏုညံ့သိမ္ေမႊ႕ပါေစသတည္း ။



picoodle.com

အလြမ္းသင့္စကားလုံးေလးမ်ား

ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္ဖုိ႕ကဗ်ာႏွင့္အတူၾကဳိဆုိပါတယ္။အားလုံးကုိယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ခမ္းနားေတာက္ပတဲ့ဘ၀ေတြကုိပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

About Me

My Photo
Mg Khant Myay (Htila)
View my complete profile

Followers

အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံ

Myanmar Calendar





Blog Archive

Pages

You can replace this text by going to "Layout" and then "Page Elements" section. Edit " About "