( ၁ )

          လရိပ္ထုိးထား၍လားမသိ။တမာပင္ရိပ္က ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးအား တစ္ျခမ္းဖုံးထား
သည္။ခပ္ေျပေျပ ေလျပည္၏ တုိးတုိက္မႈေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္၀ါးရုံမွ ၀ါးရြက္ေျခာက္အခ်င္းခ်င္း
ရုိက္ခတ္သံသဲ့သဲ့က ညတစ္ညအတြက္ ေနာက္ခံေတးတီးခတ္ေနသလုိလုိ ထင္ရသည္။
          ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႔ကအတိတ္မွာေဟာင္းႏြမ္းက်န္ခဲ့ေသာသူတုိ႔၏တကၠသုိလ္
ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြကုိ သူတစ္ခါ ငါတစ္လွည့္ေျပာျပေနသည္ကုိ နားေထာင္ရသည္မွာ စိတ္၀င္စား
ဖြယ္ေကာင္းပါသည္။သူတုိ႔ေျပာျပသည့္အထဲတြင္၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္..။ေပ်ာ္ရႊင္စရာ
အေၾကာင္း…။တစ္ခါတခါ သူတုိ႔၏ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ား…။
          ရပ္ကြက္ထဲမွ ၿမိဳ႕သုိ႔ အေဆာင္ေန အေဆာင္စား ဦးစြာေက်ာင္းသြားတက္သည္မွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး
ျဖစ္ပါသည္။သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ ရပ္ကြက္ထဲမွလူငယ္မ်ားအတြက္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သတ္၍ စြန္႔ဦးတီထြင္
သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။အျခား မိဘမ်ားအတြက္ ဥပမာျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။လက္ရွိအ
ေျခအေနမွာလည္း ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ ကုိယ္ပုိင္ေဆးခန္းဖြင့္ထားသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
          သူတုိ႔ႏွစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕ဆုံခင္မင္ခြင့္ရသည့္ ကၽြန္မသည္ ကံထူးသူတစ္ေယာက္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
တစ္ဦးတည္းေသာသမီးကၽြန္မအေပၚ ကုိႀကီးသာဟိန္းက အကုိတစ္ေယာက္လုိသံေယာဇဥ္ပုိခဲ့သည္။
မႏြယ္နီကလည္း အမတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခား..။ကၽြန္မ၏ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ အမူအရာတုိ႔သည္လည္း
သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏အေငြ႕အသက္ႏွင့္ကင္းမည္မထင္ပါ။
          “ ရုိးရာ..အိမ္ေပၚခဏတက္ခဲ့ဦး။သာဟိန္းနဲ႔ႏြယ္နီက စကားေျပာရင္းေစာင့္ေနေပါ႔ “
