ငါကလူမုန္းမွာမေၾကာက္ဘူး။ကံမုန္းမွာဘဲေၾကာက္တယ္။”
 ( ဘဒၵႏၱရာဇဓမၼာဘိ၀ံသ-မစုိးရိမ္တုုိက္သစ္မဟာနာယကခ်ဳပ္ ) ကၽြန္ေတာ္ဤစာေၾကာင္းေလးကုိမစုိးရိမ္ေငြလ၀န္းစာအုပ္၏ေနာက္ေက်ာတြင္ျမင္လုိက္ရပါသည္။ စာေၾကာင္းအရွည္ကတစ္မုိက္ပင္မျပည့္ခ်င္။သုိ႔ေသာ္..သံသရာအဆုံးထိအေတြးေတြကုိဆြဲငင္ မွ်ားယူေနသလုိ..။
 ××××××××××××××××××××××××××××××
 “ အူမေတာင့္မွသီလေစာင့္မယ္ ”ဆုိေသာစကားမ်ိဳးမၾကာခဏၾကားေနရသည္။
တစ္ထြာေလာက္ရိွေသာ၀မ္းကုိအေၾကာင္းျပဳ၍သမုဒၵရာႀကီးေလာက္အက်င့္ကုိဖ်က္ဆီးခ်င္ၾကသည္။
သူတုိ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္မွန္ေကာင္းမွန္ႏုိင္သည္။ျမစ္ရုိးေခ်ာင္းရုိးတိမ္ေကာေပမယ့္ငါ့ေဆြမ်ဳိး၊ငါ့သား၊
ငါ့သမီးဆုိသည္အသိကလူအခြင့္အေရးကမ္းပါး ကုိတုိက္စားလာသည္။ “ေခတ္ကုိၾကည့္ပါဦး”ဆုိေသာစကားမ်ိဳးလူႀကီးလူငယ္အားလုံးေျပာေနၾကသည္။မခုိင္လုံေသာ
အ ေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ေခတ္ကုိခုတုံးလုပ္ခ်င္တာလား။လူလြတ္ရုန္းခ်င္တာလားမသိ။
 “ ပုထုဇဥ္ေတြဘဲ၊အရိယာမွမဟုတ္တာ” ။ ပုထုဇဥ္ဟူေသာစကားလုံးျဖင့္ကာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ တစ္ခဏလုံခ်င္လုံမည္။တစ္ဘ၀လုံခ်င္လုံမည္။သုိ႔ေသာ္..ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားအၿမီးက်က္အၿမီးစား ၀ါဒေအာက္မွာစကားလုံးေတြကရုိးအီလာသည္။တစ္ခါတေလေတာ့လည္းစကားလုံးေတြက
ဆန္းျပားသည္ ပရိယာယ္ဆန္သည္။
 “ သူကခြခ်က္ေခၚထားတာကြ” ကၽြန္ေတာ္ေဘးစားပြဲလၻက္ရည္၀ုိင္းမွလူငယ္တစ္ဦး၏အသံျဖစ္သည္။လူငယ္ညႊန္းေသာသူကုိလွမ္း ၾကည့္ေတာ့ႏွစ္ဆယ္စြန္းစြန္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး။ကၽြန္ေတာ္အၾကည့္ျပန္မရုတ္ခင္စကားသံထြက္လာသည္။
 “ သူဘယ္ေကာင္ကုိစားမယ္ထင္သလဲ”
 “မစားဘူး။မ်ိဳမွာေလ။အေကာင္ႀကီးႀကီးေပါ့ကြာ”
 “ ဘာလဲ..ဆင္လား ” “လူေပါ့ကြာ။ဒါေပမယ့္..သူကတစ္ေကာင္ေကၽြးၿပီးသုံးေကာင္ရုိက္ဖုိ႔အကြက္ဆင္ေနၾက။” အခုေတာ့…ဒီလုိအခင္းအက်င္းေတြေအာက္မွာမုိးခါးေရေသာက္တတ္္ခဲ့ၾကၿပီ။
ဇာတ္တူသားစားတတ္ ခဲ့ၾကၿပီ။နာဠာဂီရိဆင္လည္းအရက္တုိက္ခဲ့ၿပီ။
 ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ မျပည့္ေသးေသာသမီးသည္မိခင္တစ္ေယာက္၏အသံျဖစ္ပါသည္။ “ ေကာင္ေလးရဲ႕မိဘေတြကပုိက္ဆံရွိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ေကာင္ေလးကသေဘၤာသား” ကၽြန္ေတာ္ကုိၾကက္သီးေမြးညင္းထသြားေစေသာစကားလုံးျဖစ္သည္။ၿပီးေတာ့..ေကာင္ေလးႏွင့္တြဲသြား တြဲလာအတူတူေနခြင့္ေပးထားသည္။ကၽြန္ေတာ္..တီးတုိးေရရြတ္မိပါသည္။