          အေမအသံသည္ ယခင္ေန႔မ်ားႏွင့္မတူ။တုန္ခါအက္ကြဲ၍ ရႈိက္သံသဲ့ေနသည္။ကၽြန္မေလွကား
ထိပ္ေရာက္ေတာ့ အေမက လျပည့္ည၏ လတစ္စင္းကုိ ေငးၾကည့္ေနသည္။အေမမ်က္၀န္းအိမ္မွတြဲလြဲ
ခုိဆင္းေနေသာ မ်က္ရည္ဥေတြက လေရာင္ထုိးထား၍အေရာင္လဲ့ေနသည္။ကၽြန္မ..အေမေဘးရပ္ေန
သည္ကုိ အေမမသိ။
          “ သမီးေရာက္ၿပီ..အေမ “ ဟုေျပာမွ အေမအေတြးတန္႔သြားပုံေပၚသည္။
          “ သမီးအေဖက ဘာေပးမလဲမသိဘူး။ အေမကလည္းသမီးကုိမွာစရာရွိေသးလုိ႕ေခၚတာ” ဟု
ျပန္ေျပာသည္။
          အိမ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ အေဖကစာအုပ္ဖတ္ေနသည္။ကၽြန္မလည္းထုိင္ၿပီးေရာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကုိ ပိတ္လုိက္သည္။
          “ သမီးကုိအေဖ ေထြေထြထူးထူး မွာစရာမရွိပါဘူး “ ဟုေျပာရင္း စာရႊက္ေခါက္တစ္ခုကုိ လွမ္း
ေပးသည္။ကၽြန္မလက္ထဲ စာရြက္ေခါက္ေရာက္ေတာ့ အေဖက စကားဆက္သည္။
          “ အဲ့ဒီ..စာရြက္ေခါက္ကုိ သမီးေခါင္းအုံးေအာက္မွာထား..။ ညအိပ္ယာ၀င္တုိင္းထုတ္ဖတ္ “ ဟု
ေျပာရင္း အေမဘက္လွည့္၍ ေမးေငါ့ ျပသည္။
          နင့္သမီးကုိမွာခ်င္တာမွာဆုိသည့္အမူအရာျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
          ခဏၾကာေတာ့ အေမႏုတ္ဖ်ားမွ အသံတစ္သံ ထြက္က်လာသည္။
          “ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ထိမ္းပါ..သမီး “ တဲ့။
          အေမသည္စကားမ်ားမ်ား မေျပာတတ္။ ေျပာလွ်င္လည္းတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစသာေျပာတတ္
သည္။အေမေျပာသည့္စကားတစ္ခြန္းကလည္းေလးနက္သည္။က်စ္လစ္သည္။ခုိင္ခန္႔သည္။ထိေရာက္
သည္။
          “ စိတ္ခ်ပါ..အေမ “ ဟု ျပန္ေျပာေတာ့ ေမေမကၿပံဳးသည္။
          ကၽြန္မအေဖႏွင့္အေမကုိဦးခ်၍ အိမ္ေအာက္ဆင္းခဲ့သည္။ကြပ္ပ်စ္နားေရာက္ေတာ့ ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႔က စာအုပ္တစ္အုပ္စီ လက္ေဆာင္ေပးသည္။ ဆရာျမသန္းတင့္၏ လူေလးသုိ႔ေပးစာမ်ားစာအုပ္ႏွင့္ေမာင္သာခ်ဳိ၏ သမီးေလးဖတ္ဖုိ႔ႏွလုံးသားရႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားစာအုပ္ျဖစ္
သည္။ၿပီးေတာ့..”.ညီမေလးဘ၀ ခမ္းနားေတာက္ပပါေစ“ဟုဆုေတာင္း၍ႏႈတ္ဆက္သည္။
စာႀကိဳးစားရန္လည္းမွာသည္။
          ကုိႀကီးသာဟိန္းႏွင့္မႏြယ္နီတုိ႕ျပန္သြားေတာ့ လျပည့္၀န္းက ကၽြန္မဦးေခါင္းထက္မွာေတာက္ပ
လုိ႔..။ကြပ္ပ်စ္ေပၚက်ေနတဲ့ တမာရိပ္လည္း ဘယ္ေရာက္သြားသည္မသိ။ ကၽြန္မထင္ပါသည္။ သူဘဲ…
သပ္ခ်လုိက္တာေနမွာပါ။