 “ အုိ..မိခင္ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တိက်မႈတုိ႔မည္သည္တိမ္ေကာကုန္ၿပီေလာ။ ကုိယ္က်င့္တရားတုိ႔မည္သည္အဘယ္အရပ္သုိ႔စီးဆင္းကုန္သနည္း။ “ ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××× ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္လူပီပီလူယဥ္ေက်းမႈနယ္ထဲခုန္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။လူလႈိင္းေတြပုတ္ခတ္ခံခဲ့ရသည္။ လူစီးေခ်ာင္းထဲေမ်ာပါခဲ့ရသည္။လူဆိပ္ကမ္းမွာကမ္းကပ္ရန္ခရီးသြားေနၾကသည္။တစ္ခဏတာခရီး…။ တစ္ဘ၀စာခရီး..။သံသရာဆုိတဲ့ခရီး…။ ခရီးစဥ္သည္တုိခ်င္လည္းတုိမည္။ရွည္ခ်င္လည္းရွည္မည္။သုိ႔ေသာ္..အားလုံးဟာေမ့ေမ့ေပ်ာက္
 ေပ်ာက္ျဖင့္ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ခရီးသြားမ်ားသာ..။ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အျပန္ကားေပၚေရာက္ေတာ့တံခါးတြင္ကပ္ထားေသာစာအခ်ဳိ႕ ဖတ္ရသည္။ မိတ္ေဆြ
 “ သင့္ “ ပုိင္ဆုိင္မႈ
 “ သင့္ “ စည္းစိမ္
 “ သင့္ “ ရာထူးမ်ားကုိ အိမ္မွာထားခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထုိစာမ်ိဳးကုိသေဘာက်သည္။ခရီးသြားခ်င္းအတူတူ၊ခရီးသည္ခ်င္းအတူတူလူတန္းစားခြဲျခား ကြဲျပားမႈကုိေစ့စပ္ထားသည့္စာဟုထင္မိသည္။ မႏၱေလးမွမိတၳီလာျပန္ေသာအခါတစ္ခါႀကံဳဖူးသည္။ကားကမွန္လုံယာဥ္ငယ္။ဒရုိင္ဘာေနာက္ဒုတိယ တန္းခုံကေလးေယာက္သာဆန္႔သည္ကုိစပယ္ယာကငါးေယာက္တင္သည္။ကားစထြက္ေတာ့
သုံးေယာက္တည္း။တမာတန္းလြန္ေတာ့ခပ္၀၀ဇနီးေမာင္ႏွံတက္လာသည္။စပယ္ယာကထုိအတန္း
တြင္ေနရာခ်ေပးသည့္အတြက္ငါးေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း။ေကြးမရ။ဆန္႔မလွ။
 ေရွ႕နားေရာက္ေသာအခါခပ္၀၀အမ်ဳိးသမီးကစပယ္ယာကုိေခၚ၍ေျပာသည္။ “ ေမာင္ေလးေရ..ေနာက္မွာခုံလြတ္ရွိရင္ေဘးကအမကုိထားေပးပါ။အမ..ပုိက္ဆံႏွစ္ဆေပးပါမယ္ “ ေငြျဖင့္ဖိလုိက္သည့္အသံျဖစ္သည္။စပယ္ယာကေဘးကအမ်ိဳးသမီးကုိေမးေတာ့မသြားဘူးဆုိသည့္ အမူအရာျဖင့္ေခါင္းခါသည္။သူ..တကယ္ရွက္လုိ႔လား။မာနခံေနလုိ႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ အကယ္၍မူလေနရာမွာထုိင္ေသာအမ်ိဳးသမီးသာေခါင္းညိတ္မိခဲ့လွ်င္ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ေခ်ာင္ေခ်ာင္
စီးရမည္။သူရရွိမည့္ထပ္ေဆာင္းေငြႏွစ္ေထာင္ကုိယူ၍ေရွ႕ခုံမွာသီတင္းသုံးေနေသာသံဃာႏွစ္ပါးအား
တစ္ပါးတစ္ေထာင္စီလႈလွ်င္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းခရီးစဥ္တစ္ခုုျဖစ္လာႏုိင္သည္။ယခုေတာ့..မာနက သူမဦးေခါင္းကုိဆြဲေထာင္ထားဟန္တူသည္။တည့္တည့္မတ္မတ္။
 ေနာက္မွထြက္လာေသာအသံျဖစ္သည္။အဘဆုိသည့္စကားလုံးကုိအလြတ္က်က္ထားသလားမသိ။
 “ အဘ..သြားကန္ေတာ့မလုိ႔။ မယ္မယ္ႀကီးကသားကုိခ်စ္ေတာ့အဘနားပုိ႔ထားတာေလ။အဘက.. ရုံးခ်ဳပ္က“ အဘေတြယခုတေလာခရမ္းခ်ဥ္သီးမွည့္လုိလႈိင္လႈိင္ေပါလာသည္။နီနီရဲရဲ၀င္း၀င္းမွည့္မွည့္နဲ႕အဘေတြ ပုိခ်ဥ္လာသည္။
 “ သားက..ကုိရီးယားမွာေလ။သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္ရက္အေမသုံးဖုိ႔ဆုိ ပုိက္ဆံပုိ႔လုိက္လုိ႔။မၾကာမၾကာ ပုိ႔ေပးပါတယ္။တစ္ခါပုိ႔ရင္သုံးဆယ္ေလာက္ေလ “ ကၽြန္ေတာ္ကားတံခါးတြင္ကပ္ထားေသာစာကုိၾကည့္ၿပီးၿပံဳးမိသည္။မိတ္ေဆြ..သင့္ပုိင္ဆုိင္မႈ။ သင့္စည္းစိမ္။သင့္ရာထူးမ်ားကုိအိမ္မွာထားခဲ့ပါတဲ့။ယခုေတာ့ပုိင္ဆုိင္မႈ၊စည္းစိမ္၊ရာထူးေတြကုိရြာျပန္လွ်င္