                                                ( ၂ )

          ကၽြန္မေနထုိင္ရာ အေဖ့အိမ္ေလးကုိ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။စကားလုံးမဲ့ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပါ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ အေဖအိမ္ကုိ လေရာင္အုပ္မုိးထားသည္က အာရုဏ္ဦးအတြက္ ကဗ်ာတစ္
ပုဒ္လုိခံစားရသည္။
 ေရႊမႏၱလာကားစထြက္ေတာ့ေလးနာရီတိတိ။ကၽြန္မအေဖအိမ္ကုိစတင္ေက်ာခုိင္းလုိက္က
တည္းကစိတ္ေတြက ေၾကာက္တစ္လွည့္ ေျမာက္တစ္ခါ။အေတြးေတြကလည္း အတိတ္ကုိျပန္လုိက္
အနာဂတ္ကုိႀကံလုိက္နဲ႔..။
          ကၽြန္မအေဖက အထက္တန္းျပေက်ာင္းဆရာဆုိေတာ့ အေဖတာ၀န္က်ရာေက်ာင္းမွာေက်ာင္း
တက္ခဲ့ရသည္။ေက်ာင္းကလည္း ေျခာက္ဖာလုံသာသာရွိသည္မုိ႔ အိမ္ႏွင့္သိပ္မေ၀း။အေဖေက်ာင္းသြား
လွ်င္ကၽြန္မေက်ာင္းသြားရသည္။အေဖအိမ္ျပန္လွ်င္ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရသည္။ကာလမျခား။အတူသြားခဲ့
သည့္အေဖႏွင့္ကၽြန္မ။အတူျပန္ခဲ့သည့္ကၽြန္မႏွင့္အေဖ။ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္သည္ထိေပါ့။
          ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသုိလ္တက္ခြင့္မရခင္အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ရ
သည္။သင္တန္းေက်ာင္းကလည္း အေဖတာ၀န္က်ရာေက်ာင္းႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာရွိသည့္အတြက္
သြားေရးလာေရးမခက္။ကၽြန္မအတြက္ ဖယ္ရီမလုိ။လုိင္းကားမလုိ။
          အေဖ၏ေမာင္ဗမာစက္ဘီးသည္ ႀကိမ္ရုိက္စရာမလုိဘဲ ကၽြန္မအတြက္ငမုိးရိပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းေရာက္ခါနီး အမွတ္ ( ၂ ) ကုန္းတက္ကုိတက္ၿပီဆုိလွ်င္ အေဖအကၤ်ီေခၽြးစုိ႔လာသည္။ကၽြန္မကုိ
ဆင္းမေလွ်ာက္ခုိင္း။သမီးအတြက္ဆုိလွ်င္ဘယ္လုိအတားအစီးေတြ႕ပါေစ..မမႈဘူး ဆုိတဲ့ဖခင္တစ္
ေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္က အေရာင္ေတာက္ေနသည္။အေဖ၏ေမတၱာေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏ကတၱီပါဖိနပ္သည္
ေျခရာပင္မထင္ခဲ့။ေျခဖေနာင့္ေတြကလည္း ပန္းႏုေရာင္သန္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
          ေက်ာင္းသြားအိမ္ျပန္ခ်ိန္တုိင္းအေဖႏွင့္အတူ အၿမဲပါေန၍ သီးသန္႔အခ်ိန္ေပးဆုံးမစရာမလုိ။
အေဖအဆုံးအမေတြက ကၽြန္မခႏၼာကုိယ္မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။အေဖက ေက်ာင္းဆရာပီပီ အေထြ
ေထြဗဟုသုတႏွင့္ပတ္သတ္၍ သိသမွ်မခ်န္အကုန္ေျပာျပသည္။ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာျခင္းအေၾကာင္း..။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး..။လူဦးေရထိမ္းခ်ဳပ္မႈ..။ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈ၏အစြမ္းသတၱိ..။
ကၽြန္မေျပာမျပတတ္ေအာင္စုံလုိ႔ပါဘဲ။ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲအေဖထည့္ေပးထားသည့္ဗဟုသုတေတြ
ေၾကာင့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏုိင္ခဲ့သည္။တည္ၿငိမ္ခဲ့သည္။
          ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း အေဖေပးတဲ့လက္ေဆာင္တဲ့..။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
ႀကိဳတင္စိတ္ကူးထားထယ္မသိ။ပန္းကႏႈတ္ထြင္းကၽြန္းေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ပုဂံဘုရားေတြနဲ႔ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ။
ထုိဓာတ္ပုံေပၚမွာ ကြန္ပ်ဴတာစာစီထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕” သင္ေသသြားေသာ္ “ တဲ့။
ကဗ်ာလည္းဖတ္ၿပီးေရာ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းေတြ ထသလားေတာင္မသိ။ကၽြန္မေတြးမိတာေလ..။အေဖ
က ကၽြန္မခႏၶာကုိယ္ထဲကုိ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြမ်ားေလာင္းထည့္ေနသလားေပါ့။
          ေက်ာက္ဆည္အထြက္ေရာက္ေတာ့ကားက ဇတ္ႀကိဳးဆြဲတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ တုံ႔ခနဲရပ္သြား
သည္။ကၽြန္မ အေတြးေတြနဲ႔အတူေလ။ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္ေတာ့ တုိးဂိတ္မွာ  ၿမိဳ႕၀င္ေၾကးေပးၿပီး ကားေပၚေျပးတက္လာသည့္ စပါယ္ယာကုိျမင္ရသည္။သူလက္ေခါက္မႈတ္ေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ
ထေနာင္းပင္ေတြက ကၽြန္မကုိလက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်န္ရစ္သည္။
          မႏၱေလးေရာက္ခါနီးေတာ့ ကၽြန္မေတြးပူရျပန္သည္။
          ကၽြန္မေနစရာအေဆာင္..။
          မျမင္ဘူးေသးတဲ့ ေပါင္းသင္းရမည့္ မိတ္ေဆြ..။
          ေျခမခ်ဘူးသည့္ေဒသ အေၾကာင္း..။
          ကၽြန္မဆုတစ္ခုသာေတာင္းလုိက္ပါသည္။” အားလုံး အဆင္ေျပပါေစ “ ေပါ႔။

                                                ( ၃ )

          ကၽြဲဆည္ကန္ကား၀န္းေရာက္ေတာ့ ခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ကားေပၚကဆင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဆုိင္ကယ္
တက္စီေတြက လူနားကုိအုံေနတာပဲ။ကၽြန္မလည္း ဘယ္မွမသြားဘူးဆုိတဲ့အမုုူအရာနဲ႔ ဓာတ္တုိင္တစ္
တုိင္နားခဏရပ္ေနလုိက္သည္။သူတုိ႔ေတြျပန္သြားၿပီဆုိမွ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးငွားၿပီး ကၽြန္မေနမည့္
အေဆာင္ကုိ လုိက္ပုိ႔ခုိင္းရသည္။ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူကုိလည္း သနားမိပါသည္။အေဆာင္လုိက္ရွာရတဲ့
အခ်ိန္ကခန္႔မွန္းခ်ိန္ထက္ပုိသြားေတာ့ အားနာမိတာလည္းပါတာေပါ့။
          ကၽြန္မအေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထုိးၿပီ။အေဆာင္မႈးထံစာရင္းသြင္း ေငြေခ်ၿပီးမွဘဲ စိတ္ေအးကုိယ္ေအး နားရေတာ့သည္။
          ကၽြန္မအိပ္ယာႏုိးေတာ့ ညေနသုံးနာရီ ။ ညက ကုိႀကီးသာဟိန္းတုိ႔ႏွင့္ စကားေျပာေန၍ ညဥ္႔
နက္မွအိပ္ယာ၀င္ခဲ့ရလုိ႔လား..။မနက္ေစာေစာထ ကားစီးရ၍ ခရီးပန္းလုိ႕လားမသိ။ကၽြန္မ..ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္
ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
          “ ေဟ့…မင္းနာမည္ဘယ္လုိေခၚလဲ “
          အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ရြယ္တူ မိန္းကေလးတစ္ဦး။ကၽြန္မ သူကုိေတြေ၀စြာ
ေငးၾကည့္ေနတုန္း  ဆက္ေျပာသည္။
          “ ေဟ့…မင္းကုိေမးေနတာေလကြာ “
          “  ဟုတ္ကဲ့..ကၽြန္မနာမည္ ရုိးရာႏြယ္ပါ “
          “ ဟား..နာမည္ကအေျမာက္ပဲ။မင္းက..အျဖဴေလးနဲ႔တူတယ္ “ ဟုသူကၿပံဳး၍ ျပန္ေျပာသည္။
ကၽြန္မ သူေျပာသည့္စကားကုိနားမလည္ပါ။သူ..ဘာကုိဆုိလုိမွန္းလည္းမသိပါ။
          “ မင္းက..ဒီေန႔မွအေဆာင္ကုိေရာက္တာဆုိေတာ့ ညေနငါနဲ႕လုိက္ခဲ့ေပါ႔။မင္းမေရာက္ဘူးတဲ့
ေနရာေတြ ငါလုိက္ပုိ႔မယ္ေလ “
          “ အစ္မနာမည္ကဘယ္သူလဲ “
`        “ မင္းက..မွတ္ပုံတင္ရုံးကလား..” ဟုေျပာရင္းသူရယ္သည္။ၿပီးမွ..
          “ ေနာက္တာပါကြာ..။ငါနာမည္..ေအးၿငိမ္းသူ “
          “ မင္းလုိက္မွာလား “
          ကၽြန္မ ဘယ္ေနရာသြားမွာလည္းဟု ျပန္မေမးမိပါ။ အားနာတဲ့အက်င့္ရွိသူမုိ႔ အလုိလုိေခါင္း
ညိတ္မိသည္။

                                                ( ၄ )