ရြာထိသယ္သည္။ေတာေရာက္လွ်င္ေတာထိပါသည္။ပုိင္ဆုိင္မႈ၊စည္းစိမ္၊ရာထူးေတြကလယ္ကြင္းထဲထိေရာက္ လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခရီးသြားေနၾကသည္။ခရီးသြားတုိင္းသြားတုိင္းကံသုံးပါးအမူအရာေတြကသယ္ေဆာင္ စရာမလုိဘဲအရိပ္လုိကပ္ပါလာသည္။
 ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
 မတရားဥပေဒ မ်ိဳးတုံးေရး ×××တုိ႔အေရး
အဓမၼသိမ္းပုိက္လယ္ယာျပန္ေပးေရး××× တုိ႔အေရး
 တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး ×××တုိ႔အေရး ကၽြန္ေတာ္လက္ပန္းေတာင္းေရာက္ခုိက္ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္အသံမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွခုႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ထိလူငယ္လူႀကီး ပါသည္။ေယာက်ၤားမိန္းမပါသည္။သူတုိ႔ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္ေနရာက၀မ္ေပါင္ကုမၸဏီေရွ႕တည့္တည့္
မြန္းတည့္ ေနေရာင္ေအာက္မွာစုစုစည္းစည္း၊စည္းစည္းလုံးလုံး၊ညီညီညြတ္ညြတ္။အမ်ားစုမွာ၀က္ေမွးရြာႏွင့္
ဆည္တဲရြာသူ ရြာသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ထုိရြာသူရြာသားမ်ားသည္အလြန္ရုိးသားၾကသည္။သူတုိ႔ရြာတြင္ႏွလုံးထီမရွိ။ခ်ဲဂဏန္းမထုိး။ ပရီးမီးယားလိဂ္ေဘာ္လုံးပြဲမၾကည့္။အရက္ဆုိင္မဖြင့္။ပင္က်ရည္စစ္စစ္ရေသာထန္းတဲေလးမ်ားသာရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္..သူတုိ႔ရြာေလးသုိ႔လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ေၾကးနီစီမံကိန္းဆုိသည့္ကံၾကမၼာမုန္တုိင္းတစ္ခု တုိက္ခတ္လာသည္။သူတုိ႔ခ်စ္ေသာေတာေတြ၊ေတာင္ေတြအဓမၼအသိမ္းခံလုိက္ရသည္။တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္ေသာရြာေလးမ်ားလည္းေၾကးနီစီမံကိန္းမွမုိင္းခြဲသံတုိ႔ျဖင့္တုန္ခါလႈပ္ရွားေျခာက္ျခားလာသည္။ ရင့္မွည့္၍ႏႈတ္သိမ္းခါနီးေျမပဲခင္းေလးမ်ားေျမစာပုံေအာက္ေရာက္ကုန္သည္။ရိတ္သိမ္းခါနီးႏွမ္းခင္းမ်ား လည္းထုိနည္းအတူပင္။ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ေသာရြာသူရြာသားမ်ားစုိးရိမ္စိတ္လြန္ကဲလာသည္။ စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္။”ငါ့ေျမပဲခင္းေလး၊ႏွမ္းခင္းေလးဘယ္အခ်ိန္ေျမစာပုံေအာက္ေရာက္မလဲ“ စုိးထိတ္လာသည္။ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵကုိသူတုိ႔ေဖာ္ထုတ္ၾကသည္။ေဒသခံရြာသူရြာသား အခ်ဳိ႕ႏွင့္ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲကုိေစာင့္ေရွာက္ကူညီေသာသံဃာေတာ္မ်ားလည္းမီးေလာင္ဗုံးျဖင့္တုိက္ခုိက္ ခံလုိက္ရသည္။ တုိက္ခုိက္ခံရသူအားလုံးတုိ႔၏ကံသုံးပါးအမူအရာတုိ႔သည္ရုိးသားသည္။ေျဖာင့္မတ္သည္။သိမ္ေမြ႕သည္။ ယဥ္ေက်းသည္။ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘက္သုိ႔ ဦးတည္သည္။သုိ႔ေသာ္..