          ဆည္းဆာေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ သူဆုိင္ကယ္က ဘယ္ကုိဦးတည္ေနမွန္းမသိပါ။
ကၽြန္မကသူေနာက္မွာသက္မဲ့အရုပ္တစ္ရုပ္လုိျဖစ္ေနေပမဲ႔ သူက ေဘးမွယွဥ္ေမာင္းလာေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕လုိ႔..။ဒါဟာ..ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕မြန္းက်ပ္မႈ အစ ျဖစ္မည္
ထင္ပါသည္။
          သူဆုိင္ကယ္ေကြ႕၀င္သြားသည့္ေနရာက သစ္လုံးေတြျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ဆုိင္တစ္
ဆုိင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိင္းဘုတ္က အနီေရာင္ေအာက္ခံေဆးေပၚမွာ ေရႊေရာင္စာလုံးျဖင့္ ထြင္းထားေသာ
ကၽြန္းျပားတစ္ျပား..။ကၽြန္မ သည္လုိေနရာမ်ဳိးကုိ ေရာက္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ စိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ခဲ့ဘူးပါ။
ယခုေတာ့… ေတြးမိတာေလ..။ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ပထမဦးဆုံးအေတြ႕အႀကံဳဟာ သင္ခန္းစာလား..။
ေနာင္တလားေပါ႔..။
          ကၽြန္မမ်က္ႏွာမႈရာတည့္တည့္က ကန္ေရျပင္ကုိျမင္ေတာ့ မိတၳီလာကန္ကုိ သတိရမိသည္။
ၿပီးေတာ့..အေဖ။
`        မိတၳီလာက ကားစထြက္ေတာ့ နံနက္ေလးနာရီ..။တစ္ရက္ပင္ မျပည့္ေသး။ယခု ကၽြန္မေရာက္
ေနသည့္ေနရာက ေရာင္စုံမီးလုံးေတြေအာက္မွာ..။  ေရာင္စုံမ်က္ႏွာေတြၾကားထဲမွာ..။ေရာင္စုံ ဂီတသံ
ေတြနဲ႔အတူ..။မီးေရာင္စူးရွရွေတြကလည္း ကၽြန္မခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာ မွိတ္တစ္ခါလင္းတစ္လွည့္..။
မ်က္ႏွာေတြကုိလည္း ကၽြန္မမၾကည့္ရဲ။ဂီတသံေတြကလည္းၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။
          “ ရုိးရာ..ေသာက္ေလ “
          “ ကၽြန္မ မေသာက္တတ္လုိ႔ပါ “
          “ မင္းကနာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ရုိးတာဘဲ “
          ကၽြန္မ စကားျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလုိက္သည္။ရွက္၍လားမသိ ကၽြန္မစိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္လာသည္။
          “ ကၽြန္မ ျပန္ခ်င္ၿပီ အစ္မ “
          “ မင္းကလည္းကြာ ခဏေလးရွိေသးတယ္ “
          သူကသာ ခဏေလးေျပာတာ။ကၽြန္မ နာရီေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။
ၿပီးေတာ့..မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပရင္းကၽြန္မေရွ႕သုိ႔ခြက္တစ္ခြက္လွမ္းေပးသည္။အနီေရာင္
ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အရည္ၾကည္ေတြထဲမွာေရခဲတုံးတစ္တုံးကတစ္၀က္ျမဳပ္တစ္၀က္ေပၚလုိ႔။ကၽြန္မကုိေမးေငါ့ျပသည္..။
ေသာက္ဆုိတဲ့ အမူအရာနဲ႔ေလ။
          ကၽြန္မ သူကုိၾကည့္ရင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လုိက္သည္။ထုိတိက်ေသခ်ာတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔
အတူလက္တစ္ဖက္က ဖန္ခြက္ကုိကုိင္လုိ႔..။ကၽြန္မလွ်ာဖ်ားေပၚက ခါးသက္သက္အရသာႏွင့္ ပူေလာင္
စြာခံစားလုိက္ရေသာ ရင္တြင္းတစ္ေနရာ..။

                                                ( ၅ )

          အေဆာင္ကုိေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္သည္ထိ အိပ္မေပ်ာ္။အေတြးေတြက တ၀ဲလည္လည္။ဆိုင္
ထဲမွအစိမ္းေရာင္သတၳဳဘူးမ်ား..။အနီေရာင္ေအာက္ခံေပၚမွ ေရႊေရာင္စာလုံးေတြႏွင့္ မီးလုံးမ်ား..။
ၿပီးေတာ့..သူတုိ႔ရဲ႕ေခတ္လြန္၀တ္စားဆင္ယဥ္မႈေတြ။
          ကၽြန္မပါးႏွစ္ဘက္က ေခါင္းအုံးမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ လူးလိမ့္ရင္း  လက္ကေခါင္းအုံးေအာက္မွ
အရာတစ္ခုကုိ စမ္းမိသည္။ ကၽြန္မထုတ္ၾကည့္ေတာ့ အေဖေပးလုိက္သည့္စာေခါက္ျဖစ္ေနသည္။
စာဖတ္ရန္မီးခလုတ္ႏွိပ္ေတာ့ မီးကမလာ။ အေမ ဓာတ္မီးထည့္ေပးလုိက္၍ ေတာ္ေသးသည္။စာေခါက္
ေျဖၿပီးဓာတ္မီးနဲ႔ထုိးၾကည့္ေတာ့ အေဖလက္ေရးႏွင့္စာေၾကာင္းသုံးေၾကာင္း..။အံၾသမိပါသည္။ အေဖ
သည္လုိစာမ်ဳိးေရးထားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ အေဖစက္ဘီးေနာက္
မွာပါခဲ့သည္။သည္လုိစကားမ်ဳိးတစ္ခါမွ်မေျပာခဲ့။ယခု အေဖေရးထားသည့္စာက…
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးကုိးကြယ္သည့္ဘာသာမ်က္ႏွာ မငယ္ေစနဲ႔ “
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးလူမ်ဳိးႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္း မနိမ့္ေစနဲ႔ “
          “ သမီးအတြက္နဲ႔ သမီးဆရာေတြနဲ႔ သမီးေနတဲ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သိကၡာမက်ေစနဲ႔ “ တဲ့။
          အေဖရွိရာအရပ္ မ်က္ႏွာမူၿပီး လက္အုပ္ခ်ီေတာ့ ကၽြန္မပါးျပင္မွ မ်က္ရည္တစ္စက္ လိမ့္ဆင္း
လာပါသည္။ စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ စုိဆြတ္ဆြတ္ အကြက္ေလးတစ္ကြက္။
          “ ထုိမ်က္ရည္သည္ ဖခင္တစ္ေယာက္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေရာယွက္ထားတဲ့ သမီးရဲ႕ဘာသာ၊သမီးရဲ႕
လူမ်ဳိး၊သမီးရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အျဖဴေရာင္ေသြးတစ္စက္ပါ..အေဖ “ လုိ႕ကၽြန္မစိတ္ထဲမွေရရြတ္
လုိက္သည္။
          ၿပီးေတာ့..ကၽြန္မၿပံဳးလုိက္ပါသည္။ထုိအၿပံဳးသည္ ကၽြန္မရရွိခဲ့သည့္ ဘ၀တစ္ခုကုိေက်နပ္စြာ
လက္ခံလုိက္သည့္အၿပံဳး..။
          ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္မရရွိခဲ့တဲ့ ဘ၀ကလည္း အေဖထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္
စိတ္ဓာတ္..။ သဘာ၀တရားက လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးလုိက္ေသာ မိခင္တစ္ေယာက္ေမတၱာႏွင့္ ရွင္သန္ခြင့္ရေသာ ဘ၀..။

ေမာင္ခန္႔ေျမ (ထီလာ)         

0 comments:

Post a Comment

picoodle.com

အလြမ္းသင့္စကားလုံးေလးမ်ား

ကဗ်ာႏွင့္အိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္မက္ထဲလမ္းေလွ်ာက္က်င့္ဖုိ႕ကဗ်ာႏွင့္အတူၾကဳိဆုိပါတယ္။အားလုံးကုိယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ခမ္းနားေတာက္ပတဲ့ဘ၀ေတြကုိပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။

About Me

My Photo
Mg Khant Myay (Htila)
View my complete profile

Followers

အလြမ္းသင့္ရႈိက္သံ

Myanmar Calendar





Pages

You can replace this text by going to "Layout" and then "Page Elements" section. Edit " About "