သူတုိ႔ေတာင္းဆုိသည့္၀စီကံအျပဳအမူတုိ႔သည္ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္သုိ႔ျဖာထြက္သြားသည္။လူကလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလုိက္သလား။မူကလမ္းေၾကာင္းေျပာင္း လုိက္သလား။ေခတ္ကုိအျပစ္တင္ရမလား။စနစ္ကုိအျပစ္ျမင္ရမလား။လားေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္သက္ျပင္းခ်သံမ်ား..။ သူတုိ႔၏ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သံမ်ားကသမုိင္းစာမ်က္ႏွာတြင္ပဲတင့္ထပ္ခဲ့သည္။ ××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××× မိတ္ေဆြႏုိင္ငံျခားသေဘၤာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္မၾကာခဏစကားေျပာျဖစ္သည္။သူယခုအုိင္ယာလန္
 ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ဘရာဇီးေရာက္ေနေၾကာင္းေျပာသည္။တစ္ခါတရံရာသီဥတုမေကာင္း၍ကမ္းကပ္ရန္
ခက္ခဲ ေၾကာင္းလည္းပါသည္။ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြထံအေၾကာင္းျပန္သည္။သေဘၤာႀကီးကမ္းကပ္ဖုိ႔နီးလာသလုိ
ငါလည္းကမ္းကပ္ဖုိ႔နီးလာၿပီလုိ႔ႏွလုံးသြင္းရင္းမရဏာႏုႆတိကမၼဌာန္းစီးျဖန္းပါဆုိေတာ့မိတ္ေဆြက
ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးခရီးသြားေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္အျပဳအမူ၊အေျပာအဆုိ၊ အၾကံအစည္ဆုိသည့္ကံသုံးပါးကအၿမဲကပ္ပါေနသည္။သတိမထားမိၾက။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္ႏွင့္
နီးနီးနားနားကပ္ပါေနေသာကံကုိဥေပကၡာျပဳထားၾကသည္။အေ၀းေရာက္ေနေသာမိတ္ေဆြ၊
သား၊မယားတုိ႔၏အခ်စ္ကုိလုိခ်င္ၾကသည္။အမုန္းမခံခ်င္ၾက။
ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္ႀကီး၏စာေၾကာင္းေလးကုိေရရြတ္ရင္းဦးခုိက္မိ သည္။
 “ ငါကလူမုန္းမွာမေၾကာက္ဘူး၊ကံမုန္းမွာဘဲေၾကာက္တယ္ “ ခရီးသြားမ်ား၏စကားလုံးအခ်ိဳ႕ႏွင့္စကားသံအခ်ိဳ႕ကမတူကြဲျပားျခားနားလ်က္။

 ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)

0 comments:

Post a Comment

picoodle.com

အလြမ္းသင့္စကားလုံးေလးမ်ား

ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္ဖုိ႕ကဗ်ာႏွင့္အတူၾကဳိဆုိပါတယ္။အားလုံးကုိယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ခမ္းနားေတာက္ပတဲ့ဘ၀ေတြကုိပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

About Me

My Photo
Mg Khant Myay (Htila)
View my complete profile

Followers

အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံ

Myanmar Calendar





Pages

You can replace this text by going to "Layout" and then "Page Elements" section. Edit " About "